USS Illinois (BB-7)

USS Illinois (BB-7)

The USS Illinois
Historia
Stocznia	Newport News
Położenie stępki	10 lutego 1897
Wodowanie	4 października 1898
US Navy
Nazwa	USS „Illinois” „Prairie State” (od 8 stycznia 1941)
Wejście do służby	16 września 1901
Wycofanie ze służby	15 maja 1920
Los okrętu	sprzedany na złom 18 maja 1956
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	11 565 ton
Długość	112 m
Szerokość	22,0 m
Zanurzenie	7,2 m
Napęd
8 kotłów cylindrycznych Mosher opalanych węglem, 2 maszyny potrójnego rozprężania, 2 śruby, 10 000 shp
Prędkość	17 węzłów(31 km/h)
Uzbrojenie
4 × 330 mm/35 14 × 152 mm/40 16 × 57 mm (6 funtów) 6 × 37 mm (1 funt) 4 × 450 mm wyrzutnie torped (później zdjęte)
Opancerzenie
pas pancerny: 420 do 305 mm pas pancerny na dziobie: 102 mm barbety: 381 do 254 mm wieże artyleryjskie: 356 mm mostek: 254 mm pokład: nachylone 102 mm dolny pokład (ang. Lower Deck) 133 mm grodzie: 305 mm
Załoga	660 ludzi

„Illinois” ok. 1919. Widoczne maszty kratownicowe

„Prarie State” pod koniec pierwszej połowy XX wieku

USS Illinois (BB-7) – amerykański pancernik, okręt główny typu Illinois. Był drugim okrętem United States Navy noszącym nazwę pochodzącą od 21. stanu USA.

Jednostkę zamówiono 26 września 1896. Stępkę położono 10 lutego 1897 w stoczni Newport News Shipbuilding & Dry Dock Company. Okręt został zwodowany 4 października 1898. Matką chrzestną była pani Nancy Leiter, córka chicagowskiego multimilionera Leviego Z. Leitera^[1]. Jednostka weszła do służby 16 września 1901. Pierwszym dowódcą został komandor George A. Converse.

Pierwsze dziesięciolecie XX wieku

Po przejściu prób i szkolenia na zatoce Chesapeake 20 listopada 1901 pancernik popłynął do Algiers w Luizjanie, gdzie został użyty do przetestowania nowego, pływającego suchego doku. Wrócił do Newport News w styczniu 1902 i od 15 do 28 lutego służył kontradmirałowi R.D. Evansowi jako okręt flagowy w czasie wizyty pruskiego księcia. 30 kwietnia 1902 z podniesionym proporcem kontradmirała A.S. Crowninshielda pancernik opuścił Nowy Jork, 18 maja dotarł do Neapolu. Tam admirał objął dowództwo nad Eskadrą Europejską (ang. European Squadron). Po przeszkoleniu „Illinois” miał pełnić obowiązki ceremonialne, 14 lipca 1902 wszedł na mieliznę w porcie w Kristiania w Norwegii. Później udał się do Anglii na remont. Pozostał w Chatham do 1 września 1902, kiedy to w ramach manewrów floty udał się na Morze Śródziemne i południowy Atlantyk.

10 stycznia 1903 został wydzielony z Eskadry Europejskiej i przydzielony do Floty Północnego Atlantyku. Do grudnia 1907 brał udział w manewrach floty, ćwiczeniach artyleryjskich, morskich szkoleniach, pełnił obowiązki ceremonialne. Następnie dołączył do Wielkiej Białej Floty, płynąc w rejs na zachodnie wybrzeże USA, a później dalej dookoła świata. Po wyjściu z Hampton Roads i przeglądzie przeprowadzonym przez prezydenta Roosevelta 16 pancerników udało się w rejs dookoła Ameryki Południowej. 8 maja 1908 w zatoce San Francisco Flota Atlantyku dołączyła do Floty Pacyfiku. Po przeglądzie dokonanym przez sekretarza marynarki wojennej połączone floty kontynuowały rejs. Okręty odwiedziły Australię, Nową Zelandię, Japonię, Filipiny, Chiny, Cejlon i inne kraje. 3 stycznia 1909 dotarły do Suezu. Z Suezu „Illinois”, „Connecticut” i „Culgoa” odpłynęły do Messyny, by pomóc ofiarom trzęsienia ziemi. Po udzieleniu pomocy okręty dołączyły do innych pancerników i 22 lutego 1909 wróciły do Hampton Roads. Prezydent Stanów Zjednoczonych Theodore Roosevelt dokonał przeglądu wracającej floty, której rejs miał być świadectwem rosnącej roli Stanów Zjednoczonych w świecie. 4 sierpnia 1909 w Bostonie „Illinois” został wycofany ze służby. Przeszedł dużą modernizację i otrzymał charakterystyczne dla amerykańskich pancerników z tego okresu kratownicowe maszty i sporo nowoczesnego wyposażenia.

Drugie dziesięciolecie XX wieku

15 kwietnia 1912 został umieszczony w rezerwie (w służbie), 2 listopada 1912 ponownie wszedł do pełnej służby, by wziąć udział w zimowych ćwiczeniach floty i manewrach Floty Atlantyku. Latem 1913 i 1914 Illinois odbył rejsy szkolne do Europy z podchorążymi (ang. midshipmen). W 1919 został ponownie umieszczony w rezerwie w Philadelphia Navy Yard. Stał tam do 23 października 1921, kiedy to został wypożyczony stanowi Nowy Jork, by szkolić na nim członków Naval Militia. W lipcu 1920 w ramach reformy obejmującej całą flotę okrętowi przydzielono numer BB-7.

Wycofanie ze służby

Zgodnie z ustaleniami traktatu waszyngtońskiego USS Illinois wykluczony ze służby w marynarce wojennej został przebudowany w New York Navy Yard w 1924 i został przydzielony do New York Naval Reserve. Pozostawał tam przez ponad 30 lat. 8 stycznia 1941 został przeklasyfikowany na IX-15. Zmieniono mu nazwę na „Prairie State”, by nazwę „Illinios” nadać nowo projektowanemu pancernikowi USS „Illinois” (BB-65). W czasie II wojny światowej okręt służył w Nowym Jorku jako szkoła morska dla podchorążych (ang. Naval Reserve Midshipmen Training School). Po wojnie został wypożyczony stanowi jako kwatery dla Naval Reserve. Tę służbę pełnił do 31 grudnia 1956.

Po ponad 50 latach służby marynarce wojennej i Stanom Zjednoczonym 18 maja 1956 „Prairie State” został odholowany do Baltimore i sprzedany na złom firmie Bethlehem Steel Company.

Srebrna zastawa

17 listopada 1901 okrętowi podarowano srebrną zastawę. Prezent przekazał od stanu Illinois senator William E. Mason. Składała się m.in. z dużej i małej wazy na poncz, dwóch kandelabrów, misy na owoce pokrytej ornamentem, małej misy na owoce, dwóch półmisków, dużej chochli. Każdy z elementów miał m.in. wygrawerowane godło Illinois^[2]. Tradycją było, że stan, którego nazwę nosił okręt, dawał w prezencie srebrną zastawę. Obecnie jest ona przechowywana w Illinois Executive Mansion^[3].

Przypisy

Bibliografia

• John D. Alden: American Steel Navy: A Photographic History of the U.S. Navy from the Introduction of the Steel Hull in 1883 to the Cruise of the Great White Fleet. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press, 1989. ISBN 0-87021-248-6.
• Norman Friedman: U.S. Battleships: An Illustrated Design History. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press, 1985. ISBN 0-87021-715-1.
• John C. Reilly, Robert L. Scheina: American Battleships 1996-1923: Predreadnought Design and Construction. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press, 1980. ISBN 0-87021-524-8.

Linki zewnętrzne

• www.history.navy.mil (ang.)
• www.maritimequest.com (ang.)
• www.navsource.org (ang.)