Tadeusz Gałecki (generał)
 generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | do 1923 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 _2r_BAR.svg){kind=small} | |
Tadeusz Gałecki (ur. 11 lipca 1868 w Irkucku, zm. 27 stycznia 1941 w Warszawie[1]) – generał brygady Wojska Polskiego.
Życiorys
Był synem Stanisława, lekarza i powstańca 1863 roku, oraz Wiktorii z Maszewskich. W latach 1885–1917 pełnił służbę w Armii Imperium Rosyjskiego. Ukończył w niej Czugujewską Szkołę Junkrów Piechoty oraz awansował na pułkownika. Po rewolucji październikowej był więziony przez bolszewików za czynny udział w organizowaniu polskich formacji wojskowych na Ukrainie.
25 listopada 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego, w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 3 października 1914 roku[2] i przydzielony do Komisji Emerytalnej Ministerstwa Spraw Wojskowych[3]. 6 czerwca 1919 roku został przeniesiony z Dowództwa Wojsk Samochodowych Okręgu Generalnego „Lublin” w Lublinie do Armii Wielkopolskiej[4].
6 czerwca 1919 roku na wniosek głównodowodzącego Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim, generała piechoty Józefa Dowbor-Muśnickiego został zatwierdzony przez Komisariat Naczelnej Rady Ludowej w posiadanym stopniu pułkownika[5]. 22 maja 1920 roku został ponownie zatwierdzony w Wojsku Polskim w stopniu pułkownika z dniem 1 kwietnia 1920 roku[6].
W czasie wojny z bolszewikami dowodził 7 pułkiem Strzelców Wielkopolskich (od 1 czerwca do 2 września 1919), II Brygadą 2 Dywizji Strzelców Wielkopolskich (od 2 września 1919[7]) i XXX Brygadą Piechoty (od 20 IX 1920). W 1921 roku został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 15 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty.
26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku, w związku z przeniesieniem w stan spoczynku[8].
Żonaty z Leonią Kowalewską, z którą miał dwóch synów: Tadeusza Józefa (1898-1945), prawnika, sędziego w Radomiu, zmarłego podczas ewakuacji KL Gross-Rosen i Jarosława Wiktora (r. 1900).
Pochowany w alei głównej na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A23-tuje-1)[9].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)[10]
- Krzyż Walecznych – dwukrotnie
Przypisy
- ↑ Nekrolog w: „Nowy Kurier Warszawski”, nr 24 z 29 stycznia 1941 roku.
- ↑ Dziennik Rozporządzeń Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 7 z 30.11.1918 r.
- ↑ Dziennik Rozporządzeń Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 10 z 11.12.1918 r.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 71 z 28 czerwca 1919 roku, poz. 2300.
- ↑ Tygodnik Urzędowy Naczelnej Rady Ludowej Nr 23 z 24.06.1919 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 20 z 29.05.1920 r.
- ↑ Obowiązki dowódcy II brygady 2 DSW łączył do dnia 3 listopada 1919 roku z pełnieniem obowiązków dowódcy 7 Pułku Strzelców Wielkopolskich.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 70 z 7.11.1923 r.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2976 z 13 maja 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 21, poz. 825
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski Niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik generała brygady Wojska Polskiego (1919-39).
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Wielkopolskich wz. 1919
Baretka: Krzyż Walecznych (1920) nadany dwukrotnie.