Uwierzytelnienie

Uwierzytelnienie – czynność polegająca na sprawdzeniu, stwierdzeniu i poświadczeniu, że przyrząd pomiarowy spełnia wymagania metrologiczne ustalone w przepisach, normach, zaleceniach międzynarodowych lub innych właściwych dokumentach, a jego wskazania zostały odniesione do państwowych wzorców jednostek miar i są z nimi zgodne w granicach określonych błędów pomiaru[1].

Użycie w polskim prawodawstwie

To określenie jest nieobowiązujące wraz z wejściem w życie w dniu 1 stycznia 2003 r. ustawy "Prawo o miarach" z dnia 11 maja 2001 r.[2] W związku z ujednolicaniem przepisów przed wstąpieniem Polski do Unii Europejskiej jego funkcję przejęła w zakresie metrologii prawnej – legalizacja oraz w zakresie przewidzianym w trybie art. 15 ustawy "Prawo o miarach" z dnia 3 kwietnia 1993[1] – wzorcowanie. Jednak wciąż można spotkać się z tym określeniem w niektórych środowiskach.

Zastosowanie

Obowiązkowi uwierzytelnienia podlegały przyrządy pomiarowe określone przez Prezesa Urzędu, na wniosek lub w porozumieniu z zainteresowanym ministrem albo kierownikiem urzędu centralnego, mające znaczenie dla bezpieczeństwa życia, ochrony zdrowia i ochrony środowiska[1].

Dowodem uwierzytelnienia było świadectwo albo cecha uwierzytelnienia. Wzory cech uwierzytelnienia określał Prezes Urzędu.

Art. 15 Ustawy

"Przyrządy pomiarowe nie podlegające legalizacji ani obowiązkowemu uwierzytelnieniu mogą być uwierzytelnione na wniosek zainteresowanych."[1]

Zobacz też

Linki zewnętrzne

Przypisy

  1. ↑ a b c d Ustawa z dnia 3 kwietnia 1993 r. "Prawo o miarach". (Dz.U. z 1993 r. nr 55, poz. 248)
  2. ↑ Ustawa z dnia 11 maja 2001 r. "Prawo o miarach" (Dz.U. z 2021 r. poz. 2068)