Władimir Sacharow

Władimir Sacharow
Владимир Викторович Сахаров
Ilustracja
generał kawalerii generał kawalerii
Data i miejsce urodzenia

20 maja 1853
Gubernia moskiewska

Data i miejsce śmierci

sierpień 1920
Karasubazar

Przebieg służby
Lata służby

1869 – 1917

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego

Jednostki

Lejb-Gwardyjski Pułk Grenadierów, 16 Dywizja Piechoty Imperium Rosyjskiego, 1 Armia Mandżurska, 17 Korpus Armijny Imperium Rosyjskiego, 7 Korpus Armijny Imperium Rosyjskiego, 11 Korpus Armijny Imperium Rosyjskiego, Wojsko kozaków orenburskich

Główne wojny i bitwy

Wojna rosyjsko-turecka (1877–1878), Powstanie bokserów, Wojna rosyjsko-japońska, I wojna światowa

Odznaczenia
Order św. Jerzego III klasy (Imperium Rosyjskie) Order św. Jerzego IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny I klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława I klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie)

Władimir Wiktorowicz Sacharow (ur. 20 maja 1853 – zm. sierpień 1920 w pobliżu Karasu – Bazar Krym) – rosyjski wojskowy, generał kawalerii.

Życiorys

Pochodził z rodziny szlacheckiej. Ukończył 2 Moskiewski Korpus Kadetów i 1 Pawłowską Szkołę Oficerską. Oficer od 1871. Następnie ukończył Nikołajewską Akademię Sztabu Generalnego w 1878. Służył w sztabach 16 Dywizji Piechoty, w adiutanturze Armii. Uczestnik wojny rosyjsko-tureckiej 1877-78, służył w Szkole Piechoty Junkrów w Rydze, w Konstantynowskiej Szkole Oficerskiej, w Oficerskiej Szkole Kawalerii. Od kwietnia 1886 komendant Jelizawietgrodzkiej Szkoły Kawalerii Junkrów. Od 6 stycznia 1891 szef sztabu 14 Dywizji Piechoty, od 18 marca 1891 szef sztabu Twierdzy Kronsztadzkiej. Od maja 1893 dowódca 38 Władimirowskiego pułku dragonów, od 12 listopada 1897 szef sztabu 5 Korpusu Armijnego (KA), od 30 lipca 1899 szef sztabu Samodzielnego Korpusu Straży Granicznej. W czasie wojny rosyjsko chińskiej 1900-01 dowódca Wojsk Północnej Mandżurii, od 16 lutego 1901 dowódca Amurskiego Oddziału Straży Granicznej, od maja 1901 dowódca 4 Dywizji Piechoty, od 29 listopada 1903 dowódca 1 Syberyjskiego KA. W wojnie rosyjsko-japońskiej 1904-05 od 5 kwietnia 1904 szef sztabu polowego Armii Mandżurskiej, po bitwie nad Sha He od 18 listopada 1904 szef sztabu naczelnego dowódcy Wojsk Lądowych i Morskich na Dalekim Wschodzie. Wyróżniony złotą bronią z brylantami. Po bitwie pod Mukdenem 17 marca 1905 odwołany ze stanowiska i wyznaczony członkiem Aleksandrowskiego Komitetu Rannych. Od stycznia 1906 w dyspozycji naczelnego dowódcy Wojsk Lądowych i Morskich działających przeciw Japonii. Od 13 kwietnia 1906 w Sztabie Głównym Imperium Rosyjskiego, od 11 października 1906 dowódca 7 KA. 13 kwietnia 1908 mianowany generałem kawalerii.

W grudniu 1912 dowódca 11 KA, na czele którego rozpoczął I wojnę światową w składzie 3 Armii. Uczestnik bitwy galicyjskiej, bitwy pod Rawą Ruską, bitwy pod Gorlicami, natarcia wojsk rosyjskich zakończonej jesienią 1915 osiągnięciem rubieży PińskDyneburgRyga. Za zasługi bojowe wyróżniony orderem św. Jerzego 4 stopnia.

W okresie sierpień – wrzesień 1915 generał gubernator guberni orenburskiej i ataman Wojsk Kozackich. Od 25 października 1915 dowódca 11 Armii w składzie Frontu Południowo-Zachodniego. W maju 1916 11 Armia brała udział w przygotowaniu natarciu na DubnoBrodyZłoczów i dalej na Rawę Ruską i Lwów. 4 czerwca 11 Armia przeszła do natarcia. Na początku lipca gen. Sacharow otrzymał zadanie nacierania w kierunku Brody – Lwów. Natarcie rozpoczął 14 lipca. W walkach na rz. Styr 16-17 lipca odniósł zwycięstwo nad niemiecką Grupą Operacyjną gen. Georga von der Marwitha, odrzucił 1 Armię Austro-węgierską. W walkach nad rz. Styr 11 Armia wzięła do niewoli 13 tys. żołnierzy i zdobyła 30 dział. 20 lipca 11 Armia odrzuciła przeciwnika za rz. Lipa i wzięła do niewoli 11 tys. żołnierzy i zdobyła 10 dział. 25 lipca Sacharow forsował rz. Słoniewkę. w walkach pod Brodami wziął 11 tys. jeńców i zdobył 9 dział. Po tych walkach 1 Armia Austro-węgierska była rozformowana. Na jej miejsce z Litwy ściągnięto niemiecki 1 KA. Zgodnie z planem gen. Brusiłowa 5 sierpnia 1916 Armia Sacharowa rozpoczęła nowe natarcie. W walkach pod Lwowem wzięła do niewoli 14 tys. jeńców i zdobyła 6 dział. 4 września natarcie Armii było zatrzymane ze względu na odniesione straty. Armia została wsparta 3 Kaukaskim KA z rezerwy Frontu Zachodniego. 16 września przeszła do natarcia, lecz zostało ono zatrzymane. W listopadzie 1916 po nieudanych działaniach w Dobrudży gen. A. Zajączkowskiego Sacharow został wysłany do Rumunii. Pod jego kierownictwem była tworzona Armia Dunajska, która wcieliła Armię Dobrudzką i korpusy z Frontu Północnego i Frontu Północno-Zachodniego. Po zajęciu przez wojska niemieckie Bukaresztu i rozbiciu wojsk rumuńskich został utworzony Front Rumuński. 12 grudnia 1916 gen. Sacharow został wyznaczony na pomocnika naczelnego dowódcy Frontu księcia Ferdynanda I. W skład Frontu weszła 9 Armia gen. P. A. Leczyckiego i 6 armia gen. A. A. Curikowa – w którą weszły wojska byłej Armii Dunajskiej. W końcu 1916 wojska Frontu Rumuńskiego odeszły za rz. Seret. 7 stycznia 1917 działania Frontu Rumuńskiego (ok. 500 tys. żołnierzy) zostały zatrzymane. Front zajął pozycje na linii: Bukowina – Karpaty Mołdawskie, rzeki Seret i Dunaj. W czasie opracowywania planów wojny na 1917 Front Rumuński otrzymał zadanie wzięcia w kleszcze wojsk austro-węgierskich w rej. Fokszany.

2 marca 1917 gen. Sacharow otrzymał od gen. Michaiła Aleksiejewa prośby o wsparcie wystąpienia generałów do cara Mikołaja II o abdykację. Zażądał, aby przedstawiono mu odpowiedzi pozostałych wyższych dowódców zaangażowanych w tę sprawę. Po zaznajomieniu się z opiniami, wysłał 2 marca telegram do gen. Nikołaja Ruzskiego, aby ten przekazał go imperatorowi.

Po rewolucji lutowej 1917 gen. Sacharow 2 kwietnia 1917 był odsunięty od dowodzenia Frontem rumuńskim i pozostał członkiem Aleksandrowskiego Komitetu Rannych. Pozostał w Rumunii. Później wyjechał na południe Rosji.

W czasie wojny domowej w 1918 był na Krymie. W 1920 został tam schwytany i rozstrzelany przez jedną z Zielonych Armii[1].

Przypisy

  1. Сахаров Владимир Викторович. grwar.ru. [dostęp 2019-02-05]. (ros.).

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

RUS Order św. Włodzimierza (baretka).svg
Baretka Orderu św. Włodzimierza.
RUS Order św. Anny (baretka).svg
Baretka Orderu św. Anny.
RUS Order św. Stanisława (baretka).svg
Baretka Orderu św. Stanisława.
RUS Order św. Jerzego (baretka).png
Baretka Orderu św. Jerzego
Imperial Russian Army GenBranch 1917 h.png
Rank insignia of the Imperial Russian Army, here "General of the branch" – shoulder board 1909-1917 for officers of infantry, cavalry, 1st and 2nd Guard-Infantry-Division (excepted chief squadron / company) and Guard-Cavalry-Regiment. This shoulder board was also used for the ranks General of infantry, General of cavalry, and from 1904 General of artillery.
Vladimir Sakharov.jpg

Russian General Vladimir Sakharov (1853-1920)

Генерал Владимир Викторович Сахаров (1853-1920)