Tadeusz Obroniecki

Tadeusz Obroniecki

generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	4 listopada 1924 Jawora
Data i miejsce śmierci	8 lutego 2002 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1944–1990
Siły zbrojne	Ludowe Wojsko Polskie
Stanowiska	dowódca 16. DAPlot., zastępca d-cy Artylerii POW, dowódca OPL
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Gen. dyw. dr Tadeusz Obroniecki dokonuje promocji absolwentów WSOWOPL, Koszalin 1980

Tadeusz Obroniecki (ur. 4 listopada 1924 w Jaworze, zm. 8 lutego 2002 w Warszawie) – polski dowódca wojskowy, generał dywizji Wojska Polskiego, szef i dowódca Wojsk Obrony Przeciwlotniczej (1968–1989), doktor nauk wojskowych (1982).

Życiorys

Urodził się 4 listopada 1924 w Jaworze, pow. turczański w województwie stanisławowskim (ob. obwód lwowski na Ukrainie).

Służbę wojskową pełnił od 8 maja 1944 w 17 pułku artylerii przeciwlotniczej 1 Dywizji Artylerii Przeciwlotniczej, początkowo jako kanonier, a następnie działonowy w tym pułku. Brał udział w walkach na przyczółku warecko-magnuszewskim, podczas walk na Pradze został ranny w lewą rękę. W styczniu 1945 ukończył Kurs Chorążych Artylerii we Włodawie. Rozkazem Naczelnego Dowódcy WP z 30 stycznia 1945 został promowany na stopień chorążego artylerii. Po promocji dowodził plutonem w 69 pułku artylerii przeciwlotniczej 3 Dywizji Artylerii Przeciwlotniczej 2 Armii Wojska Polskiego. Uczestniczył w walkach nad Nysą Łużycką, gdzie został ciężko ranny w obie nogi, a następnie ponownie ranny w prawą nogę pod Mitlizt. Do lutego 1946 przebywał na leczeniu w 8. Chirurgicznym Szpitalu Polowym.

Po powrocie do służby dowodził plutonem w 86 Łużyckim pułku artylerii przeciwlotniczej w Lesznie, a od maja 1946 plutonem, a następnie baterią szkolną w 88 samodzielnym pułku artylerii przeciwlotniczej w Koszalinie. Od maja do listopada 1946 przebywał na Kursie Dowódców Baterii w 88 pułku artylerii przeciwlotniczej. Od października 1948 pełnił służbę w Oficerskiej Szkole Artylerii Przeciwlotniczej w Koszalinie jako kierownik Kursu Doskonalenia Oficerów i Podoficerów, a od września 1949 dowódca 2 dywizjonu szkolnego. Od stycznia 1952 pełnił służbę w Dowództwie Artylerii WP jako zastępca szefa, a od 1953 szef Oddziału Artylerii Przeciwlotniczej. Przez miesiąc, od września do października 1954 był p.o. zastępcy dowódcy Artylerii WP ds. Artylerii Przeciwlotniczej. Od października 1954 dowodził 16 Dywizją Artylerii Przeciwlotniczej w Koszalinie. Od lutego 1956 w Dowództwie Artylerii Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy był zastępcą dowódcy Artylerii POW ds. Artylerii Przeciwlotniczej. Od maja 1957 do października 1959 był szefem Oddziału Artylerii Przeciwlotniczej w Szefostwie Artylerii WP w Warszawie. Z kolei od października 1959 do listopada 1962 był szefem Oddziału Operacyjno-Szkoleniowego w Szefostwie Wojsk Obrony Przeciwlotniczej. Równolegle w latach 1957-1960 ukończył w trybie zaocznym studia na Fakultecie Ogólnowojskowym Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie. Od listopada 1962 do maja 1968 był zastępcą szefa Wojsk Obrony Przeciwlotniczej. Od maja 1968 do listopada 1989 (nieprzerwanie przez 21 lat) był szefem Wojsk Obrony Przeciwlotniczej (w latach 1982–1989 – dowódcą Wojsk Obrony Przeciwlotniczej).

Na stopień generała brygady awansowany uchwałą Rady Państwa PRL z 6 października 1970. Nominację wręczył mu w Belwederze 10 października 1970 przewodniczący Rady Państwa marszałek Marian Spychalski. Na stopień generała dywizji awansowany uchwałą Rady Państwa PRL z 5 października 1977. Nominację wręczył mu w Belwederze 10 października 1977 I sekretarz Komitetu Centralnego PZPR Edward Gierek.

30 września 1983 uzyskał stopień doktora nauk wojskowych nadany przez Radę Wydziału Wojsk Lądowych Akademii Sztabu Generalnego WP. W lipcu 1975 ukończył kurs przeszkolenia operacyjnego Wojsk Obrony Przeciwlotniczej w Kijowie. W kwietniu 1983 został powołany w skład Rady Naukowej Wojskowego Instytutu Informatyki. Był także członkiem Rady Naukowej Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Obrony Przeciwlotniczej im. por. Mieczysława Kalinowskiego w Koszalinie. Był członkiem kolegium redakcyjnego kilku wojskowych pism naukowych. Posiadał bogaty dorobek wynalazczo-nowatorski i publicystyczny. Został wyróżniony m. in. za przygotowanie i kierowanie wojskami podczas ćwiczeń "Czerwiec-72".

Członek PPR i PZPR. W październiku 1985 roku kandydował do Sejmu PRL IX kadencji z ramienia PZPR jednak nie został wybrany^[1]. W 1988 organizował próby rakiet na krajowym poligonie morskim.

7 listopada 1989 oficjalnie pożegnany przez ministra obrony narodowej, gen. armii Floriana Siwickiego w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej. Oficjalnie przeniesiony w stan spoczynku na mocy rozkazu personalnego MON z 2 grudnia 1989 z dniem 20 sierpnia 1990.

Zmarł 8 lutego 2002 w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera EII-3-7)^[2].

Awanse

• chorąży – 22 stycznia 1945
• podporucznik – 7 maja 1946
• porucznik – 7 grudnia 1946
• kapitan – 22 lipca 1948
• major – 24 sierpnia 1951
• podpułkownik – 28 kwietnia 1953
• pułkownik – 1 października 1960
• generał brygady – 6 października 1970
• generał dywizji – 5 października 1977

Życie prywatne

Syn Piotra, komornika sądowego i Jadwigi. Mieszkał w Warszawie. Od 1956 żonaty z Aleksandrą z domu Klimek. Małżeństwo miało córkę i syna^[3].

Odznaczenia, nagrody i wyróżnienia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (1968)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1973)^[4]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1963)
• Order Sztandaru Pracy I klasy (1980)
• Krzyż Walecznych (1946)
• Złoty Krzyż Zasługi (1958)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1947)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (1954)
• Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974)
• Medal 40-lecia Polski Ludowej (1984)
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1968)
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1969)
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1976)
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Krzyż Wojenny Czechosłowacki 1939 (ČSSR)
• Medal „30-lecia Rewolucyjnych Sił Zbrojnych” (Kuba, 1987)
• Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR, 1973)
• Order Wojny Ojczyźnianej I stopnia (ZSRR, 1968)
• Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR, 1975)
• Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR, 1985)
• Medal jubileuszowy „60 lat Sił Zbrojnych ZSRR”
• Wpis do „Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich” (1976)
• Nagroda ministra obrony narodowej I stopnia za pracę zespołową w dziedzinie sztuki operacyjnej nt.: „System doskonalenia i planowania OPL wojsk operacyjnych” (1977)
• Nagroda ministra obrony narodowej I stopnia za pracę zespołową w dziedzinie sztuki operacyjnej – za opracowanie systemu przeznaczonego do mierzenia przeciwstawnych potencjałów bojowych (1979)
• I inne

Przypisy

Bibliografia

• Henryk PiotrH.P. Kosk Henryk PiotrH.P., LidiaL. Kosk LidiaL., Generalicja polska, t. II, Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2001, ISBN 83-87103-81-0, OCLC 69534875 .
• JanuszJ. Królikowski JanuszJ., Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943−1990, t. III, Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2010, ISBN 978-83-7611-801-7, OCLC 833638240 ., s. 84-87
• Karta ewidencyjna DK MON – w: Dowódcy pułków przeciwlotniczych 1924-96, Wyd. Koszalin 1996, t.II, s. 254-255
• W. Skolimowski – Z honorowej księgi, cz. III, Wyd. MON, Warszawa 1980
• M. Kopczewski – Historia Wojsk OPL, Wyd. Koszalin 1996, s. 210
• P. Martell, G.P. Hayes, World military leaders, Bowker, New York 1974
• Dowódcy pułków artylerii przeciwlotniczej Wojsk Lądowych 1924-1994. Słownik biograficzny, Wyd. Koszalin 1994
• Wojskowy Przegląd Historyczny, 1990, nr 1-2 (131-132), str. 276
• „Żołnierz Wolności”, 12 października 1979, s. 3
• „Żołnierz Wolności”, 4 października 1985, s. 2