Trojden I

Ten artykuł od 2015-03 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do wiarygodnych źródeł. (Dodanie listy źródeł bibliograficznych lub linków zewnętrznych nie jest wystarczające). Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Trojden I

— z Bożej łaski książę czerski i warszawski —
Książę czerski
Okres	od 1310 do 1341
Poprzednik	Bolesław II
Następca	Siemowit III Kazimierz I
Książę warszawski
Okres	od 1313 do 1341
Poprzednik	Bolesław II
Następca	Siemowit III Kazimierz I
Regent płocki
Okres	od 1336 do 1340
Dane biograficzne
Dynastia	Piastowie (Piastowie mazowieccy)
Data urodzenia	1284/1286
Data śmierci	13 marca 1341
Miejsce spoczynku	Warka
Ojciec	Bolesław II
Matka	Gaudemunda Zofia
Rodzeństwo	Siemowit II
Żona	Maria Halicka
Dzieci	Bolesław Jerzy II Siemowit III Kazimierz I Eufemia

Podział Mazowsza (1313-1345)

Trojden I (ur. między 1284 a 1286, zm. 13 marca 1341) – książę czerski od 1310, od 1313 dodatkowo w Warszawie i Liwie, w latach 1336–1340 regent w Płocku.

Życiorys

Trojden I był drugim pod względem starszeństwa synem księcia mazowieckiego Bolesława II i jego pierwszej żony, Gaudemundy Zofii. Jeszcze za życia ojca, zapewne w 1310, Trojden otrzymał własną dzielnicę ze stolicą w nadwiślańskim Czersku. Podział ten utrzymał się przez trzy lata, tj. do śmierci Bolesława II. Wtedy Trojden otrzymał dodatkowo dzielnice: warszawską i liwską, co uczyniło go władcą całego południowo-wschodniego Mazowsza.

Trojden I początkowo pozostawał w bardzo dobrych stosunkach z władcą Polski Władysławem I Łokietkiem. Dzięki temu książę zawarł ok. 1310 związek małżeński z córką władcy Halicza Jerzego I, Marią. Małżeństwo to umożliwiło Trojdenowi w 1323, po wymarciu miejscowej linii książąt z dynastii Rurykowiczów skutecznie upomnieć się z pomocą władcy Polski o księstwo halickie dla swojego syna, Bolesława. W 1325 roku mazowieccy książęta Trojden I i Siemowit w liście do papieża określili wschodnią granicę swojego władania jako sięgającą 2 mile od Grodna (Oppidi quod dictur Grodno, ... a terrarum nostrorum ad duas lencas posit)^[1]. Zbyt natarczywa polityka Łokietka spowodowała jednak zawarcie 2 stycznia 1326 w Brodnicy przez książąt mazowieckich Trojdena, Siemowita II i Wacława układu z Krzyżakami, co spowodowało krótkotrwały konflikt z Polską i jej sojuszniczką Litwą.

W latach następnych Trojden razem z braćmi starał się lawirować pomiędzy Polską a zakonem krzyżackim i tak np. w 1329 książęta mazowieccy poparli zbrojnie Władysława Łokietka, podczas gdy w 1334 wystąpili już jako sojusznicy wielkiego mistrza.

W 1339 nastąpiło ponowne zbliżenie Trojdena do Polski, rządzonej w tym czasie przez Kazimierza III Wielkiego. Dowodem tego stanu rzeczy jest fakt zorganizowania w należącej do dzierżaw Trojdena Warszawie procesu polsko-krzyżackiego w sprawie zagarnięcia przez zakon ziem piastowskich. Z nieznanych przyczyn wśród świadków procesu nie znajdujemy książąt mazowieckich, choć zeznawały tam osoby z nimi związane, np. kanclerz Trojdena – Gunter.

Tablica poświęcona Trojdenowi i Siemowitowi na murze pofranciszkańskiego kościoła Matki Bożej Szkaplerznej w Warce

W 1340 zginął zamordowany przez własnych poddanych najstarszy syn Trojdena, Bolesław Jerzy II, książę halicko-włodzimierski. Książę czerski pomimo przysługujących mu praw nie wystąpił jednak z pretensjami do spadku, zadowalając się zapewne otrzymanym z rąk Kazimierza Wielkiego odszkodowaniem pieniężnym.

Trojden I zmarł 13 marca 1341 i został pochowany w kościele dominikańskim w Warce^[2]. 7 września 1859 roku jego szczątki przeniesiono do wareckiego kościoła franciszkanów (obecnie kościół Matki Bożej Szkaplerznej w Warce) z inicjatywy Piotra Wysockiego, co miało charakter wielkiej patriotycznej manifestacji. Z małżeństwa z Marią halicką doczekał się trzech synów: wspomnianego już Bolesława Jerzego II, Siemowita III i Kazimierza I, oraz córkę Eufemię, wydaną za księcia cieszyńskiego Kazimierza I.

Przypisy

Bibliografia

• Adam Bujak: Nekropolie królów i książąt polskich. Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1988. ISBN 83-217-2720-4.