Tasiemiec psi
| Dipylidium caninum | |||
| (Linnaeus, 1758)[1] | |||
 Dorosły osobnik | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | Dipylidiidae | ||
| Rodzaj | Dipylidium | ||
| Gatunek | tasiemiec psi | ||
| Synonimy | |||
| |||
Tasiemiec psi (Dipylidium caninum) – gatunek tasiemca, pasożytujący u psowatych, kotowatych i innych mięsożernych ssaków, a także sporadycznie u człowieka. Choroba wywoływana przez tasiemca psiego, dipylidoza (ang. dipylidosis), jest rzadka u człowieka i zazwyczaj ma u niego przebieg bezobjawowy[2].
Charakterystyka pasożyta i cykl życiowy
Tasiemiec psi jest kosmopolitycznym pasożytem, spotykanym w jelicie cienkim psów, kotów, lisów i innych mięsożernych ssaków. Skoleks tasiemca psiego wyposażony jest w cztery przyssawki i 4–7 rzędów haczyków. Proglotydy tego gatunku, po oderwaniu się od strobilii, mają zdolność samodzielnego poruszania się. Żywicielem pośrednim pasożyta są owady (larwy pcheł i postaci imaginalne wszołów), larwa typu cysticerkoid rozwija się w ich hemocelu. Po metamorfozie larw cysticerkoid pozostaje w ich organizmie.
Dipylidoza
| dipylidosis | |
| ICD-10 | |
|---|---|
- Objawy i przebieg
Większość infestacji Dipylidium caninum jest bezobjawowa. Zwierzęta zarażone tasiemcem przejawiają zachowania wskazujące na świąd okolicy odbytu (takie jak pocieranie nią o trawę lub chodnik). Mogą wystąpić objawy zaburzenia pracy przewodu pokarmowego. Najbardziej znamienną cechą zarażenia jest wydalanie proglotydów pasożyta. Mogą one być znajdywane w okolicy odbytu, w kale, pieluchach, niekiedy w pomieszczeniach w których przebywają zwierzęta i zarażone dzieci. Świeżo wydalone proglotydy mają zdolność ruchu i mogą być omyłkowo brane za czerwie much.
- Epidemiologia
Tasiemiec psi spotykany jest na całym świecie. Zarażenia ludzi notowano w Europie, na Filipinach, w Chinach, Japonii, Argentynie i USA.
- Rozpoznanie
Rozpoznanie opiera się na stwierdzeniu jaj lub proglotydów pasożyta w kale. Pojedyncze jajo jest okrągłe lub owalne i ma wielkość 35-40 µm (31-50 µm x 27-48 µm) i zawiera onkosferę zaopatrzoną w sześć haczyków. Jaja tworzą pakiety; w pakiecie znajduje się 5-15 (niekiedy więcej) jaj[3].
- Leczenie
Lekiem z wyboru jest prazykwantel w jednorazowej dawce 5–10 mg/kg masy ciała p.o., ewentualnie niklozamid (jednorazowo 2 g p.o. w dwóch dawkach w odstępie godzinnym)[4].
Przypisy
- ↑ a b Dipylidium caninum (Linnaeus, 1758). [w:] GBIF Backbone Taxonomy [on-line]. GBIF Secretariat. [dostęp 2022-09-19]. (ang.).
- ↑ Raúl Romero Cabello i inni, Dipylidium caninum infection, „BMJ Case Reports”, 2011, 2011, DOI: 10.1136/bcr.07.2011.4510, ISSN 1757-790X, PMID: 22674592, PMCID: PMC3229318 [dostęp 2018-02-06].
- ↑ Dipylidium caninum infection. CDC Division of Parasitic Diseases. [dostęp 2007-10-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (21 października 2007)].
- ↑ Rosenblatt JE. Antiparasitic agents. „Mayo Clin Proc”. 74. 11, s. 1161-75, 1999. PMID: 10560606.
Bibliografia
- Parazytologia i akroentomologia medyczna. Antoni Deryło (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 229-231. ISBN 83-01-13804-1.
- Inwazje i choroby pasożytnicze. W: Zbigniew Pawłowski: Choroby zakaźne i pasożytnicze. Zdzisław Dziubek (red.). Wyd. wydanie III uaktualnione. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2003, s. 480. ISBN 83-200-2748-9.
Linki zewnętrzne
- Dipylidium caninum infection. CDC Division of Parasitic Diseases. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-21)].
Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.
Media użyte na tej stronie
The Star of Life, medical symbol used on some ambulances.
Star of Life was designed/created by a National Highway Traffic Safety Administration (US Gov) employee and is thus in the public domain.Adult tapeworm of Dipylidium caninum. The scolex of the worm is very narrow and the proglottids, as they mature, get larger.