Tadeusz Miś

Tadeusz Miś

podpułkownik żandarmerii
Data i miejsce urodzenia	17 marca 1892 Skawina
Data śmierci	?
Przebieg służby
Lata służby	od 1914
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	Armia „Poznań”
Stanowiska	dowódca żandarmerii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Tadeusz Józef Miś (ur. 17 marca^[a] 1892 w Skawinie, zm. ?) – podpułkownik żandarmerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 17 marca 1892 w Skawinie, w ówczesnym powiecie wielickim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Wincentego i Agnieszki z Czopkiewiczów^[2]. Rodzice byli nauczycielami w jednoklasowej szkole mieszanej w Radziszowie^[3][4]. W 1907 Wincenty był nauczycielem kierownikiem dwuklasowej szkoły mieszanej w Ochotnicy przy kościele^[5]. Jego braćmi byli: Bolesław (1888–1940) i Mieczysław (1895–1916), legioniści, kawalerowie Orderu Virtuti Militari. Uczył się w Gimnazjum Świętej Anny w Krakowie^[6][7][8]. Maturę złożył w c. k. Gimnazjum V w Krakowie. W 1911 rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego.

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 1 pułku piechoty Legionów Polskich. 20 maja 1916 uzyskał absolutorium na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po bitwie pod Kaniowem (11 maja 1918) dostał się do niemieckiej niewoli, w której przebywał do 12 listopada 1918.

15 listopada 1918 jako chorąży byłego II Korpusu Polskiego został przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany podporucznikiem^[9]. 16 grudnia 1918 został przeniesiony z Rezerwy Personalnej do Żandarmerii Polowej WP^[10]. 11 sierpnia 1919 został przeniesiony z Dowództwa Żandarmerii Dowództwa Okręgu Generalnego Lublin do Dowództwa Żandarmerii przy Naczelnym Dowództwie Wojska Polskiego^[11]. 9 grudnia 1919 został awansowany z dniem 1 grudnia 1919 na porucznika piechoty służąc w Żandarmerii Polowej^[12]. 30 lipca 1920 został mianowany z dniem 1 maja 1920 porucznikiem w piechocie. W dalszym ciągu pełnił służbę w Dowództwie Żandarmerii Polowej przy ND WP^[13].

1 czerwca 1921 pełnił służbę w 9 dywizjonie żandarmerii wojskowej^[14]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 59. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii, a jego oddziałem macierzystym był 3 dywizjon żandarmerii w Grodnie^[15]. 15 marca 1923 został przeniesiony do Centralnej Szkoły Żandarmerii w Grudziądzu na stanowisko instruktora w Oddziale Szkolnym, pozostając oficerem nadetatowym 3 dywizjonu żandarmerii^[16][17]. W lipcu 1924 został przeniesiony do 5 dywizjonu żandarmerii w Krakowie^[18][19]. W marcu 1927 został przeniesiony do 4 dywizjonu żandarmerii w Łodzi na stanowisko pełniącego obowiązki zastępcy dowódcy dywizjonu^[20][21]. 12 kwietnia 1927 awansował na majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 6. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii. W grudniu 1928 został przeniesiony do 2 dywizjonu żandarmerii w Lublinie na stanowisko zastępcy dowódcy dywizjonu^[22][23]. Od marca 1932 do 31 sierpnia 1939 dowodził 2 dywizjonem żandarmerii w Lublinie^[24][25][26]. 27 czerwca 1935 awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 2. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii^[27]. 31 sierpnia 1939 podpisał, jako dowódca dywizjonu ostatni rozkaz dzienny nr 25, w którym poinformował podwładnych o swoim odejściu na inne stanowisko służbowe oraz pożegnał ich słowami: „odchodząc po 11 letniej pracy w 2 dyonie żandarmerii żegnam wszystkich podwładnych mi żandarmów i życzę im powodzenia w dalszej pracy dla dobra Ojczyzny”^[28]. W czasie kampanii wrześniowej 1939 był dowódcą żandarmerii Armii „Poznań”.

Z notatek podpułkownika Władysława Drzymulskiego przekazanych pułkownikowi Władysławowi Wierzbickiemu wynika, że w końcu 1940 roku podpułkownik Tadeusz Miś zgodził się zostać zastępcą Władysława Drzymulskiego. Gdy Władysław Drzymulski miał wystąpić z propozycją zamiany na stanowisku z podpułkownikiem Misiem, jako starszym stopniem, propozycja ta spotkała się z odmową generała Roweckiego, uzasadnioną nieznajomością przez podpułkownika Misia stosunków panujących w Warszawie. Notatki Władysława Drzymulskiego kończą się stwierdzeniem: „z chwilą wybuchu powstania nie wiadomo, co się stało z podpułkownikiem Misiem”^[29].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości – 9 listopada 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[30][2][31]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1938 „za zasługi na polu pracy społecznej”^[32][33]
• Krzyż Walecznych trzykrotnie^[34]
• Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928^[35][36]
• Medal Zwycięstwa^[37]
• Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych^[38]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkiem Księstwem Krakowskiem na rok 1892. Lwów: Nakładem Prezydyum c. k. Namiestnictwa, 1892. (pol.).
• Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkiem Księstwem Krakowskiem na rok 1893. Lwów: Nakładem Prezydyum c. k. Namiestnictwa, 1893. (pol.).
• Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkiem Księstwem Krakowskiem na rok 1907. Lwów: Nakładem c. k. Namiestnictwa, 1907. (pol.).
• Sprawozdanie Dyrektora c. k. Gimnazyum Nowodworskiego czyli Św. Anny w Krakowie za rok szkolny 1904. Kraków: Nakładem Funduszu Naukowego, 1904.
• Sprawozdanie Dyrektora c. k. Gimnazyum Nowodworskiego czyli Św. Anny w Krakowie za rok szkolny 1905. Kraków: Nakładem Funduszu Naukowego, 1905.
• Sprawozdanie Dyrektora c. k. Gimnazyum Nowodworskiego czyli Św. Anny w Krakowie za rok szkolny 1906. Kraków: Nakładem Funduszu Naukowego, 1906.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Władysław Wierzbicki: Przyczynki do historii Żandarmerii odrodzonego Wojska Polskiego. Londyn: Koło Oddziałowe Stowarzyszenia Polskich Kombatantów nr 106 „Żandarm”, 1990.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
• Jan Suliński: 2 Dywizjon Żandarmerii Wojskowej Lublin (1918–1939). Mińsk Mazowiecki: Centrum Szkolenia Żandarmerii Wojskowej, 2012.