Władysław Frankowski

Władysław Frankowski

generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	6 grudnia 1859 Olszana
Data i miejsce śmierci	30 sierpnia 1922 Słupia
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	Wojna rosyjsko-turecka (1877–1878) I wojna światowa
Odznaczenia

Grób Władysława Frankowskiego na cmentarzu Powązkowskim

Władysław Frankowski (ur. 24 listopada^?/ 6 grudnia 1859 w Olszanie, zm. 30 sierpnia 1922 w Słupi) – generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 6 grudnia 1859 roku w Olszanie, w powiecie kaniowskim, w rodzinie Ignacego i Teresy z domu Regnault d’Saint Jean d’Angely^[1][2][3]. Po ukończeniu gimnazjum klasycznego w Kijowie kształcił się w szkole junkrów w Jelizawietgradzie. 16 kwietnia 1878 roku otrzymał stopień korneta i przydział do 14 Jamburgskiego Pułku Ułanów w Pińczowie. Uczestniczył w wojnie rosyjsko-tureckiej. W czasie I wojny światowej dowodził 2 brygadą 12 Dywizji Kawalerii. 28 lutego 1916 roku został zwolniony ze służby z powodu stanu zdrowia.

Od 1917 roku w formacjach polskich w Rosji. W listopadzie 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu generała podporucznika. Początkowo był komendantem wojskowym powiatu pińczowskiego. 12 marca 1920 roku objął Dowództwo Okręgu Generalnego „Kielce”^[4]. 20 września 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej^[5]. Obowiązki dowódcy okręgu pełnił do 12 maja 1921 roku^[6]. Od 1 września 1921 roku do 10 czerwca 1922 roku był dowódcą Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. Pełnił też obowiązki zastępcy przewodniczącego Oficerskiego Trybunału Orzekającego. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 12. lokatą w korpusie generałów^[7]. W czerwcu 1922 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Zmarł 30 sierpnia 1922 roku w Słupi, w ziemi kieleckiej, w następstwie „gwałtownej choroby zapalenia płuc”. 5 września 1922 roku został pochowany w grobie rodzinnym na Powązkach (kwatera 160-4-1/2)^[8][9].

Awanse

• kornet – 16 kwietnia 1878
• porucznik – 20 marca 1880
• sztabsrotmistrz – 21 czerwca 1884
• rotmistrz – 26 lutego 1890
• podpułkownik – 26 lutego 1900
• pułkownik – 5 października 1904
• generał major – 8 września 1913

Ordery i odznaczenia

• Order Świętego Stanisława kl. 2 (1885)
• Order Świętej Anny kl. 2 (1902)
• Order Świętego Włodzimierza kl. 3 (1911)
• Order Świętego Stanisława z Mieczami kl. 1 (5 grudnia 1914)
• Order Świętej Anny z Mieczami kl. 1 (5 grudnia 1914)
• Krzyż Oficerski Legii Honorowej – 28 maja 1921^[10]
• Krzyż Kawalerski Orderu Korony Włoch – 3 sierpnia 1922^[11]

Przypisy

Bibliografia

• Rozkazy Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce”. [dostęp 2019-07-27].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. II: Cuszima - Garibaldyści. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1932.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
• Andrzej Wojtaszak: Generalicja Wojska Polskiego 1918-1926. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2012. ISBN 978-83-7399-519-2.