Władysław Maleszewski

Władysław Maleszewski

obrońca
Pseudonim	Wołodia
Data i miejsce urodzenia	14 czerwca 1921 Wilno
Data i miejsce śmierci	27 lutego 1983 Warszawa
Kariera
Kariera klubowa Lata Kluby Wyst. 193?–193? AZS Wilno 1945–1946 Społem Warszawa 1946–1947 AZS Warszawa 1947–1948 YMCA Łódź 1948–1951 Polonia Warszawa
Kariera reprezentacyjna Lata Reprezentacja Wyst. 1946–1948  Polska 15
Kariera trenerska Lata Drużyna 1949–1959 Polonia Warszawa 1959–1969 Legia Warszawa Reprezentacje narodowe 1950–1953 1955 Polska

Grób rodzinny Władysława Maleszewskiego i jego żony Marii Kwaśniewskiej na Starych Powązkach

Władysław Maleszewski (ur. 14 czerwca 1921 w Wilnie, zm. 27 lutego 1983 w Warszawie) – polski koszykarz, absolwent, Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Wilnie, gdzie debiutował w sporcie, broniąc kadry gimnazjum^[1], obrońca, trener reprezentacji Polski i klubów ligowych, zdobywca dwóch tytułów mistrza Polski w koszykówce jako zawodnik i pięciu tytułów mistrza Polski jako trener, mistrz Polski w siatkówce (1946), działacz Polskiego Związku Koszykówki i Akademickich Związków Sportowych. Autor podręczników „Nauczanie koszykówki” (1954) i „Taktyka koszykówki” (1976).

Kariera sportowa

Reprezentacja Polski

Reprezentant Polski, debiutował w 1946. Dwukrotnie uczestniczył w ME. W 1946 zajął z drużyną dziewiąte miejsce, zdobył 9 punktów w dwóch meczach. W 1947 zajął wraz z kolegami szóste miejsce. Zagrał prawdopodobnie we wszystkich sześciu meczach, zdobył 15 punktów. Łącznie w latach 1946-1948 zagrał w reprezentacji Polski 15 razy.

Występy ligowe

Przed II wojną światową był zawodnikiem AZS Wilno, w 1938 zdobył z tą drużyną mistrzostwo Polski juniorów (m.in. z Romualdem Markowskim). Po wojnie zamieszkał w Warszawie. Jako zawodnik Społem Warszawa zdobył z drużyną czwarte miejsce w mistrzostwach Polski w 1946. Następnie został mistrzem Polski w barwach AZS Warszawa w 1947 oraz YMCA Łódź w 1948. W sezonie 1950/1951 poprowadził jako grający trener Polonię Warszawa do awansu do I ligi. W ten sposób rozpoczął udaną karierę trenerską. W 1946 z drużyną Społem Warszawa został także mistrzem Polski w siatkówce.

Kariera trenerska

W kolejnych sezonach z Polonią Warszawa zdobywał jako trener - 9 miejsce (1952), 7 miejsce (1953) i 2 miejsce (1954). Do jego zawodników należeli m.in. Jerzy Sterenga i późniejszy wybitny trener Witold Zagórski. Rozstał się z drużyną po pierwszej kolejce sezonu 1954/1955 i jesienią objął reprezentację Polski, z którą odniósł duży sukces na Mistrzostwach Europy w 1955, zdobywając 5 miejsce. Na początku sezonu 1956/1957 ponownie objął warszawską Polonię, która sięgnęła po wicemistrzostwo Polski. Sam Maleszewski prowadził drużynę tylko w dwóch pierwszych kolejkach, następnie wspomagał jako kapitan związkowy trenera Zygmunta Olesiewicza na Mistrzostwach Europy w 1957. W styczniu 1958 ponownie objął Polonię, jednak drużyna zajęła jedynie 7 miejsce. Już następny sezon (1958/1959) okazał się najbardziej udanym w dotychczasowej karierze trenerskiej. Koszykarze Polonii sięgnęli po tytuł Mistrza Polski. W drużynie grali poza W. Zagórskim m.in. Janusz Wichowski i Jerzy Piskun.

Po sukcesie z Polonią, w kolejnym sezonie (1959/1960) związał się z Legią Warszawa i od razu sięgnął z nią po mistrzostwo Polski. Sukces ten powtórzył w latach 1961, 1963 i 1966. Ponadto zdobył też trzecie miejsce w 1962, czwarte miejsce w 1965 i 1967 oraz piąte miejsce w 1964. Sezon 1966/1967 był dla niego ostatnim w roli szkoleniowca klubu. Prowadził w nim tak znanych zawodników jak Władysław Pawlak, Andrzej Pstrokoński, Tadeusz Suski, Janusz Wichowski (który za trenerem przeniósł się z Polonii), Leszek Arent, Włodzimierz Trams, Stanisław Olejniczak. Jako kierownik reprezentacji Polski uczestniczył także w srebrnym medalu tej drużyny na mistrzostwach Europy w 1963.

Po zakończeniu kariery trenerskiej działał w dalszym ciągu w Polskim Związku Koszykówki (był m.in. wiceprezesem w latach 1979-1980), komentował rozgrywki koszykarskie na łamach Przeglądu Sportowego.

Jego ojcem był przedwojenny prezydent Wilna Wiktor Maleszewski, a żoną lekkoatletka Maria Kwaśniewska-Maleszewska.

Zmarł w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu Stare Powązki (kwatera 100-1-24)^[2]

Przypisy

Bibliografia

• Mała Encyklopedia Sportu. Tom 2. Warszawa 1987
• Krzysztof Łaszkiewicz. Polska koszykówka męska 1928-2004. Inowrocław 2004
• Tomasz Małolepszy. Historia koszykówki. Mistrzostwa Europy od Szwajcarii - 1935 r. do Polski - 2009 r. Ruda Śląska 2009
• Łukasz Cegliński, Marek Cegliński Srebrni chłopcy Zagórskiego, wyd. Studio AWP, Warszawa 2013
• Wrocław - 1963. Program XIII Mistrzostw Europy w koszykówce mężczyzn
• Przegląd Sportowy - nr z 28 lutego 1983 r.
• Sylwetka zawodnika na portalu plkhistory
• Sylwetka trenera na portalu plkhistory