Władysław Muzyka
 | |
 pułkownik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 21 maja 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1 czerwca 1942 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1915–1942 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 5 Pułk Piechoty Legionów |
| Stanowiska | d-ca kompanii |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
 _4r_BAR.svg){kind=small}     | |
Władysław Wiktor Muzyka (ur. 21 maja 1895 we Lwowie, zm. 1 czerwca 1942 w Hamburgu) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
Syn Błażeja i Marii Dunin-Borkowskiej[1]. Od sierpnia 1915 roku był żołnierzem armii austriackiej, gdzie ukończył szkołę oficerską. W Wojsku Polskim służył od 1 listopada 1918 roku. Podczas wojny z bolszewikami odznaczony został, za odwagę w czasie walki, Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari[2].
Na dzień 1 czerwca 1921 roku pełnił w randze porucznika służbę w 5 pułku piechoty Legionów[3]. Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z dnia 3 maja 1922 (L. 19400/O.V.) został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 949 lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. W wileńskim 5 pułku piechoty Legionów służył do czerwca 1926 będąc awansowanym do rangi majora z dniem 15 sierpnia 1924 w korpusie oficerów piechoty (w 1928 zajmował 211 lokatę w swoim starszeństwie)[5].
Dalsze etapy kariery wojskowej majora Muzyki to służba w 3 pułku strzelców podhalańskich i Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty nr 5 w Łobzowie (przemianowanej następnie na batalion podchorążych rezerwy piechoty nr 5)[6].
Mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930[7], w tym samym roku zajmował już stanowisko zastępcy dowódcy 6 pułku strzelców podhalańskich (posiadając 263 lokatę wśród wszystkich podpułkowników korpusu piechoty)[8].
W latach 1931–1935 był komendantem Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie[2][9], a następnie dowódcą sformowanego na jej bazie batalionu szkolnego podchorążych rezerwy piechoty[10]. W 1935 zajmował 143 lokatę pośród wszystkich podpułkowników piechoty (35 lokatę w swoim starszeństwie)[11].
Po ukończeniu kursu dowódców pułków w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie został zastępcą dowódcy, a potem dowódcą, 7 pułku piechoty Legionów w Chełmie[2]. Awans na stopień pułkownika otrzymał ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938.
Na czele tego pułku walczył w kampanii wrześniowej. 8 września 1939 został ciężko ranny w czasie bitwy pod Iłżą i dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w oflagu X C w Lubece, gdzie włączył się w działalność konspiracyjną i został (w czerwcu 1941) aresztowany przez Gestapo. Przewieziony następnie do więzienia w Hamburgu, gdzie był bestialsko katowany podczas przesłuchań. W hamburskiej katowni popełnił w dniu 1 czerwca 1942 samobójstwo[2][a].
Życie prywatne
Żonaty z Heleną z Sałkiewiczów, mieli 1 córkę[1].
Awanse
- kapitan – 1919
- major – 1924
- podpułkownik – 24 grudnia 1929 roku ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 36. lokatą w korpusie oficerów piechoty
- pułkownik – 19 marca 1938
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[1][12] nr 1503
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie[7]: po raz 1 i 2 w 1921[13])
- Srebrny Krzyż Zasługi (16 marca 1928)[14][7]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)[15]
Uwagi
- ↑ Część źródeł podaje, że płk Władysław Muzyka popełnił samobójstwo w dniu 6 czerwca 1942
Przypisy
- ↑ a b c Polak (red.) 1991 ↓, s. 102.
- ↑ a b c d Rzadkowski 2016 ↓, s. 28.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 01.06.1921 ↓, s. 783.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych 1922 ↓, s. 53.
- ↑ Rocznik oficerski 1928 ↓, s. 177.
- ↑ Rocznik oficerski 1928 ↓, s. 123.
- ↑ a b c Rocznik oficerski 1932 ↓, s. 23.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1930 ↓, s. 123.
- ↑ Rocznik oficerski 1932 ↓, s. 805.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 8 z 1.06.1935 r.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1935 ↓, s. 12.
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2630 z 16 lutego 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 8 poz. 239)
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 70)
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 239.
Bibliografia
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 01.06.1921: dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z dnia 24 września 1921 r.. Zbiory Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie - spis zamieszczony na stronie Małopolskiego Towarzystwa Genealogicznego, 1921. [dostęp 2017-10-06].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych 1922: załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 1922 r.. Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1922. [dostęp 2017-10-06].
- Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932
- Rocznik oficerski 1928. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1928. [dostęp 2017-10-06].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty opublikowana w „Przeglądzie Piechoty”. Zeszyt 7, lipiec 1930 r. Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1930. [dostęp 2017-10-07].
- Rocznik oficerski 1932. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1932. [dostęp 2017-10-06].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty: dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. 5 czerwiec 1935 r. Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1935. [dostęp 2017-10-07].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Jan Łukasiak: Szkoła Podchorążych Rezerwy Piechoty. Pruszków: Ajaks, 1999. ISBN 83-88773-68-2.
- Adam Rzadkowski: Wielka księga piechoty polskiej 1918–1939. 3 Dywizja Piechoty Legionów. T. 3. Warszawa: Edipresse Polska SA, 2016. ISBN 978-83-7945-595-9.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik pułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.