Władysław Broniewski

Władysław Broniewski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

17 grudnia 1897
Płock

Data i miejsce śmierci

10 lutego 1962
Warszawa

Narodowość

polska

Dziedzina sztuki

literatura piękna

Epoka

dwudziestolecie międzywojenne
literatura współczesna

Muzeum artysty

Muzeum Władysława Broniewskiego w Warszawie

Ważne dzieła
  • Dymy nad miastem
  • Bagnet na broń
  • Mazowsze
  • Anka
Odznaczenia
Order Budowniczych Polski Ludowej Order Sztandaru Pracy I klasy Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920-1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej
Władysław Kazimierz Broniewski
Orlik
Ilustracja
kapitan kapitan
Data i miejsce urodzenia

17 grudnia 1897
Płock

Data i miejsce śmierci

10 lutego 1962
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1915–1922, 1939, 1941–1945

Siły zbrojne

Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png Armia Austro-Węgier
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie
Poland badge.jpg Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Orzełek legionowy.svg Legiony Polskie
Odznaka pamiątkowa Polskiej Organizacji Wojskowe1.jpg Polska Organizacja Wojskowa

Jednostki

4 Pułk Piechoty
1 Pułk Piechoty Legionów
II Korpus Polski

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

wojna polsko-bolszewicka

II wojna światowa

Broniewski po aresztowaniu przez NKWD (1940)
Władysław Broniewski z żoną Wandą i ulubionym psem Łepkiem na tarasie domu przy ul. Dąbrowskiego 51 w Warszawie (1958)
Pomnik Władysława Broniewskiego w Płocku (2008)
Grób Władysława Broniewskiego i jego żony Wandy na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie
Tablica poświęcona Władysławowi Broniewskiemu przy ul. Broniewskiego 9E w Warszawie

Władysław Kazimierz Broniewski herbu Lewart, pseudonim „Orlik” (ur. 17 grudnia 1897 w Płocku, zm. 10 lutego 1962 w Warszawie) – polski poeta i tłumacz literacki, autor liryki rewolucyjnej, patriotycznej, żołnierskiej i autobiograficznej; żołnierz Legionów Polskich, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (1921). Był określany jako „najwybitniejszy reprezentant polskiej poezji rewolucyjnej, stanowiącej artystyczny wyraz walki politycznej proletariatu[1].

Życiorys

Broniewski urodził się w inteligenckiej rodzinie szlacheckiej o tradycjach patriotycznych – członkowie rodziny brali udział w powstaniu listopadowym i styczniowym. W latach 1906–1915 uczęszczał do Gimnazjum Polskiego w Płocku, założonego w 1906 po strajku szkolnym 1905 roku, gdzie językiem wykładowym był język polski[2]. W szkole związał się z ruchem niepodległościowym; był współzałożycielem półtajnej drużyny skautów, nawiązującej do tradycji Konstytucji 3 maja i powstania styczniowego, należał do Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie”[2], był współorganizatorem oddziału Związku Strzeleckiego[3]; wtedy przyjął pseudonim „Orlik”[2]. Organizacje te znajdowały się pod wpływem Polskiej Partii Socjalistycznej, kierowanej przez Józefa Piłsudskiego[2].

Uważał się za socjalistę. Cenił sobie osobistą niezależność. W 1915, w wieku 17 lat (był wówczas w siódmej klasie), wstąpił do Legionów Polskich. Przydzielony do 4 pułku piechoty, brał udział w bitwie pod Jastkowem (1915) koło Lublina, gdzie jego pułk poniósł duże straty. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym, został osadzony w obozie internowania w Szczypiornie pod Kaliszem, gdzie został jednym z przewodniczących sądów blokowych, które rozstrzygały sprawy sporne i potępiały wykroczenia[4]. Po zwolnieniu z obozu zdał maturę jako ekstern, po czym wstąpił na Uniwersytet Warszawski. Jednocześnie działał w konspiracji w Polskiej Organizacji Wojskowej.

W szeregach 1 pułku piechoty Legionów, jako podporucznik, wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej, m.in. walcząc w bitwie białostockiej[5][6]. Za zasługi wojenne otrzymał Srebrny Krzyż Orderu Wojskowego Virtuti Militari i czterokrotnie Krzyż Walecznych. W 1918 uczestniczył w manifestacyjnym pochodzie do kwatery Piłsudskiego. W 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana i 1415. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty. Posiadał przydział mobilizacyjny do 1 pułku piechoty Legionów w Wilnie[7]. W 1934, jako oficer pospolitego ruszenia pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa-Miasto III z przydziałem mobilizacyjnym do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[8].

Po odzyskaniu niepodległości niezadowolony z reform w powojennej Polsce stawał się coraz bardziej radykalny w swoich poglądach. Po zamachu na Gabriela Narutowicza, zbliżył się do Komunistycznej Partii Robotniczej Polski. Był sekretarzem redakcji „Nowej Kultury[9], współpracownikiem „Kultury Robotniczej”, legalnego organu KPRP[10], członkiem zespołu „Miesięcznika Literackiego[11], a także współpracował z miesięcznikiem „Dźwignia[12]. Latem 1931 został aresztowany podczas zebrania literatów związanych z KPP i osadzony wraz z Janem Hemplem i Aleksandrem Watem w areszcie miejskim w Warszawie. Aresztowanym pomocy udzielił Bolesław Wieniawa-Długoszowski, adiutant marszałka Piłsudskiego, ówczesny dowódca 2 Dywizji Kawalerii i szef garnizonu warszawskiego[13].

W 1939, w obliczu zagrożenia najazdem niemieckim, Broniewski opublikował wiersz Bagnet na broń. Po ataku III Rzeszy na Polskę we wrześniu 1939 zgłosił się na ochotnika do wojska. Przyjechał z Warszawy przez Lublin i Lwów do Tarnopola. 12 września został przydzielony do Ośrodka Zapasowego 28 Dywizji Piechoty w Zbarażu. Zanim jednak miał okazję stanąć do walki, nastąpiła agresja ZSRR na Polskę.

Był świadkiem wkroczenia Armii Czerwonej do Lwowa 23 września 1939. Nie mógł pogodzić się z tym, że ZSRR napadł na Polskę, czemu dawał wyraz w swojej późniejszej twórczości więziennej, spisanej po wrześniu 1941. Sowieci rozpoczęli tymczasem politykę pozyskiwania polskich intelektualistów. Ważną rolę odegrało czasopismo polskojęzyczne „Czerwony Sztandar”. Redaktorami naczelnymi byli: Józef Mańkowski, J. Markiewicz i Eugeniusz Radecki. Swoje teksty zamieszczali na jego łamach: Wanda Wasilewska, Julian Stryjkowski, Leon Chwistek, Stanisław Jerzy Lec, Janina Broniewska, Lucjan Szenwald, Tadeusz Boy-Żeleński i inni, również Władysław Broniewski.

19 listopada 1939 w „Czerwonym Sztandarze” opublikowano oświadczenie pisarzy polskich odnoszące się z aprobatą do wcielenia Ukrainy Zachodniej do Ukraińskiej SRR. Broniewski nie podpisał oświadczenia, jednak bez jego wiedzy zrobił to za niego ktoś inny[14]. Broniewski nie identyfikował się z linią programową tego czasopisma, próbował jednak wykorzystać je do przypomnienia „sprawy polskiej”, nieobecnej w polityce sowieckiej. Sądził, że przebywając na terenach zajętych przez Sowietów będzie mógł bez przeszkód publikować swoje wiersze. Cenzura sowiecka nie dopuściła jednak do wydawania jego utworów o treści patriotycznej – dał do druku między innymi słynny wiersz Żołnierz polski, który nie został opublikowany. Wszystkie publikowane w prasie lwowskiej utwory literackie musiały być bowiem zaakceptowane przez sowieckiego cenzora.

24 stycznia 1940 Broniewski został wraz z Aleksandrem Watem i innymi literatami aresztowany przez NKWD we lwowskiej restauracji Ognisko Inteligencji w zorganizowanej przez NKWD prowokacji. 27 stycznia, trzy dni po aresztowaniu, w „Czerwonym Sztandarze” ukazał się tekst spreparowany przez NKWD, podpisany przez Witolda Kolskiego pod tytułem Zgnieść gadzinę nacjonalistyczną, w którym szkalowano w stylu stalinowskim aresztowanych literatów i uzasadniano ich aresztowanie motywami kryminalnymi. Aresztowani zostali przewiezieni do aresztu śledczego na Zamarstynowie (Broniewski poświęcił temu później wiersz porównywalny do słynnej Rozmowy z Janem). W zgodnych relacjach współwięźniów trzymał się bardzo dzielnie i kategorycznie odmówił współpracy z NKWD[15].

Po czterech miesiącach, w maju 1940, Broniewski został przetransportowany do więzienia śledczego NKWD na Łubiance, gdzie spędził trzynaście miesięcy. Po wybuchu wojny niemiecko-rosyjskiej wywieziono go do Saratowa, a następnie do Ałma-Aty, gdzie 7 sierpnia 1941 został wypuszczony z więzienia po amnestii wynikającej z układu Sikorski-Majski.

Po wyjściu z więzienia wstąpił do armii polskiej formowanej w ZSRR pod dowództwem gen. Władysława Andersa. Pracował w ambasadzie polskiej w Kujbyszewie[16]. W 1942 ewakuował się wraz z oddziałami polskimi do Iranu, później wraz z 2 Korpusem Polskim poprzez Irak trafił do Palestyny. Do kraju wrócił w 1945, po wahaniach związanych z doświadczeniami z więzień sowieckich i opublikowanymi w Palestynie antysowieckimi wierszami.

W okresie powojennym początkowo tworzył poezję polityczno-propagandową, później utwory refleksyjne o motywach osobistych. W czasach stalinizmu był poetą zaangażowanym w budowę socjalistycznej rzeczywistości, co często interpretowane jest jako postawa jednoznacznie prokomunistyczna. Odmówił jednak napisania słów nowego hymnu polskiego, gdy z taką propozycją zwrócił się do niego Bolesław Bierut[17]. Wręczył mu podobno tylko kartkę z napisem Jeszcze Polska nie zginęła. W 1949 prezydent Bierut nadał mu Order Sztandaru Pracy I klasy[18]. W kolejnych latach otrzymywał Nagrody Państwowe: w 1950 z okazji Narodowego Święta Odrodzenia Polski I stopnia[19], w 1951 III stopnia[19] i w 1955 I stopnia[19]. W listopadzie 1949 został członkiem Ogólnokrajowego Komitetu Obchodu 70-lecia urodzin Józefa Stalina[20].

1 września 1954 w wyniku zatrucia gazem zmarła córka Broniewskiego, Joanna Broniewska-Kozicka (Anka), której śmierć wywarła ogromny wpływ na poetę[21]. Kilka dni później trafił do szpitala psychiatrycznego w Kościanie[22]. Stworzył wtedy cykl wierszy, porównywany z Trenami Jana Kochanowskiego.

W 1958 został członkiem Frontu Jedności Narodu[23].

Zmarł na raka krtani w Warszawie 10 lutego 1962. Został pochowany w Alei Zasłużonych na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera 26A-tuje-2/3)[24].

Życie prywatne

Władysław Broniewski był synem Antoniego i Zofii z Lubowidzkich; miał dwie starsze siostry – Zofię i Janinę[2]. Dziadek Jan Bonifacy Broniewski był powstańcem listopadowym, w powstaniu styczniowym zginęli Walerian i Romuald Ostrowscy, dwaj bracia babki Lubowidzkiej[2]. Ojciec, Antoni Broniewski zmarł, gdy Władysław miał pięć lat, a trud utrzymania i wychowania trójki dzieci spoczął na barkach matki przyszłego poety i jego babki Jadwigi Lubowidzkiej[2].

W 1926 poeta poślubił w Kaliszu Janinę Kunig, z którą miał córkę Joannę, zwaną „Anką” (1929–1954). Małżeństwo rozpadło się w 1938[25].

W grudniu 1939 sprowadził do Lwowa Marię Zarębińską, z którą od 1938 był w nieformalnym związku, i jej córkę Majkę, pasierbicę. Na terenach okupacji sowieckiej znalazły się także pierwsza żona Broniewskiego i ich córka.

Trzecią żoną poety została Wanda Broniewska[26].

Artysta był osobą uzależnioną od alkoholu[21][25].

Twórczość

W 1925 wraz ze Stanisławem Standem i Witoldem Wandurskim opublikował Trzy salwy – pierwszy polski manifest poetów proletariackich. Jego poezja była silnie związana z własną biografią i przeżyciami, a także doświadczeniami narodu polskiego i działaczy ruchu robotniczego, miała wyraźne akcenty rewolucyjne i patriotyczne. W wierszach Broniewskiego można stwierdzić egzaltację i wzniosłość obok stylu mowy potocznej, wyczuwalny jest też wpływ polskiego romantyzmu łączony z nowatorstwem. Wśród jego utworów jest też liryka żołnierska.

Twórczość poetycka

Dymy nad miastem, 1927. Okładka: Mieczysław Szczuka.

Przekłady

Broniewski był także tłumaczem literatury rosyjskiej i niemieckiej, przetłumaczył m.in.:

Ordery i odznaczenia

Władysław Broniewski w piosenkach

Twórczość Władysława Broniewskiego inspiruje twórców muzyki popularnej. Do bardziej znanych piosenek napisanych do jego wierszy należą:

W 2006 nakładem Rockers Publishing ukazała się kompilacja zatytułowana Broniewski, na której znajdują się utwory współczesnych artystów z tekstami poety.

Upamiętnienie

Przypisy

  1. Władysław Broniewski: Wiersze i poematy. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1973.
  2. a b c d e f g Tadeusz Bujnicki: Władysław Broniewski. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1972, s. 6–9.
  3. Polska i rewolucja.
  4. Internowanie legionistów w obozie jenieckim w Szczypiornie w 1917 r.. Archiwum Państwowe w Kaliszu. [dostęp 2014-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-09)].
  5. Jakub Medek: Zapomniany bohater zapomnianej bitwy. Gazeta.pl, 2008-08-22. (pol.).
  6. Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego M.S.Wojsk. Nr 37 z 24 września 1921 r., s. 21, 568.
  7. Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 126, 482.
  8. Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 254, 830.
  9. Marian Stępień, Nowa Kultura, [w:] Literatura polska, przewodnik encyklopedyczny, t. II, Warszawa 1985, s. 42.
  10. Andrzej Z. Makowiecki, Kultura Robotnicza, [w:] Literatura polska, przewodnik encyklopedyczny, t. I, Warszawa 1984, s. 538.
  11. Marian Stępień, Miesięcznik Literacki, [w:] Literatura polska, przewodnik encyklopedyczny, t. I, Warszawa 1984, s. 666.
  12. Marian Stępień, Dźwignia, [w:] Literatura polska, przewodnik encyklopedyczny, t. II, Warszawa 1985, s. 231.
  13. Aleksander Wat, Mój wiek, Warszawa 1990.
  14. Marci Shore, Kawior i popiół. Życie i śmierć pokolenia oczarowanych i rozczarowanych marksizmem, wyd. 2008, s. 193, ISBN 978-83-247-0828-4; Michał Urbanek, Broniewski. Miłość, wódka, polityka, wyd. 2011, s. 153–154, ISBN 978-83-244-0184-0.
  15. Szczegółowy opis wydarzeń we Lwowie, środowiska Czerwonego Sztandaru i związanych z tym wydarzeń: Aleksander Wat, Mój wiek, Warszawa 1990, por. też Julian Stryjkowski Wielki strach. Wiernie ilustruje te wydarzenia film oparty na wspomnieniach Oli Watowej Wszystko co najważniejsze...
  16. Józef Czapski, Na nieludzkiej ziemi, Stanisław Swianiewicz W cieniu Katynia, Warszawa 1990.
  17. Marek Hłasko: Piękni dwudziestoletni, s. 36.
  18. Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 lipca 1949 r. w sprawie nadania Orderu „Sztandar Pracy”, Monitor Polski, 1950 nr 6, poz. 58.
  19. a b c Bohdan Urbankowski, Czerwona msza, czyli uśmiech Stalina, t. 2, Warszawa 1998, s. 315.
  20. Życie Warszawy, nr 306 (1808), 6 listopada 1949, s. 1.
  21. a b Ewa Zawistowska: Córka Broniewskiego nie popełniła samobójstwa, www.tvp.info, 20 października 2019 [dostęp 2022-08-10] (pol.).
  22. INTERIA.PL, Władysław Broniewski. Z tą śmiercią się nie pogodził [dostęp 2017-06-28] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-24].
  23. Trybuna Robotnicza, nr 4 (4350) 7 stycznia 1958 roku, s. 2.
  24. Juliusz Jerzy Malczewski: Cmentarz komunalny (dawny wojskowy) na Powązkach. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1975, s. 10.
  25. a b Życie rodzinne Broniewskich, granice.pl [dostęp 2022-08-10] (pol.).
  26. Ewa Zawistowska*, Kto wysłał Broniewskiego na leczenie?, www.polityka.pl, 2011 [dostęp 2022-08-10] (pol.).
  27. M. Głowiński, J. Sławiński, Polska poezja okresu międzywojennego, Antologia, 1987, ISBN 0208-4104.
  28. Kazimierz Konieczny, Henryk Wiewióra: Karol Świerczewski Walter. Zbiory Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. Warszawa: Wydawnictwo „Nasza Księgarnia”, 1971, s. 353–354.
  29. M.P. z 1955 r. nr 115, poz. 1489 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za wybitne zasługi w twórczości poetyckiej związanej z rewolucyjną walką polskich mas pracujących”.
  30. a b Wojciech Stela: Polskie ordery i odznaczenia (Vol. II). Warszawa: 2008, s. 212.
  31. M.P. z 1950 r. nr 6, poz. 58 „za zasługi położone dla Narodu i Państwa w dziedzinie kultury i sztuki”.
  32. M.P. z 1950 r. nr 104, poz. 1296 „w związku z jubileuszem 25-lecia pracy literackiej, za wybitne zasługi położone na polu piśmiennictwa polskiego”.
  33. Dekret Wodza Naczelnego L. 2630 z 16 lutego 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 8, poz. 239.
  34. M.P. z 1946 r. nr 93, poz. 175 „w uznaniu zasług położonych dla dobra demokratycznej Polski w dziele zabezpieczenia porzuconego przez okupanta mienia, odbudowy i uruchomienia miejskich zakładów pracy, jak również stworzenia życia gospodarczego i społecznego na terenie m. Łodzi”.
  35. M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.
  36. Kasia Lins – Wiersz Ostatni (Live / Radio Łódź). [dostęp 2018-06-30].
  37. Lelek – Perun. karrotkommando [dostęp 2018-12-08].
  38. Tadeusz Kur. Kalendarz wydarzeń 1963. „Warszawski Kalendarz Ilustrowany 1965”, s. 170, 1964. 
  39. Muzeum Władysława Broniewskiego. [w:] Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza [on-line]. muzeumliteratury.pl. [dostęp 2020-12-27].
  40. Historia szkoły, www.zss.tarnow.pl [dostęp 2022-08-11].
  41. Pomnik Władysława Broniewskiego, polska-org.pl [dostęp 2021-10-31].
  42. Rozkaz Ministra Obrony Narodowej Nr 43/MON z dnia 12 października 1964 roku w sprawie nadania Warszawskiemu Pułkowi Obrony Terytorialnej imienia Władysława Broniewskiego.

Bibliografia

  • Władysław Broniewski, Pamiętnik 1918–1922, PIW, Warszawa 1984, ISBN 83-06-00970-3.
  • Józef Czapski, Na nieludzkiej ziemi, wyd. pierwsze krajowe, Warszawa 1990, ISBN 83-07-02092-1.
  • Julian Stryjkowski, Wielki strach, wyd. pierwsze krajowe, Warszawa 1990, ISBN 83-07-02058-1.
  • Stanisław Swianiewicz, W cieniu Katynia, Warszawa: Czytelnik, 1990, ISBN 83-07-02093-X, OCLC 834093949.
  • Aleksander Wat, Mój wiek, wydanie pierwsze krajowe, Warszawa 1990, ISBN 83-07-02054-9.
  • Feliksa Lichodziejewska, Broniewski bez cenzury 1939–1945, Wydawnictwo Społeczne KOS, Warszawa 1992.
  • Prawdziwa historia Polaków. Ilustrowane wypisy źródłowe 1939–1945. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 1999. ISBN 83-87893-33-1.
  • Marek Hłasko, Piękni dwudziestoletni, Polityka Spółdzielnia Pracy, Warszawa, 2008, ISBN 978-83-61174-73-8.
  • Władysław Broniewski Stanęła naga...powieść nieskończona, Wydawnictwo Krytyki Politycznej, Warszawa 2013, ISBN 978-83-62467-50-1.
  • Władysław Broniewski, Pamiętnik 1918–1922, pełne wydanie z komentarzem Macieja Tramera, Wydawnictwo Krytyki Politycznej, Warszawa 2014, ISBN 978-83-63855-59-8.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

POL Order Sztandaru Pracy 1 klasy BAR.svg
Baretka: Order Sztandaru Pracy I klasy
Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.

It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.

After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
Poland badge.jpg
Poland badge. Second World War period Polish Army (post-1939 Free Polish Army) shoulder title.
Wanda i Władysław Broniewscy 1958.jpg
Wanda i Władysław Broniewscy z psem Łepkiem na tarasie swego domu przy ul. Dąbrowskiego w Warszawie
Pomnik broniewskiego plock.jpg
Autor: Danielkwiat, Licencja: CC BY-SA 4.0
Pomnik Władysława Broniewskiego w Płocku
Nagrobek wladyslaw broniewski.JPG
Grób Władysława Broniewskiego
Odznaka pamiątkowa Polskiej Organizacji Wojskowe1.jpg
Autor: Olerys, Licencja: CC BY-SA 3.0
Odznaka pamiątkowa Polskiej Organizacji Wojskowe
Dymy nad miastem.jpg
Tomik wierszy Władysława Broniewskiego, Dymy nad miastem. Okładkę projektował Mieczysław Szczuka (zm. 1927).
PL Epolet kpt.svg
Naramiennik kapitana Wojska Polskiego (1919-39).
Broniew.jpg
a memorial plaque devoted to Władysław Broniewski
Orzełek legionowy.svg
Orzełek legionowy
Wladyslaw Broniewski Polish poet.jpg
Władysław Broniewski, Polish poet