Ted Lindsay

Robert Lindsay
Data i miejsce urodzenia	29 lipca 1925 Renfrew
Data i miejsce śmierci	3 marca 2019 Oakland
Obywatelstwo	Kanada
Pozycja	napastnik

Ted Lindsay, właśc. Robert Blake Theodore Lindsay (ur. 29 lipca 1925 w Renfrew, zm. 3 marca 2019^[1] w Oakland) – kanadyjski profesjonalny napastnik w hokeju na lodzie. Karierę w NHL spędził w klubach Detroit Red Wings i Chicago Blackhawks. Był jednym z założycieli NHL Players' Association (Stowarzyszenie graczy NHL). W całej karierze zdobył ponad 800 punktów, był laureatem Art Ross Trophy w 1950 roku i czterokrotnie sięgał po Puchar Stanleya.

Kariera zawodnicza

Ojciec Teda Lindsaya, Bert, zajmował się utrzymywaniem dobrego stanu technicznego lodowisk, lecz był też bramkarzem w niższych ligach i to właśnie on zachęcał syna to wybrania kariery sportowca. Ted zaczynał ją w Kirkland Lake w Ontario, skąd przeniósł się do St. Michael's Majors w Toronto. W 1994 oku grał w drużynie zdobywców Memorial Cup Oshawa Generals.

Dobre występy w lidze Ontario Hockey Association Junior A (obecnie Ontario Hockey League) spowodowały, że Lindsay został zaproszony przez Detroit Red Wings z NHL na obóz i po pozytywnych wynikach Lindsay zadebiutował w NHL w 1944 roku, mając wtedy 19 lat.

Lindsay nie błyszczał przez dwa pierwsze sezony w Skrzydłach, lecz w sezonie 1946/47 został połączony z Sidem Abelem i Gordiem Howe'em w linii, która została nazwana "Production Line", czyli "Linia Produkcyjna". Ci trzej zawodnicy osiągnęli w 1950 roku coś, czego nie udało się nikomu od tamtej pory – zajęli pierwsze trzy miejsca w lidze pod względem skuteczności a czołowe miejsce zajął Lindsay i sięgnął po Art Ross Trophy z 78 oczkami. Red Wings zdobyli też wtedy Puchar Stanleya. Lindsay stał się jednym z najlepszych graczy ligi i, mimo małej postury, otrzymał pseudonim "Terrible Ted" ("Straszny Ted") ze względu na ostrą i zawziętą grę.

Przez kolejne siedem lat w Detroit Lindsay doprowadził zespół do trzech kolejnych zwycięstw w lidze a w marcu 1957 roku znalazł się razem z Howe'em na okładce magazynu "Sports Illustrated".

Związek zawodowy

W tym samym roku był powodem spięć z właścicielami drużyn kiedy razem z Dougiem Harveyem z Montreal Canadiens poprowadził małą grupkę zawodników, mającą na celu stworzenie pierwszego Stowarzyszenia Graczy NHL. W tamtych czasach właściciele byli nimi w dosłownym znaczeniu tego słowa – zawodnicy byli generalnie związani z danym klubem przez całą karierę. Lindsey i reszta graczy zażądali takich podstawowych świadczeń jak minimalna płaca i dobrze zorganizowany plan emerytalny. Podczas gdy właściciele zarabiali krocie na sprzedaży biletów, zawodnicy grali za prawie żadne pieniądze i byli często zmuszeni podejmować się różnych dorywczych prac aby związać koniec z końcem. Prawie wszyscy zawodnicy mieli tylko średnie wykształcenie i parali się zawodowo hokejem całe życie. Nie mieli więc żadnych wizji przyszłości po zakończeniu kariery. Supergwiazdy w latach 50. zarabiały mniej niż 25 tysięcy dolarów rocznie, co nie wystarczało na godne życie po zakończeniu kariery.

Transfer do Chicago

Lindsay bardzo aktywnie pracował nad projektem związku a wielu z jego kolegów, popierających ten plan, zostawało degradowanych do niższych lig lub po prostu nie pozwalano im grać. Ted, jako jeden z najlepszych graczy NHL, został, jako forma represji, odesłany do Chicago Blackhawks. Drużyna ta odwiecznie zajmowała ostatnie miejsca w lidze. Lindsay grał tam trzy lata, nie osiągając niczego szczególnego, zdobywając 39, 58 i 28 punktów w kolejnych sezonach. Wystąpił też w dziesięciu meczach playoff, lecz nie doprowadził Jastrzębi do żadnego sukcesu. W roku 1960 zakończył karierę zawodniczą po raz pierwszy.

Koniec kariery i spuścizna

Cztery lata później, Sid Abel, były kolega z zespołu, w tym czasie trener i generalny menadżer Red Wings, zaproponował 39-letniemu Lindsayowi powrót do gry. Ted zagrał jeden sezon, pomagając Wings wygrać sezon zasadniczy z 87 punktami. W pierwszej rundzie (a zarazem w półfinale) playoff odpadli jednak z Blackhawks w siedmiu meczach.

Red Wings nie mieli wystarczająco dużo miejsca w składzie, aby ochronić Lindsaya od draftu międzyligowego w 1965 roku. Ted bardzo chciał jednak zakończyć karierę w Detroit. Razem z Abelem postanowili "ukryć" Lindsaya na liście zawodników, którzy zakończyli karierę na sezon 1965/66 aby mógł powrócić sezon później. Toronto Maple Leafs zaprotestowali jednak w tej sprawie, co spowodowało, że Lindsay nie wrócił już na lodowiska. W 1977 Ted Lindsay został generalnym menadżerem Red Wings, którzy w tym okresie mieli duże problemy, żeby chociaż dostać się do playoff. Udało mu się jednak odwrócić los i został wybrany najlepszym działaczem ligi tego roku. W sezonie 1980/81 zasiadł też za ławką trenerską Skrzydeł. W 20 spotkaniach wygrał tylko trzykrotnie a przegrał 14 meczów.

W 1068 meczach sezonu zasadniczego Lindsay zdobył 379 bramek i 472 asysty, co daje mu 851 punktów. Zagrał w 133 meczach playoff, gdzie zanotował na koncie 47 bramek i 96 punktów. Ośmiokrotnie był wybierany do Pierwszej Drużyny Gwiazd NHL a raz do Drugiej Drużyny Gwiazd. W 1966 roku został przyjęty do Galerii Sław Hokeja. 10 listopada 1991 roku Detroit Red Wings uhonorowali jego zasługi dla zespołu, zastrzegając jego numer 7. W 1998 roku uplasował się na 21. miejscu listy 100 Największych Hokeistów, zaproponowanej przez magazyn "The Hockey News".

Statystyki

Wyróżnienia

• 2008 – Lester Patrick Trophy

Upamiętnienie

• Ted Lindsay Award – nagroda indywidualna w lidze NHL, od 2010 nosząca imię i nazwisko Teda Lindsaya^[2].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Ted Lindsay – statystyki na The Internet Hockey Database
• Opis zawodnika w dziale "Legendy" serwisu detroitredwings.pl