Władysław Marmurowicz
 major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 27 czerwca 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 8 lutego 1944 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1916–1944 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 33 Pułk Piechoty k.k. Landwehry |
| Stanowiska | szef sztabu Okręgu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 _BAR.svg){kind=small}   | |
Władysław Marmurowicz ps. „Onufry” (ur. 27 czerwca 1896 w Żydaczowie, zm. 8 lutego 1944 w Poznaniu) – major Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej.
Życiorys
Urodził się w rodzinie kupieckiej jako syn Michała i Marii z domu Furyk. W latach 1909–1915 uczeń gimnazjum w Samborze i Stryju. Został powołany do armii austriackiej. Ukończył szkołę oficerską w Orawie. Na chorążego (niem. Fähnrich) rezerwy został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1917. W 1918 posiadał przydział do 33 pułku strzelców[1].
Później wstąpił do armii Józefa Hallera. W 1918 został awansowany na podporucznika. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w 47 pułku piechoty Strzelców Kresowych, który 10 października tego roku został przemianowany na 6 pułk Strzelców Podhalańskich[2]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 991. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 6 pułk Strzelców Podhalańskich[3]. 3 maja 1926 został awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 i 74. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. W 1928 pełnił służbę w 75 pułku piechoty w Królewskiej Hucie (od 1934 roku – Chorzów)[5]. W latach 1932–1935 pełnił służbę w 3 pułku Strzelców Podhalańskich w Bielsku[6][7]. Następnie pełnił służbę w Szkole Podoficerów Piechoty dla Małoletnich nr 3 w Nisku. Po ukończeniu 42 roku życia został przeniesiony do grupy administracyjnej korpusu oficerów administracji. W 1939 służył w Ośrodku Wyszkolenia Rezerw Piechoty w Różanie na stanowisku oficera żywnościowego[8]. W czasie kampanii wrześniowej 1939 walczył na stanowisku kwatermistrza 115 pułku piechoty[9].
Od października 1939 działał w Krakowie oraz na Śląsku w Służbie Zwycięstwu Polski, a potem w Związku Walki Zbrojnej. Wyznaczony został kwatermistrzem Śląskiego Okręgu ZWZ/AK. Następnie Komenda Główna Armii Krajowej delegowała Marmurowicza do Poznańskiego Okręgu AK na stanowisko kwatermistrza. Wtedy mieszkał w Ostrowie Wielkopolskim. Tam opracowywał plany zaopatrzenia materiałowego na okres odtwarzania sił zbrojnych oraz kierował działaniami kurierów utrzymujących łączność z bazą zaopatrzenia materiałowego kierowaną przez Henryka Kowalówkę w Warszawie. W 1942 roku został awansowany na majora. W październiku 1943 objął funkcję szefa sztabu Poznańskiego Okręgu AK. 29 stycznia 1944 został aresztowany w Ostrowie Wielkopolskim[10]. Podczas śledztwa nie złożył żadnych zeznań. Więziony był w siedzibie Gestapo w Domu Żołnierza i Forcie VII w Poznaniu, gdzie zginął 8 lutego 1944.
Przypisy
- ↑ Lista starszeństwa c. i k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1918 ↓, s. 166, 351.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 155, 761, tu podano, że urodził się 27 czerwca 1896 roku.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 88.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 128.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 89, 215 tu podano, że urodził się 24 czerwca 1896 roku.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 58, 617, tu także podano, że urodził się 24 czerwca 1896 roku.
- ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 56, w tym roku zajmował 52. lokatę na liście starszeństwa oficerów zawodowych piechoty.
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 298, 457.
- ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 109, wg autora kpt. Władysław Marmurowicz poległ 10 września 1939 i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Starejwsi.
- ↑ Kobuszewski 1988 ↓, s. 638 wg autora ppłk „Onufry” zajmując stanowisko kwatermistrza okręgu równocześnie pełnił obowiązki szefa sztabu.
Bibliografia
- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. Jagiellońska Biblioteka Cyfrowa, 1935. [dostęp 2016-06-05].
- Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski [red.]: Wielkopolski Słownik Biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 457-458. ISBN 83-01-02722-3.
- Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
- Bogdan Kobuszewski: Wielkopolska i Łódzkie. W: Polski czyn zbrojny w II wojnie światowej. T. III: Polski ruch oporu 1939-1945. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1988. ISBN 83-11-07038-5.
Media użyte na tej stronie
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).