Verona Elder
Data i miejsce urodzenia | 5 kwietnia 1953 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Wzrost | 170 cm | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Odznaczenia | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Verona Marolin Elder z domu Bernard (ur. 5 kwietnia 1953 w Wolverhampton[1]) – brytyjska lekkoatletka, sprinterka, trzykrotna halowa mistrzyni Europy i dwukrotna mistrzyni igrzysk Wspólnoty Narodów.
Życiorys
Specjalizowała się w biegu na 400 metrów. Zajęła 4. miejsce w sztafecie 4 × 400 metrów na mistrzostwach Europy w 1971 w Helsinkach[2]. Odpadła w półfinale biegu na 400 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1972 w Grenoble[3]. Na igrzyskach olimpijskich w 1972 w Monachium zajęła 5. miejsce w sztafecie 4 × 400 metrów i odpadła w ćwierćfinale biegu na 400 metrów[1].
Zwyciężyła w biegu na 400 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1973 w Rotterdamie, wyprzedzając reprezentantki NRD Waltraud Dietsch i Renate Siebach[4].
Jako reprezentantka Anglii wystąpiła na igrzyskach Brytyjskiej Wspólnoty Narodów w 1974 w Christchurch, gdzie zwyciężyła w sztafecie 4 × 400 metrów (w składzie: Jannette Roscoe, Ruth Kennedy, Susan Pettett i Elder) oraz zdobyła srebrny medal w biegu na 400 metrów, za Yvonne Saunders z Kanady[5]. Startując w barwach Wielkiej Brytanii zajęła 7. miejsce w finale biegu na 400 metrów i 6. miejsce w sztafecie 4 × 400 metrów na mistrzostwach Europy w 1974 w Rzymie[6].
Ponownie zwyciężyła w biegu na 400 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1975 w Katowicach, przed zawodniczkami radzieckimi Nadieżdą Iljiną i Intą Kļimovičą[7]. Odpadła w ćwierćfinale biegu na 400 metrów w zajęła 7. miejsce w sztafecie 4 × 400 metrów na igrzyskach olimpijskich w 1976 w Montrealu[1]. Zdobyła srebrny medal w biegu na 400 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1977 w San Sebastián, przegrywając tylko z Maritą Koch z NRD, a na halowych mistrzostwach Europy w 1978 w Mediolanie zajęła 6. miejsce w biegu na 800 metrów[8].
Zwyciężyła w sztafecie 4 × 400 metrów (w składzie: Ruth Kennedy, Joslyn Hoyte, Elder i Donna Hartley) oraz zdobyła srebrny medal w biegu na 400 metrów (za Donną Hartley) na igrzyskach Wspólnoty Narodów w 1978 w Edmonton[5]. Na mistrzostwach Europy w 1978 w Pradze zajęła 8. miejsce w biegu na 400 metrów i 4. miejsce w sztafecie 4 × 400 metrów[9].
Po raz trzeci zdobyła złoty medal w biegu na 400 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1979 w Wiedniu, wyprzedzając Jarmilę Kratochvílovą z Czechosłowacji i Karoline Käfer z Austrii. Na halowych mistrzostwach Europy w 1981 w Grenoble zdobyła w tej konkurencji brązowy medal, za Kratochvílovą i Natalją Bocziną z ZSRR, a na halowych mistrzostwach Europy w 1982 w Mediolanie odpadła w półfinale na tym dystansie[10]. Wystąpiła w biegu na 400 metrów przez płotki na igrzyskach Wspólnoty Narodów w 1982 w Brisbane, ale nie ukończyła biegu eliminacyjnego[5].
20 sierpnia 1977 w Londynie ustanowiła rekord świata w sztafecie 4 × 200 metrów czasem 1:31,6 (sztafeta brytyjska biegła w składzie: Elder, Donna Hartley, Sharon Colyear i Sonia Lannaman)[11].
Elder była mistrzynią Wielkiej Brytanii (AAA) w biegu na 400 metrów w 1972, 1976 i 1977, wicemistrzynią na tym dystansie w 1975, 1978 i 1979 oraz brązową medalistką w 1971 i 1980, a także brązową medalistką w biegu na 400 metrów przez płotki w 1982[12]. W hali była mistrzynią w biegu na 400 metrów w latach 1972, 1973, 195–1977, 1979, 1981 i 1982 oraz w biegu na 800 metrów w 1978[13].
Była dwukrotnie rekordzistką Wielkiej Brytanii w biegu na 400 metrów do czasu 51,94 s (26 stycznia 1974 w Christchurch) i kilkakrotnie w sztafecie 4 × 400 metrów do wyniku 3:25,87 (19 czerwca 1982 w Londynie)[14].
Otrzymała Order Imperium Brytyjskiego V klasy (MBE)[15].
Przypisy
- ↑ a b c Verona Bernard-Elder, olympedia.org [dostęp 2021-05-11] (ang.).
- ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook, European Athletics, s. 545 [dostęp 2019-06-28] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook, European Athletics, s. 426 [dostęp 2019-06-28] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook, European Athletics, s. 432 [dostęp 2019-06-28] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
- ↑ a b c Verona Marolin Elder, thecgf.com [dostęp 2019-06-28] (ang.).
- ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook, European Athletics, s. 551, 553 [dostęp 2019-06-28] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook, European Athletics, s. 441 [dostęp 2019-06-28] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook, European Athletics, s. 450, 454 [dostęp 2019-06-28] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
- ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook, European Athletics, s. 558, 561 [dostęp 2019-06-28] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook, European Athletics, s. 458, 466, 471 [dostęp 2019-06-28] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
- ↑ Progression of IAAF World Records. 2015 Edition, IAAF, s. 301 [dostęp 2019-06-28] (ang.).
- ↑ AAA Championships (Women), GBRAthletics [dostęp 2019-06-28] (ang.).
- ↑ AAA Indoor Championships (Women), GBRAthletics [dostęp 2019-06-28] (ang.).
- ↑ Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 229, 371. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.)
- ↑ The Full Story – Meet Verona Elder MBE, Chef de Mission, 2011 Global Games, uksportsassociation.org [dostęp 2019-06-28] (ang.).
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports – . This is an unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Flag of England. Saint George's cross (a red cross on a white background), used as the Flag of England, the Italian city of Genoa and various other places.
Baretka Orderu Imperium Brytyjskiego (cywilnego; od 1936).