Władysław Michalski

Władysław Michalski

pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	27 czerwca 1892 Rozdzielna, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	1940 Charków, USRR, ZSRR
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	1 Dywizja Litewsko-Białoruska 4 Armia 50 Pułk Piechoty Batalion KOP „Stołpce” 22 Pułk Piechoty 86 Pułk Piechoty Dowództwo Okręgu Korpusu Nr II
Stanowiska	dowódca batalionu zastępca dowódcy pułku dowódca pułku piechoty kwatermistrz okręgu korpusu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Władysław Michalski^[1] (ur. 27 czerwca 1892 w Rozdzielnej, zm. 1940 w Charkowie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

W 1913 roku w Kijowie ukończył szkołę powszechną i gimnazjum z maturą. Potem zapisał się do szkoły wojskowej. W 1914 roku mianowany został podporucznikiem. Skierowany był na front w rejon Przemyśla. Po rewolucji lutowej i obaleniu caratu agitował oficerów Polaków do wstępowania do I Korpusu Polskiego, sam znalazł się w jego szeregach w czerwcu 1917. Po rozwiązaniu korpusu w maju 1918 wyjechał do Kijowa, na terytorium Hetmanatu, gdzie nawiązał kontakt z Polską Organizacją Wojskową.

W styczniu 1919 przyjechał do Warszawy. Wstąpił do Wojska Polskiego. Przydzielony do 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej, tam pełnił funkcje sztabowe, był adiutantem, szefem oddziału organizacyjnego i operacyjnego. W 1919 roku awansowany do stopnia porucznika. Od 1 kwietnia 1920 roku był oficerem operacyjnym dowództwa Frontu Litewsko-Białoruskiego, szefem Sekcji Operacyjnej 4 Armii, potem służył w dowództwie Frontu gen. Szeptyckiego oraz w dowództwie Frontu Północno-Wschodniego.

Michalski szczególnie odznaczył się w krytycznych dniach maja 1920 roku, kiedy wysłany na front najpierw regulował na miejscu skierowanymi na prawe skrzydło 1 Armii transportami 6 Dywizji Piechoty. Dzięki jego energii transporty przyszły na czas. Później zaś, aż do przybycia Dowództwa Dywizji, jako szef sztabu oddziałów tejże dywizji znajdujących się już na miejscu, prowadził je w najkrytyczniejszych sytuacjach do zwycięskich walk. To, że lewe skrzydło 1 Armii, a przez to i całego Frontu zostało zatrzymane, należy przypisać energii i dzielnej pracy por. Michalskiego. Za czyny te odznaczony został orderem Virtuti Militari.

W grudniu 1920 roku awansował do stopnia kapitana. Pełnił służbę jako oficer sztabu w Naczelnym Dowództwie, Naczelnej Komendzie Powstania Górnośląskiego oraz w Inspektoracie Armii Nr 4 na stanowisku 2 referenta. W styczniu 1924 roku został przydzielony z Oddziału IV Sztabu Generalnego do 27 Dywizji Piechoty w Kowlu na stanowisko szefa sztabu^[2]. 31 marca 1924 roku awansował do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 108. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W latach 1924–1925 był słuchaczem Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 15 października 1925 roku, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu oficera Sztabu Generalnego, przeniesiony został do 50 pułku piechoty na stanowisko dowódcy II batalionu, potem zastępca dowódcy pułku. 28 lutego 1927 roku został przydzielony do dowództwa 29 Dywizji Piechoty w Grodnie na stanowisko szefa sztabu^[3]. 6 lipca 1929 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy batalionu KOP „Stołpce”^[4]. Z dniem 1 stycznia w 1931 roku awansował do stopnia podpułkownika. W tym samym miesiącu wyznaczony został stanowisko zastępcy dowódcy 22 pułku piechoty w Siedlcach^[5]. W 1936 objął dowództwo 86 pułku piechoty. W 1938 awansowany do stopnia pułkownika. W 1939 pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie na stanowisku kwatermistrza.

Po agresji ZSRR na Polskę wzięty wraz z gen. Mieczysławem Smorawińskim do niewoli sowieckiej, został osadzony w Starobielsku, a zamordowany przez NKWD wiosną 1940 w Charkowie.

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady^[6]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 5007 (1922)^[7]
• Krzyż Walecznych (1921)^[8]
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1935)^[9]
• Medal Niepodległości (13 września 1933)^[10]
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Zobacz też

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich
• Zbrodnia katyńska

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• K. Banaszek, W. K. Roman, Z. Sawicki, Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, Warszawa 2000