Władysław Pilawski

Władysław Pilawski
pułkownik pożarnictwa pułkownik pożarnictwa
Data i miejsce urodzenia

29 grudnia 1913
Czarnków

Data śmierci

20 maja 2017

Przebieg służby
Lata służby

1935–1979

Stanowiska

Zastępca Komendanta Głównego Straży Pożarnych do spraw technicznych (1950–1954)

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy II klasy Złoty Krzyż Zasługi (nadany dwukrotnie) Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939”

Władysław Pilawski (ur. 29 grudnia 1913 w Czarnkowie, zm. 20 maja 2017[1]) – polski pułkownik pożarnictwa, członek ruchu oporu podczas II wojny światowej.

Życiorys

Pochodził z rodziny o tradycjach pożarniczych i patriotycznych – jego ojciec był prezesem Ochotniczej Straży Pożarnej w Czarnkowie w latach 1926–1939. Sam Władysław Pilawski po zdaniu matury w 1933 roku postanowił zostać zawodowym oficerem straży pożarnej. W tym celu odbył służbę w Dywizyjnym Korpusie Podchorążych Rezerwy poznańskiego 57 pułku piechoty (1933–1934). Następnie powrócił do Czarnkowa, gdzie wstąpił do tamtejszego OSP. W latach 1935–1936 odbył szereg kursów przygotowujących dla zawodowych oficerów pożarnictwa. W tym czasie pełnił funkcję inspektora powiatowego straży pożarnej w Czarnkowie, a następnie również w Krotoszynie. W 1937 roku został awansowany na młodszego inspektora, a od kwietnia 1939 roku był zatrudniony jako referent do spraw szkolenia i techniki pożarniczej w Okręgu Wojewódzkim Związku Straży Pożarnych w Poznaniu.

W sierpniu 1939 roku w ramach mobilizacji został skierowany do ośrodka zapasowego 14 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty do wsi Sójki. Podczas walk we wrześniu 1939 roku dowodził plutonem 55 Poznańskiego pułku piechoty. Po zakończeniu kampanii wrześniowej w poszukiwaniu pracy wyjechał do Generalnego Gubernatorstwa. Trafił do Warszawy, a następnie – decyzją Komisarycznego Kierownika Technicznego Polskich Straży Ogniowych – w 1940 roku został skierowany do Lublina, gdzie objął stanowisko zastępcy Instruktora Pożarniczego Dystryktu. Tam też rozpoczął działalność konspiracyjną: był członkiem Związku Walki Zbrojnej, Armii Krajowej oraz Strażackiego Ruchu Oporu „Skała”. W 1943 roku został oddelegowany do Centralnej Szkoły Pożarniczej w Warszawie jako szef kursu oficerów pożarnictwa. Po powrocie do Lublina, w 1944 roku został przez Niemców aresztowany i przesłuchiwany, ostatecznie jednak zwolniono go. Wobec zwiększenia nadzoru niemieckiego nad działalnością straży pożarnych, Pilawski przeniósł się najpierw do Piotrkowa Trybunalskiego, a następnie do Krakowa, gdzie w styczniu 1945 roku doczekał wyzwolenia.

Po zakończeniu wojny został skierowany do Poznania, gdzie pełnił funkcję zastępcy komendanta Zawodowej Straży Pożarnej. W czerwcu 1950 roku objął stanowisko Zastępcy Komendanta Głównego Straży Pożarnych do spraw technicznych. W 1953 roku był dwukrotnie aresztowany i przesłuchiwany przez Służbę Bezpieczeństwa. Z powodów politycznych został zwolniony z pełnionej funkcji w styczniu 1954 roku. Po zwolnieniu, wobec braku możliwości zatrudnienia w służbach pożarniczych, pracował w warszawskiej Pracowni Pożarniczej Biura Studiów i Projektów Typowych Budownictwa Przemysłowego jako starszy projektant. Do pracy w Komendzie Głównej SP powrócił w 1957 roku. W 1958 roku reprezentował Polskę na kongresie Międzynarodowego Komitetu Technicznego Prewencji i Zwalczania Pożarów CTIF w Wiedniu. Na emeryturę przeszedł w 1979 roku.

W latach 80. XX wieku aktywnie uczestniczył w powstaniu Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Pożarnictwa. Należał do kapituły Medalu Honorowego im. Józefa Tuliszkowskiego. Był autorem kilkunastu publikacji z dziedziny pożarnictwa oraz historii ziemi czarnkowskiej.

Po śmierci został pochowany na czarnkowskim cmentarzu komunalnym przy ul. Rolnej.

Odznaczenia i nagrody

Za swe zasługi Władysław Pilawski był wielokrotnie odznaczany m.in. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Order Odrodzenia Polski (2014), Krzyżami: Komandorskim, Oficerskimi i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi, Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Medalem „Za udział w wojnie obronnej 1939”, odznaczeniami lokalnymi: Medalem Witolda Celichowskiego za wybitne zasługi dla rozwoju pożarnictwa (2011), Medalem „Obrońcy Ojczyzny 1939–1945” (2015)[2] i międzynarodowymi (Francja, Niemcy, Jugosławia, Austria, Luksemburg, Czechosłowacja, Włochy). Otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Miasta Czarnkowa (2004), a w 1988 roku został wpisany do Honorowej Księgi dla Zasłużonych dla Ochrony Przeciwpożarowej[3].

Przypisy

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

POL Złoty Krzyż Zasługi 2r BAR.svg
Baretka: Złoty Krzyż Zasługi (nadany dwukrotnie) – III RP (1992).
Starszy brygadier (naramiennik).svg
Autor: Kub347, Orem, Licencja: CC BY-SA 3.0
Dystynkcja (pochewka na naramiennik) jak w tytule.
POL Medal Za udział w wojnie obronnej 1939 BAR.svg
Baretka: Medal Za udział w wojnie obronnej 1939