Teatr Buffo

Teatr Buffo – warszawski, prywatny teatr komedii i farsy, założony przez Fryderyka Jarosy'ego ze spółką. Pod kierownictwem artystycznym Janusza Warneckiego i współpracujący z Julianem Tuwimem działał na przełomie 1938 i 1939 w lokalu przy Placu Trzech Krzyży (ul. Mokotowska 73), w którym wcześniej funkcjonował m.in. Kabaret Banda[1]. Dyrektorem teatru był Alfred Schütz.

Do zespołu teatru należeli m.in. Józef Węgrzyn, Michał Znicz, Henryk Borowski, Czesław Skonieczny, Rudolf Ratschka, Henryk Szletyński, Helena Gruszecka, Michalina Zamiłło, Irena Górska, Karin Tiche, Zofia Tymowska. Dekoracje projektowali: Jan Rybkowski i Władysław Daszewski[2].

W marcu 1939, na wniosek syndyka masy upadłościowej, wstrzymano przedstawienia, gdyż właściciele teatru wnieśli do sądu handlowego podanie o ogłoszenie upadłości spółki[3].

Premiery

5 października 1938 r. teatr zainaugurował swoją działalność premierą Porwania Sabinek Franza i Paula Schönthanów[4].

4 lutego 1939 r. Odbyła się premiera komedii Niech przyjdzie pierwszego Istvana Bekeffiego i Adriana Stella w reżyserii Janusza Warneckiego z udziałem m.in. Ireny Górskiej i Michała Znicza.[5]

4 kwietnia 1939, pomimo rozpoczętego postępowania upadłościowego, odbyła się premiera "wodewilu mieszczańskiego ze śpiewami i tańcami w ośmiu odsłonach" Ale się zabawił Johanna Nepomucena Nestroya w przeróbce Juliana Tuwima i reżyserii Janusza Warneckiego z Ireną Górską, Heleną Gruszecką, Józefem Węgrzynem. Wodewil grany był zaledwie trzy tygodnie, po czym teatr zamknięto.[6]

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Kamienica na Mokotowskiej 73 w której działał Teatr Buffo
  2. ↑ Edward Krasiński: Warszawskie sceny 1918-1939. Warszawa: PIW, 1976, s. 205.
  3. ↑ Tomasz Mościcki: Teatry Warszawy 1939. Kronika.. Warszawa: Bellona, 2009, s. 25. ISBN 978-83-11-11637-5.
  4. ↑ j.w. str. 138.
  5. ↑ j.w. str.81.
  6. ↑ j.w. str. 192.