Tytania (księżyc)
Zdjęcie Tytanii wykonane przez sondę Voyager 2 | |
| Planeta | |
|---|---|
| Odkrywca | |
| Data odkrycia | 11 stycznia 1787 |
| Charakterystyka orbity | |
| Półoś wielka | 436 300 km[1] |
| Mimośród | 0,0011[1] |
| Okres obiegu | 8,706 d[1] |
| Nachylenie do płaszczyzny równika planety | 0,079°[1] |
| Długość węzła wstępującego | 99,771°[1] |
| Argument perycentrum | 284,400°[1] |
| Anomalia średnia | 24,614°[1] |
| Własności fizyczne | |
| Średnica równikowa | 1578 km |
| Powierzchnia | 7,82 ×106 km² |
| Objętość | 2,06 ×109 km³ |
| Masa | (3,53 ± 0,09) ×1021 kg |
| Średnia gęstość | 1,72 g/cm³ |
| Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni | 0,378 m/s² |
| Prędkość ucieczki | 0,77 km/s |
| Okres obrotu wokół własnej osi | synchroniczny |
| Albedo | 0,27 |
| Jasność obserwowana (z Ziemi) | |
| Temperatura powierzchni | 60 K |
Tytania (Uran III ) – największy księżyc Urana. Została odkryta przez Williama Herschela wraz z innym księżycem Oberonem[3][4], który później doniósł o jeszcze 4 innych satelitach, ale okazały się one pozornymi[5].
Nazwa
Nazwy Tytanii i pozostałych czterech wówczas znanych księżyców Urana zostały zaproponowane przez syna odkrywcy, Johna Herschela, w 1852, na prośbę Williama Lassella, który rok wcześniej odkrył księżyce Ariel i Umbriel[6]. Lassell przyjął wcześniej (1848) schemat nazewnictwa Herschela dla księżyców Saturna, gdy odkrył ósmy jego księżyc, Hyperion.
Wszystkie księzyce Urana otrzymały nazwy po postaciach z utworów Shakespeare’a lub Alexandra Pope’a. Tytania została nazwana po królowej elfów Tytanii, z komedii Sen nocy letniej.
Charakterystyka
Jedyne zbliżenia powierzchni Tytanii pochodzą z materiału fotograficznego zebranego przez amerykańską sondę Voyager 2 w styczniu 1986. Obejmują one tylko południową półkulę księżyca, która wtedy była skierowana w stronę Słońca.
Dokładny skład i budowa powierzchni Tytanii pozostają nieznane. Zebrane dane sugerują, że Tytania składa się z lodu wodnego (50%), krzemianów (30%), związków organicznych – pochodnych metanu (20%). Podobnie jak większość innych dużych księżyców planet-olbrzymów, Tytania zalicza się do księżyców lodowych. Charakterystyczną cechą powierzchni jest kanion, porównywalny rozmiarami z marsjańskim Valles Marineris, czy Ithaca Chasma na księżycu Saturna, Tetydzie.
8 września 2001 Tytania zakryła słabą gwiazdę, co było okazją do określenia jej średnicy i sprawdzenia obecności atmosfery. Zebrane dane pokazały, że Tytanii najpewniej brak atmosfery (ciśnienie przy powierzchni: około 0,03 mikrobara). Jeśli istnieje, jest cieńsza niż na Trytonie czy Plutonie.
Zobacz też
- Ukształtowanie powierzchni Tytanii
- Chronologiczny wykaz odkryć planet, planet karłowatych i ich księżyców w Układzie Słonecznym
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Planetary Satellite Mean Orbital Parameters (ang.). Jet Propulsion Laboratory, 2011-12-14. [dostęp 2012-10-09].
- ↑ Bill Newton, Philip Teece: The guide to amateur astronomy. Cambridge University Press, 1995, s. 109. ISBN 978-0-521-44492-7.
- ↑ W. Herschel. An Account of the Discovery of Two Satellites Revolving Round the Georgian Planet. „Philosophical Transactions of the Royal Society of London”. 77, s. 125–129, 1787 (ang.).
- ↑ W. Herschel. On the Georgian Planet and Its Satellites. „Philosophical Transactions of the Royal Society of London”. 78, s. 364–378, 1788 (ang.).
- ↑ W. Herschel. On the Discovery of Four Additional Satellites of the Georgium Sidus; The Retrograde Motion of Its Old Satellites Announced; And the Cause of Their Disappearance at Certain Distances from the Planet Explained. „Philosophical Transactions of the Royal Society of London”. 88, s. 47–79, 1798 (ang.).
- ↑ W. Lassell. Beobachtungen der Uranus-Satelliten. „Astronomische Nachrichten”. 34, s. 325, 1852. Bibcode: 1852AN.....34..325 (ang.).
Linki zewnętrzne
- Titania (ang.). W: Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2018-12-25].
| wewnętrzne (13) | |
|---|---|
| główne (5) | |
| nieregularne (9) |
- Lista jest posortowana według odległości od Urana. Największe księżyce mają nazwy pogrubione.
| Planety (☾ ∅) | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Planety karłowate | |||||||||||||||||
| Małe ciała Układu Słonecznego |
| ||||||||||||||||
- Zobacz też
- powstanie i ewolucja Układu Słonecznego
- ciała niebieskie
- lista obiektów w Układzie Słonecznym ze względu na
- Portal: Astronomia
- ciała niebieskie
Media użyte na tej stronie
This is a revised version of Solar_System_XXIX.png.
This image of Uranus was compiled from images returned Jan. 17, 1986, by the narrow-angle camera of Voyager 2. The spacecraft was 9.1 million kilometers (5.7 million miles) from the planet, several days from closest approach. This picture has been processed to show Uranus as human eyes would see it from the vantage point of the spacecraft. The picture is a composite of images taken through blue, green and orange filters. The darker shadings at the upper right of the disk correspond to the day-night boundary on the planet. Beyond this boundary lies the hidden northern hemisphere of Uranus, which currently remains in total darkness as the planet rotates. The blue-green color results from the absorption of red light by methane gas in Uranus' deep, cold and remarkably clear atmosphere.
Diameter comparison of the Uranian moon Titania, Moon, and Earth.
Scale: Approximately 28.9 km per pixel.
_color%2c_cropped.jpg)
Original caption: This high-resolution color composite of Titania was made from Voyager 2 images taken Jan. 24, 1986, as the spacecraft neared its closest approach to Uranus. Voyager's narrow-angle camera acquired this image of Titania, one of the large moons of Uranus, through the violet and clear filters. The spacecraft was about 500,000 kilometers (300,000 miles) away; the picture shows details about 9 km (6 mi) in size. Titania has a diameter of about 1,600 km (1,000 mi). In addition to many scars due to impacts, Titania displays evidence of other geologic activity at some point in its history. The large, trenchlike feature near the terminator (day-night boundary) at middle right suggests at least one episode of tectonic activity. Another, basinlike structure near the upper right is evidence of an ancient period of heavy impact activity. The neutral gray color of Titania is characteristic of the Uranian satellites as a whole. The Voyager project is managed for NASA by the Jet Propulsion Laboratory.