Ubezpieczenie komunikacyjne
Ubezpieczenie komunikacyjne – należy do segmentu ubezpieczeń majątkowych działu II (tzw. Pozostałe ubezpieczenia osobowe oraz ubezpieczenia majątkowe) określonych w ustawie z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych[1][2].
Do podstawowych źródeł prawa regulujących kwestię ubezpieczeń komunikacyjnych należy również kodeks cywilny. Zagadnienie ubezpieczeń komunikacyjnych związane jest z ruchem lądowym odbywającym się przy użyciu pojazdów mechanicznych. Obejmuje ono ochronę ryzyk osób, które ruch ten naraża na straty i szkody osobowe i rzeczowe, w tym również w zakresie odpowiedzialności cywilnej[3]. Obejmuje ono dwa rodzaje ubezpieczeń komunikacyjnych:
- Obowiązkowe ubezpieczenie: ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej (tak zwane ubezpieczenie OC);
- Dobrowolne ubezpieczenia, takie jak: autocasco (tak zwane ubezpieczenie AC), ubezpieczenie następstw nieszczęśliwych wypadków kierowcy i pasażerów pojazdów mechanicznych (tak zwane ubezpieczenie NNW), ubezpieczenie assistance komunikacyjne, ubezpieczenie ochrony prawnej, ubezpieczenie kosztów leczenia za granicą, ubezpieczenie bagażu i rzeczy osobistych podróżujących osób.
Ubezpieczenie OC jest obowiązkowe dla każdego posiadacza pojazdu mechanicznego w celu ubezpieczenia go od odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdu[4]. Ubezpieczenie OC chroni majątek ubezpieczonych oraz zapewnia pokrycie szkód poniesionych przez poszkodowanych. Obligatoryjny charakter tego ubezpieczenia oznacza, że właściciele pojazdów są objęci obowiązkiem zawarcia umowy ubezpieczenia, a zakłady ubezpieczeń – obowiązkiem przyjęcia oferty osób ubezpieczających swoją odpowiedzialność cywilną.
Innym ubezpieczeniem komunikacyjnym jest tak zwane ubezpieczenie AC, które jest ubezpieczaniem dobrowolnym, a dzięki któremu ubezpieczyciel pokrywa koszty, np. naprawy samochodu po wypadku, który spowodował sam ubezpieczający się[5].
Ubezpieczenia komunikacyjne stanowią najważniejszy segment polskiego rynku ubezpieczeń i od wielu lat obejmują ponad 2/3 rynku ubezpieczeń majątkowych zarówno pod względem przypisu składki, jak i wypłaconych odszkodowań. Według danych Polskiej Izby Ubezpieczeń w 2010 łączna liczba polis w grupie 10 (OC) wynosiła 18,4 miliona i rosła w ciągu ostatnich 5 lat, a w grupie 3 (AC) wynosiła 5,4 miliona i również rosła w ciągu ostatnich 5 lat. Łączny przypis składek brutto ubezpieczeń komunikacyjnych w 27 krajach Unii Europejskiej szacowany był na 118 miliardów EUR. Blisko 3% tej kwoty wnosiła Polska, której przypis liczył 3,5 miliarda EUR[6].
Przypisy
- ↑ Załącznik do ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz.U. z 2022 r. poz. 2283) – Podział ryzyka według działów, grup i rodzajów ubezpieczeń – Dział II: Pozostałe ubezpieczenia osobowe oraz ubezpieczenia majątkowe, [dostęp 2022-03-17].
- ↑ Grupy działu II, Komisja Nadzoru Finansowego, [dostęp 2014-04-20].
- ↑ Stanisław Rogowski (red.), Ubezpieczenia Komunikacyjne. Warszawa: Poltext 2008.
- ↑ Zob. art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2022 r. poz. 2277).
- ↑ Polska Izba Ubezpieczeń – Ubezpieczenia dla Ciebie – Chroń majątek – Samochód, [dostęp 2014-04-20].
- ↑ Ubezpieczenia komunikacyjne w Polsce, w latach 2006-2010, Raport Polskiej Izby Ubezpieczeń, Warszawa, styczeń 2012, [dostęp 2014-04-20].
Bibliografia
- Stanisław Rogowski (red.), Ubezpieczenia Komunikacyjne. Warszawa: Poltext 2008.
Media użyte na tej stronie