Władysław Turyczyn

Władysław Paweł Turyczyn

podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	18 stycznia 1894 Maków Podhalański
Data i miejsce śmierci	17 grudnia 1959 Kęty
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	72 pułk piechoty 28 Dywizja Piechoty
Odznaczenia

Władysław Paweł Turyczyn (18 stycznia 1894 w Makowie Podhalańskim, zm. 17 grudnia 1959 w Kętach) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 18 stycznia 1894 w Makowie Podhalańskim, w ówczesnym powiecie myślenickim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Romualda i Zofii z Puchalskich^[1]. Ukończył szkołę powszechną w Kętach oraz c. k. Gimnazjum w Wadowicach, w którym w 1913 zdał egzamin dojrzałości^[2]. Tam też należał do Strzelectwa. Przez rok odbywał studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, które przerwał aby w 1914 wstąpić do Legionów. W czasie służby w Legionach Polskich awansował na stopień chorążego (1 kwietnia 1916) i podporucznika piechoty (1 kwietnia 1917)^[3]. Od 1 lutego 1919 służył w baonie zapasowym 34.pp w Białej Podlaskiej. 25 czerwca 1920 został dowódcą baonu zapasowego 15 Pułku Piechoty w Brześciu Litewskim. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Od 1922 służył w 72 Pułku Piechoty w Radomiu, w marcu 1926 został zatwierdzony na stanowisku oficera Przysposobienia Wojskowego^[4]. 3 maja 1926 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 42. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[5]. 23 grudnia 1929 został przeniesiony na stanowisko rejonowego komendanta stołecznego Przysposobienia Wojskowego przy 28 Dywizji Piechoty w Warszawie^[6]. W marcu 1932 został przeniesiony z Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I do 30 Pułku Strzelców Kaniowskich w Warszawie na stanowisko dowódcy batalionu^[7][8][9]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 11. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[10]. W marcu 1939 pełnił służbę w Państwowym Urzędzie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Warszawie na stanowisku szefa Wydziału Przysposobienia Wojskowego^[11]. 7 listopada 1939 znalazł się w niewoli niemieckiej, przebywał w obozach jenieckich Rotenburg, Braunschweig i Oflag II C Woldenberg.

Po zakończeniu II wojny światowej osiadł wraz z żoną Izabelą w Kętach, gdzie zmarł 17 grudnia 1959. Został pochowany na cmentarzu komunalnym w Kętach (sektor 3_1-1-32)^[12][1].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7024^[13]
• Krzyż Niepodległości (9 listopada 1931)^[14]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1938)^[15]
• Krzyż Walecznych^[13]
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[16][13]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[1]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[1]

Przypisy

Bibliografia

• Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum w Wadowicach za rok szkolny 1912/13. Wadowice: Nakładem Funduszu Naukowego, 1913.
• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Warszawa: Dep. Piech. MSWojsk., 1935.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-06-16].