Władysław Szenajch

Władysław Szenajch
Data urodzenia

13 maja 1879

Data śmierci

23 października 1964

Zawód, zajęcie

lekarz

Narodowość

polska

Tytuł naukowy

profesor

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Złoty Krzyż Zasługi Złoty Krzyż Zasługi
Grób lekarza Władysława Szenajchy na Cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie

Władysław Szenajch (Schoeneich) (ur. 13 maja 1879 w Warszawie, zm. 23 października 1964) – polski lekarz pediatra, filozof medycyny, społecznik i organizator służby zdrowia.

Rodzina

Był synem Edwarda Schoenich Emilii z domu Wanke, pochodzącej z rodziny o holenderskich korzeniach. Jego starszym bratem był pastor luterański w Lublinie Aleksander Schoeneich (1861-1939).

Poślubił ewangeliczkę reformowaną Eugenię Pianko, siostrę Gabrieli Pianko. Ich synem był lekkoatleta i olimpijczyk Aleksander Szenajch. Mieli także córkę Marię (ur. 1906), po 1945 roku zamieszkałą we Włoszech).

W 1915 roku zmienił pisownię nazwiska na Szenajch. Był członkiem Kolegium Kościelnego warszawskiej parafii luterańskiej Św. Trójcy.[1]

Życiorys

Ukończył gimnazjum w Warszawie w 1898, następnie Wydział Lekarski Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Studiował również za granicą[2].

Od 1906 był ordynatorem w szpitalu dla dzieci Anny-Marii w Łodzi. Od 1913 był naczelnym lekarzem tego szpitala[2].

W latach 1913–1953 był ordynatorem warszawskiego Szpitala im. Karola i Marii. W 1922 został docentem pediatrii, a w 1929 został profesorem Uniwersytetu Warszawskiego.

Od 1917 był referentem, a następnie naczelnikiem wydziału opieki państwowej nad dzieckiem i matką w Ministerstwie Zdrowia Publicznego, Opieki Społecznej i Ochrony Pracy. W 1918 kierował tym ministerstwem w ramach prowizorium rządowego Władysława Wróblewskiego. Następnie do sierpnia 1919 był dyrektorem departamentu opieki nad dziećmi i młodzieżą.

Stworzył razem z Janem Brudzińskim pierwsze placówki do opieki nad dziećmi. Przez wiele lat działał w Polskim Towarzystwie Pediatrycznym, Towarzystwie Medycyny Społecznej, Polskim Towarzystwie Szpitalnictwa i Izbie Lekarskiej. Po wojnie, w 1951 roku był profesorem Akademii Medycznej w Warszawie. Jest pochowany na cmentarzu ewangelicko-reformowanym przy ul. Żytniej w Warszawie (kwatera 4-2-13)[3].

Książki i ważniejsze prace

Szenajch ogłosił ok. 70 prac z dziedziny chorób dzieci, z zakresu opieki nad dziećmi i śmiertelności dzieci, m.in.[2]:

  • Porównawcza statystyka urodzeń i śmiertelności wśród ludności ubogiej chrześcijańskiej i żydowskiej w Warszawie i Łodzi (1916)
  • Zasady organizacji opieki nad dziećmi (1927)
  • Monografia szpitala dla dzieci im. Karola i Marii, t. 2, 1926 i 1937
  • Przysięga i przykazanie Hipokratesowe (1931)
  • Rady dla matek o karmieniu i pielęgnowaniu niemowląt
  • Myśli Lekarza (1958).

Członkostwo w organizacjach

Szenajch był m.in.:

  • członkiem prezydium i dyrekcji Centralnej Komisji Pomocy dla Dzieci
  • członkiem zarządu Komisji Ratowania Dzieci
  • przedstawicielem wydziału lekarskiego Uniwersytetu Józefa Piłsudskiego w Radzie Fundacji Warszawskiej Szkoły Pielęgniarstwa
  • od 1936 – prezesem zarządu tej fundacji
  • współzałożycielem i wiceprezesem Polskiego Towarzystwa Medycyny Społecznej
  • założycielem i prezesem Polskiego Towarzystwa Szpitalnictwa
  • współzałożycielem i prezesem Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego
  • od 1927 dożywotnio – stałym sekretarzem Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego
  • od 1931 prezesem Izby Lekarskiej Warszawsko-Białostockiej[2]. Jako przedstawiciel tego gremium został wybrany do składu Naczelnej Izby Lekarskiej V kadencji 1935-1939[4].

Odznaczenia

Życie prywatne

10 listopada 1903 ożenił się z Eugenią Pianko[2].

Przypisy

Media użyte na tej stronie

Władysław Szenajch grób.JPG
Autor: Mateusz Opasiński, Licencja: CC BY-SA 3.0
Grób lekarza Władysława Szenajchy na Cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie