Ustrój polityczny Japonii

Niektóre z zamieszczonych tu informacji wymagają weryfikacji. Uwagi: artykuł przedstawia fragmentaryczny i błędny obraz struktury politycznej Japonii. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Japonia Ten artykuł jest częścią serii: Ustrój i polityka Japonii Ustrój polityczny Ustrój polityczny Japonii Konstytucja Konstytucja Japonii Władza ustawodawcza Zgromadzenie Narodowe Izba Reprezentantów Tadamori Ōshima Izba Radców Chūichi Date Monarcha Cesarz Naruhito Porządek sukcesji Władza wykonawcza Premier Fumio Kishida Rząd Rząd Fumia Kishidy Władza sądownicza Wymiar sprawiedliwości Sąd Najwyższy Prokurator generalny Kontrola państwowa Kontrola państwowa Komisja Audytu Japonii Finanse Bank Japonii Samorząd terytorialny Podział administracyjny Japonii Samorząd terytorialny Partie polityczne Partie polityczne Partia Liberalno-Demokratyczna Partia Demokratyczna Komeito Japońska Partia Komunistyczna Wybory Wybory parlamentarne: 2017 Wybory do Izby Radców: 2016 Polityka zagraniczna Polityka zagraniczna Ministerstwo Spraw Zagranicznych Japonii minister: Tarō Kōno

Portal Japonia

Ustrój polityczny Japonii – najważniejszymi organami władzy w Japonii są cesarz oraz parlament.

Monarcha w Japonii

• głowa państwa (funkcja reprezentacyjna)
• podpisywanie ustaw
• zwoływanie i rozwiązywanie parlamentu
• zarządzanie wyborami do parlamentu

Zgromadzenie Narodowe

Czynne prawo wyborcze mają obywatele pełnoletni (osiemnastoletni^[1]). Bierne prawo wyborcze do Izby Reprezentantów przysługuje po ukończeniu 25., a do Izby Radców 30. roku życia.

Izba Reprezentantów

• izba niższa
• liczy 465 deputowanych, wybieranych w wyborach powszechnych na 4 lata.

Izba Radców

• izba wyższa
• składa się z 242 członków wybieranych na 6 lat, a co 3 lata wymieniana jest połowa składu. 146 jest wybieranych z 47 okręgów prefekturalnych (pojedyncze głosy, nie przekazywane), a 96 jest wybieranych z listy ogólnokrajowej na zasadach ordynacji proporcjonalnej

Charakterystyka kampanii wyborczej

• do Izby Reprezentantów może trwać 15 dni, a do Izby Radców 18 dni
• zabrania się chodzenia po domach, partie maja prawo odbyć tylko 4 spotkania wyborcze dla każdego kandydata
• można mieć tylko 3 rodzaje ulotek lub plakatów, a treść powinna być rejestrowana w ministerstwie
• każdy kandydat może korzystać z 2 bezpłatnych audycji w telewizji państwowej i 2 w prywatnych

Procedura ustawodawcza

Inicjatywa ustawodawcza przysługuje członkom obu izb i rządowi. Projekt ustawy może być skierowany do dowolnej izby, jednak w większości są one kierowane do Izby Reprezentantów. Po uchwaleniu projektu ustawy przesyłany jest on do Izby Radców, która może go przyjąć lub odrzucić. Za odrzucenie projektu uważa się również nie podjęcie decyzji przez Izbę Radców w ciągu 60 dni od otrzymaniu projektu ustawy. W wypadku odrzucenia projektu, staje się on ustawą gdy zostanie ponownie przyjęty przez Izbę Reprezentantów większością 2/3 głosów obecnych deputowanych. Uchwaloną ustawę promulguje cesarz. Łatwiejsze jest uchwalenie budżetu i ustaw akceptujących traktaty międzynarodowe - jeżeli Izba Radców wyrazi sprzeciw, to i tak decyzja Izby Reprezentantów staje się decyzją parlamentu.

Przypisy