VI Lwowski Batalion Etapowy

VI Lwowski batalion etapowy
Historia
Państwo II Rzeczpospolita
Sformowanie1919
Rozformowanie1921
Tradycje
Kontynuacja25 batalion celny
Organizacja
DyslokacjaKamieniec Podolski
Uhorsk
Szumsk
PodległośćDOE „Tarnopol”

VI Lwowski batalion etapowy – oddział wojsk wartowniczych i etapowych w okresie II Rzeczypospolitej pełniący między innymi służbę ochronną na granicy polsko-sowieckiej.

Formowanie i zmiany organizacyjne

Formowanie batalionu rozpoczęto na przełomie 1918-1919 roku. Otrzymał on nazwę okręgu generalnego, w którym powstał i kolejny numer porządkowy oznaczany cyfrą rzymską[1]. Batalion powstał z II Pomorskiego batalionu etapowego[2]. W myśl rozkazu NDWP nr 2900/IV z 30 stycznia 1920 VIII batalion etapowy stacjonujący w Kamieńcu Podolskim otrzymał nazwę VI Lwowski batalion etapowy[3]. Do batalionu wcielono żołnierzy starszych wiekiem i o słabszej kondycji fizycznej. Oficerowie i podoficerowie nie mieli większego doświadczenia bojowego. Batalion nie posiadał broni ciężkiej, a broń indywidualną żołnierzy stanowiły stare karabiny różnych wzorów z niewielką ilością amunicji[1]. 16 lipca 1920 batalion posiadał 538 żołnierzy i 3 cekaemy[4]. 10 września batalion przebywał na koncentracji wojsk etapowych 6 Armii w Winnikach. Liczył wtedy w stanie żywionych 4 oficerów oraz 139 podoficerów i szeregowców, w stanie bojowym zaś 7 (?) oficerów oraz 132 podoficerów i szeregowców[5].

W lutym 1921 bataliony etapowe przejęły ochronę granicy polsko-rosyjskiej[6]. Początkowo pełniły ją na linii kordonowej, a w maju zostały przesunięte bezpośrednio na linię graniczną z zadaniem zamknięcia wszystkich dróg, przejść i mostów[7]. W 1921 bataliony etapowe ochraniające granicę przekształcono w bataliony celne[8]. I Lwowski batalion etapowy wspólnie z VI Lwowskim batalionem etapowym utworzyły 25 batalion celny[9][10].

Służba etapowa

Celem zwolnienia wojsk liniowych ze służby kordonowej i szczelniejszego zamknięcia granicy państwa, w marcu 1921 Ministerstwo Spraw Wojskowych zarządziło obsadzenie Kordonu Naczelnego Dowództwa WP przez Bataliony Etapowe[11]. VI Lwbe przejął 18 kilometrowy odcinek granicy od m. Rypcza do Antonowic. Dowództwo rozmieściło się w Tylawce (ew. Uhorsk). Zluzowany batalion graniczny stał się częścią VI Lwbe i rozwinął się linii Antonowce−Buszcza[12]. W kwietniu 1921 uległa zmianie granica kordonowa. Batalion przesunął się na linię Kuty–Temnogajca. Dowództwo batalionu miało przemieścić się do Ugorska lub innej miejscowości wg uznania dowódcy batalionu[13]. Z początkiem maja granicę kordonu przesunięto na linię graniczną[14]. VI Lwowski batalion etapowy wzmocniony został żołnierzami zlikwidowanego batalionu granicznego...[15].

Dowódcy batalionu

  • kpt. Marian Ocetkiewicz[16]
  • por. Tadeusz Wiktorczyk (od IV)[16]
  • por. Rudolf Wawrouch (od VIII)[16]

Przypisy

  1. ↑ a b Odziemkowski 2013 ↓, s. 28.
  2. ↑ Spis byłych oddziałów WP 1935 ↓, s. 73.
  3. ↑ Numeracja baonów DOE „Lwów” ↓, s. 1.
  4. ↑ Odziemkowski 2010 ↓, s. 349.
  5. ↑ Odziemkowski 2019 ↓, s. 183.
  6. ↑ Bereza i Szczepański 2014 ↓, s. 22.
  7. ↑ Bereza i Szczepański 2014 ↓, s. 23.
  8. ↑ Dominiczak 1992 ↓, s. 64.
  9. ↑ Prengel-Boczkowska 2009 ↓, s. 6.
  10. ↑ Bereza i Szczepański 2014 ↓, s. 25.
  11. ↑ Rozkazy organizacyjne Wołyńskiej IE ↓, s. 1.
  12. ↑ Rozkazy organizacyjne Wołyńskiej IE ↓, s. 2.
  13. ↑ Rozkazy organizacyjne Wołyńskiej IE ↓, s. 19.
  14. ↑ Rozkazy organizacyjne Wołyńskiej IE ↓, s. 32.
  15. ↑ Rozkazy organizacyjne Wołyńskiej IE ↓, s. 33.
  16. ↑ a b c Tuliński 2020 ↓, s. 803.

Bibliografia

  • Hubert Bereza, Kajetan Szczepański: Centralna Szkoła Podoficerska KOP. Grajewo: Towarzystwo Przyjaciół 9 PSK, 2014. ISBN 978-83-938921-7-4.
  • Henryk Dominiczak: Granica wschodnia Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1919–1939. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992. ISBN 83-01-10202-0.
  • Jerzy Prochwicz, Zbigniew Kępa. ABC formacji granicznych II Rzeczypospolitej. „Problemy Ochrony Granic”. 24, 2003. Ketrzyn: Centrum Szkolenia Straży Granicznej. ISSN 1505-1757. 
  • Janusz Odziemkowski: Polskie formacje etapowe w Galicji Wschodniej na Wołyniu i Ukrainie w latach 1918-1920. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego, 2019. ISBN 978-83-8090-616-7.
  • Janusz Odziemkowski: Piechota polska w wojnie z Rosją bolszewicką 1919-1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adam”, 2010. ISBN 978-83-7072-650-8.
  • Janusz Odziemkowski. Organizacja i ochrona zaplecza wojsk polskich na Litwie i Białorusi (luty 1919-lipiec 1920). „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 4 (246), 2014. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1440-6281. 
  • Janusz Odziemkowski. Użycie batalionów etapowych i wartowniczych wojsk polskich w walkach w Galicji, na Wołyniu i Lubelszczyźnie, 11 lipca-1 września 1920 roku. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 3 (249), 2013. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1440-6281. 
  • Wiktor Brummer, Wacław Zawadzki. Spis byłych oddziałów Wojska Polskiego. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 2 (183), 2000. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1640-6281. 
  • Arkadiusz Tuliński: 6 Armia Wojska Polskiego w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r. T. 1 i 2. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8229-062-2.
  • Zarządzenie Dowództwa Okręgu Etapowego Lwów dotyczące nazw i numeracji baonów etapowych → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin.
  • Rozkazy organizacyjne służby kordonowej Wołyńskiej Inspekcji Kordonowej 6 Armii → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin.
Formacje graniczne II Rzeczypospolitej
Straż Graniczna (1918–1919)
Wojskowa Straż Graniczna
Strzelcy Graniczni
Bataliony Wartownicze
Bataliony Etapowe

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).