Tatjana Samojłowa

Tatjana Samojłowa
ilustracja
Imię i nazwiskoТатьяна Евгеньевна Самойлова
Data i miejsce urodzenia4 maja 1934
Leningrad
Data i miejsce śmierci4 maja 2014
Moskwa
Zawódaktorka
Współmałżonek

Wasilij Łanowoj
Walerij Osipow
Eduard Maszkowicz
Solomon Szulman

Odznaczenia
Order Honoru Order „Znak Honoru”
podpis

Tatjana Jewgienjewna Samojłowa (ros. Татьяна Евгеньевна Самойлова; ur. 4 maja 1934 w Leningradzie, zm. 4 maja 2014[1] w Moskwie) – radziecka i rosyjska aktorka. Sławę przyniosła jej rola w filmie Lecą żurawie (1957), nagrodzona na Festiwalu Filmowym w Cannes.

Życiorys

Ojcem Samojłowej był popularny rosyjski aktor filmowy Jewgienij Samojłow (1912–2006) a matką Zinaida Iliniczyna Lewin (1914–1995), polska Żydówka[2]. Matka z wykształcenia i zawodu była inżynierem elektromechanikiem, ale posiadała duże zdolności pianistyczne i zamiłowanie do sztuki. Tatiana Samojłowa była pod wrażeniem dokonań i popularności ojca.

W 1937 rodzina przeniosła się do Moskwy, gdzie Samojłowa ukończyła studio baletowe w moskiewskim Teatrze Muzycznym im. K. Stanisławskiego i W. Niemirowicza-Danczenki, gdzie osiągała doskonałe wyniki, tak dobre, że ówczesna rosyjska primabalerina Maja Plisiecka proponowała jej kontynuację nauki w studium baletowym przy „Teatrze Bolszoj”. Wybrała jednak aktorstwo.

W latach 1953–1956 Samojłowa uczyła się aktorstwa w Instytucie Teatralnym im. Borysa Szczukina. Tam poznała swojego przyszłego męża, aktora Wasilija Łanowoja (małżeństwo trwało 6 lat). Wtedy też zagrała Marię w Meksykaninie, ekranizacji opowiadania Jacka Londona. Dwa lata później zagrała Weronikę w głośnym filmie Lecą żurawie Michaiła Kałatozowa, za którą otrzymała nagrodę specjalną na międzynarodowym festiwalu filmowym w Cannes a sam film „Złotą Palmę” (film trafił tam dzięki sugestii ówczesnego młodego francuskiego operatora – Claude'a Leloucha, który przez dwa dni uczestniczył w jego kręceniu jako asystent reżysera). Inną ważną rolą w jej dorobku ekranowym była rosyjska adaptacja powieści Lwa Tołstoja Anna Karenina w ekranizacji Aleksandra Zarchi z 1967 roku. Pomimo doskonałej gry Samojłowej i zwrócenia na niego uwagi przez zachodni świat filmowy film nie od odniósł takiego sukcesu jak Lecą żurawie z powodu niekorzystnych stosunków międzynarodowych pomiędzy „wschodem” i „zachodem” w 1968 roku.

W połowie lat 70. XX w. znikła z ekranu, by po dłuższej przerwie pojawić się znowu w 2000.

Zmarła w 2014 roku. Została pochowana na Cmentarzu Nowodziewiczym w Moskwie[3].

Miała brata i syna, który w 1995 r. wyjechał do USA, tam ożenił się z Amerykanką poznaną w Moskwie, z którą ma córkę – Tatianę.

Do końca życia przyznawała się do swojego żydowskiego pochodzenia, chociaż nie zajmowała wyraźnego stanowiska wobec problemów tej społeczności w ZSRR. Pod koniec życia przeszła na prawosławie.

Wybrana filmografia

  • 1955: Meksykańczyk (Мексиканец) jako Maria[4]
  • 1957: Lecą żurawie (Летят журавли) jako Weronika[4]
  • 1959: Niewysłany list (Неотправленное письмо) jako Tania[4]
  • 1960: Leon Garros szuka przyjaciela (Леон Гаррос ищет друга) jako Natasza[4]
  • 1961: Alba Regia (Альба Регия)
  • 1964: Oni szli na Wschód (Они шли на восток) jako Sonia[4]
  • 1967: Anna Karenina (Анна Каренина) jako Anna Karenina[4]
  • 1967: Żołnierze bez mundurów (Солдаты без мундиров)
  • 1972: Miasto na Kaukazie (Город на Кавказе)
  • 1972: Długa droga krótkiego dnia (Длинная дорога в короткий день) jako Jekatierina Zołotarienko[4]
  • 1973: Nie ma powrotu (Возврата нет) jako Nastiura[4]
  • 1974: Ocean (Океан) jako Masza[4]
  • 1975: Brylanty dla dyktatury proletariatu (Бриллианты для диктатуры пролетариата)
  • 2000: 24 godziny (Двадцать четыре часа)
  • 2004: Moskiewska saga (Московская сага) – serial TV
  • 2004: Сен-Жермен

Nagrody

Przypisy

  1. Скончалась народная артистка России Татьяна Самойлова, tass.ru
  2. Tamara Mono-Ejgenberg, Kariera aktorska Tatiany Samojłowej. Niezapomniana Weronika z filmu „Lecą żurawie”; [w:] „Słowo żydowskie”, 2016, nr 1, ss. 14-17
  3. Новодевичье кладбище. Самойлова Татьяна Евгеньевна (1934-2014)
  4. a b c d e f g h i Galina Dołmatowska, Irina Szyłowa, Sylwetki radzieckiego ekranu, przeł. z ros. Marek Dzierwajłło, Wydawnictwo Progress, Moskwa 1980, s. 655-656.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

SU Order of the Badge of Honour ribbon.svg
Ribbon bar of the Order of the Badge of Honour‎. The Soviet Union (USSR).
Tatiana Samoilova (1968).jpg
Autor:
Comet Photo AG (Zürich)
, Licencja: CC BY-SA 4.0
Orden of Honour.png
Ribbon bar of Order of Honor
Памятный отпечаток рук Т. Самойловой на плошади у Дворца фестивалей и конгрессов в Каннах.jpg
Autor: Qlack, Licencja: CC BY-SA 3.0
Memorable imprint of the hands Tatiana Samoilova beside the Palais des Festivals and Congresses of Cannes