Władysław Kornicki

Władysław Kornicki

pułkownik saperów
Data i miejsce urodzenia	13 maja 1878 Łopianka
Data i miejsce śmierci	1940 USRR, ZSRR
Przebieg służby
Lata służby	1899–1928
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier, Wojsko Polskie
Jednostki	5 batalion pionierów 11 batalion pionierów 1 batalion saperów 3 batalion saperów 6 pułk saperów V Batalion Saperów Dowództwo Okręgu Korpusu Nr VI Politechnika Lwowska Wyższa Szkoła Artylerii
Stanowiska	dowódca kompanii dowódca batalionu saperów dowódca pułku saperów dowódca Grupy Inżynierii nr 5 Szef Inżynierii i Saperów DOK nr VI i X Wykładowca dyrektor nauk, Główna Szkoła Artylerii i Saperów w Warszawie Szef Szefostwa Wojsk Technicznych Szef Saperów DOK VI
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Władysław Kornicki^[1] (ur. 13 maja 1878 w Łopiance, zm. w 1940 w ZSRR) – pułkownik saperów Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Władysław Kornicki urodził się 13 maja 1878 w Łopiance jako syn Władysława i Heleny z domu Porębowicz^[2]. Po ukończeniu 7-letniej Wojskowej Szkoły Realnej w Wiedniu w 1896, tamże kontynuował naukę w Technicznej Akademii Wojskowej, którą ukończył w 1899. W latach 1899–1909 służył w batalionie pionierów nr 5 w Krems na stanowisku młodszego oficera kompanii i adiutanta batalionu (1909–1910)^[3]. W okresie 1907–1908 ukończył kurs inżynierii we Lwowie. W 1911 został przeniesiony do batalionu pionierów nr 11 w Przemyślu na stanowisko komendanta kompanii, a w następnym roku do batalionu saperów nr 3 w Gorycji na takie samo stanowisko.

Podczas I wojny światowej był na froncie komendantem kompanii w sb. 3, a następnie batalionie saperów nr 28^[4]. W 1915 został ranny. Do 1918 dowodził batalionem zapasowym w Osijeku.

Z dniem 1 listopada 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora^[5] i wyznaczony na dowódcę V batalionu saperów w Krakowie. W 1919 był polowym szefem Inżynierii i Saperów przy dowództwie Frontu Galicyjskiego i szefem Inżynierii i Saperów Dowództwa Okręgu Generalnego „Lwów”, a w roku następnym dowódcą Grupy Inżynierii Nr 5.

W 1921 powrócił na stanowisko szefa Inżynierii i Saperów DOGen. „Lwów”, a następnie Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. Od 1 czerwca 1921 pozostawał w ewidencji 6 pułku saperów^[6][7]. W 1922 został czasowo odkomenderowany na Politechnikę Lwowską w charakterze wykładowcy z pozostawieniem na dotychczasowym stanowisku, a także skierowany na stanowisko dyrektora nauk organizowanego Wydziału Inżynierii w Głównej Szkole Artylerii i Inżynierii w Warszawie. W latach 1923–1926 był szefem Inżynierii i Saperów w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. W maju 1926 został przeniesiony do kadry korpusu oficerów inżynierii i saperów, i przydzielony na stanowisko pełniącego obowiązki szefa Wojsk Technicznych Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu^[8]. Wkrótce został zatwierdzony na tym stanowisku. W ostatnim roku swej służby wojskowej był szefem saperów w DOK VI.

Z dniem 31 maja 1928 został przeniesiony w stan spoczynku^[9]. Mieszkał we Lwowie^[10]. W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI. Był wówczas w „dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI”^[11]. W udzielonej opinii stwierdzono^[12]:

W maju 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD na terytorium ówczesnej Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Jego nazwisko figuruje na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej pod pozycją 1452 (lista dyspozycyjna nr 055/5)^[13]. Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

W 1906 poślubił Włoszkę Amelię Roth, z którą miał trzech synów, w tym Ryszarda Kornickiego, żołnierza WiN, dziadka Zbigniewa Ziobry^[14].

Awanse

• podporucznik – 1 września 1899^[15]
• porucznik – 1 listopada 1904
• kapitan – 1 maja 1913
• major – 1918
• podpułkownik – 11 czerwca 1920 zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w „Inżynierii Saperach, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej”^[16]
• pułkownik – 3 maja 1922 weryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów inżynierii i saperów^[17].

Odznaczenia

polskie

• Krzyż Walecznych (1922)^[18]
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi

austro-węgierskie

• Krzyż Zasługi Wojskowej z mieczami i dekoracją wojenną – dwukrotnie (po raz drugi w 1917)^[19][4]
• Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej^[4]
• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej^[4]
• Krzyż Wojskowy Karola^[4]
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy^[4]
• Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913^[4]
• Krzyż Żelazny

Przypisy

Bibliografia

• Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1900. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1899.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
• Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09287-7.