Włodzimierz Kopijkowski

Włodzimierz Kopijkowski

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	10 kwietnia 1919 Żytyń - Cukrownia
Data i miejsce śmierci	24 marca 2014 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1938-1939, 1944-1980
Siły zbrojne	ludowe Wojsko Polskie
Stanowiska	szef sztabu 30 pp w Rzeszowie, dowódca 54 pp w Morągu, dowódca 2 pp w Skierniewicach, szef sztabu 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki w Legionowie, dowódca 15 Dywizji Piechoty w Olsztynie, dowódca 8 Korpusu Armijnego w Olsztynie, szef sztabu WOW, szef sztabu ŚOW, zastępca komendanta ASG, przedstawiciel PRL w Międzynarodowej Komisji Kontroli i Nadzoru w Korei, zastępca inspektora nadzoru zaplecza gospodarczego i technicznego WP.
Późniejsza praca	przewodniczący Krajowej Rady Żołnierzy Września 1939 roku przy ZG Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych
Odznaczenia

Grób Włodzimierza Kopijkowskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Włodzimierz Kopijkowski (ur. 10 kwietnia 1919 w Żytyniu na Wołyniu, zm. 24 marca 2014 w Warszawie) – generał brygady ludowego Wojska Polskiego, dowódca pułku, dywizji i korpusu, szef sztabu okręgu wojskowego.

Życiorys

Urodził się w Żytyniu (Wołyń). Po likwidacji cukrowni w tej miejscowości wraz z rodziną przeniósł się do wsi Aleksandria, gdzie ukończył 7 klas szkoły powszechnej. W 1934 rozpoczął naukę w Gimnazjum w Równem, jednak po roku przerwał ją ze względu na trudności finansowe rodziny. Od września 1935 uczył się w Podoficerskiej Szkoły dla Małoletnich Nr 3 w Nisku, którą ukończył 30 lipca 1938 z oceną dobrą. Następnie został na własną prośbę wcielony do 45 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych 13 Dywizji Piechoty w Równem, gdzie służył na stanowisku dowódcy drużyny szkolnej kompanii ckm, a następnie był instruktorem do zapoznania kadry pułku z bronią produkcji polskiej.

Brał udział w Wojnie Obronnej 1939 w szeregach 13 Dywizji Piechoty, która weszła w skład Armii „Prusy”. W dniu 6 września dywizja i pułk zostały rozbite przez czołgi XVI Korpusu Pancernego armii niemieckiej. Jako dowódca plutonu ckm 3 szkolnej kompanii ckm wziął udział w walkach w rejonie Tomaszowa Mazowieckiego, przeprawiając się przez Wisłę i maszerując na Lwów, gdzie 19 września rozwiązano jego oddział. Po powrocie do domu rodzinnego pracował jako robotnik leśny. Ukończył w trybie zaocznym Technikum Leśne w Krzemieńcu. Następnie był kierownikiem robót leśnych w miejscowości Stara Lubomirka, a w 1941 kierownikiem tartaku w Lubomirsku koło Równego. W latach okupacji niemieckiej organizator i dowódca samoobrony osiedla Lubomirsk przed terrorem nacjonalistów ukraińskich. W 1944 na czele polskiego oddziału samoobrony 5 Pułku Piechoty Gwardii Armii Czerwonej brał udział w wyzwoleniu miasta Równe. Następnie 22 lutego 1944 w Sumach wstąpił do LWP. Został skierowany do 1 zapasowego pułku piechoty, gdzie zweryfikowano go w stopniu podporucznika piechoty i wyznaczono na dowódcę kompanii ckm. Na początku 1945 wraz z pułkiem dotarł do Warszawy. W 1945 odbył roczne przeszkolenie w Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego w Moskwie.

Po powrocie do kraju był komendantem pułkowej szkoły podoficerskiej w 11 pułku piechoty w Kaliszu (w strukturze 4 Dywizji Piechoty). Od 1946 roku był szefem sztabu 30 pułku piechoty w Rzeszowie (wraz z pułkiem brał w 1947 udział w akcji „Wisła” przeciwko oddziałom ukraińskim na Rzeszowszczyźnie i w Bieszczadach). Następnie był dowódcą 54 pułku piechoty w Mrągowie. Stamtąd został wytypowany i skierowany do Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Woroszyłowa w Moskwie, gdzie studiował w latach 1948–1950. Po ukończeniu akademii otrzymał stanowisko dowódcy 2 pułku piechoty w Skierniewicach. Następnie był kolejno: szefem sztabu 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki (1950–1951), dowódcą 15 Dywizji Piechoty w Olsztynie (1951–1952) oraz szefem sztabu 8 Korpusu Armijnego w Olsztynie (1952–1956).

14 lipca 1956 na mocy zarządzenia Prezesa Rady Ministrów otrzymał nominację na stopień generała brygady. W roku 1956 był krótko dowódcą 8 Korpusu Armijnego w Olsztynie, a następnie szefem sztabu – zastępcą dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego (1956–1957) oraz szefem sztabu – zastępcą dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu (1957–1959). W 1959 został zastępcą komendanta Akademii Sztabu Generalnego WP im. gen. Karola Świerczewskiego w Rembertowie ds. liniowych.

W latach 1965–1966 pełnił funkcję przedstawiciela PRL w Komisji Nadzorczej Państw Neutralnych w Korei w randze ministra pełnomocnego. Następnie powrócił na stanowisko zastępcy komendanta Akademii Sztabu Generalnego WP ds. liniowych. W latach 1972–1979 zastępca inspektora nadzoru zaplecza gospodarczego i technicznego WP (gen. dyw. Czesława Waryszaka). W stanie spoczynku od 20 maja 1980 roku. W związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej został 19 listopada 1979 przyjęty i pożegnany przez wiceministra obrony narodowej gen. broni Józefa Urbanowicza. Otrzymał też list gratulacyjny od ministra obrony narodowej gen armii Wojciecha Jaruzelskiego.

Członek PPR i PZPR. Aktywny działacz kombatancki – prezes Zarządu Środowiska Małoletnich – uczestników Wojny Obronnej 1939 oraz przewodniczący Krajowej Rady Żołnierzy Września 1939 roku przy Zarządzie Głównym Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych. Przyczynił się do przyznania w 1994 przez Prezydenta RP stopni oficerskich wszystkim żyjącym absolwentom Szkół Podoficerskich Piechoty dla Małoletnich oraz do wprowadzenia tytułu Weterana Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny^[1].

Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera MII-5-9)^[2].

Życie prywatne

Był synem Ananiusza i Marii z domu Pyżł. Mieszkał w Warszawie. Był wdowcem, żona Emilia Kopijkowska zmarła w 1981. Małżeństwo miało dwie córki^[3].

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1973)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1963)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1958)
• Krzyż Partyzancki (1947)
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1968)
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal Za zasługi dla obronności kraju
• ponad 40 innych odznaczeń państwowych, wojskowych i pamiątkowych

Przypisy

Bibliografia

• Z. Burakowski, II Kongres Związku Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych: 25 - 26 maja 1999 roku, Związek Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych, Agencja Wydawnicza Ulmak, 2000
• WłodzimierzW. Kopijkowski WłodzimierzW., Wspomnienia małoletniaka, Warszawa: Wydawnictwo Barwa i Broń, 2003, ISBN 83-86121-35-1, OCLC 52610578 .
• H. P. Kosk, Generalicja Polska, tom I, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Warszawa 1999
• J. Kuropieska, Wspomnienia 1957-1968, Dom Wydawniczy BGW, Warszawa 1994
• J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. II:I-M, Toruń 2010, s. 239-241.
• P. Martell, G. P. Hayes, World military leaders, Bowker, New York 1974
• J. Poksiński, A. Kochański, K. Persak, Kierownictwo PPR i PZPR wobec wojska 1944-1956, Instytut Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk, Warszawa 2003
• Kombatant. Biuletyn Urzędu do spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, 2007, nr 6, str. 23
• Wojskowy Przegląd Historyczny, 1980, nr 3, str.312
• Nekrolog w „Gazecie Wyborczej”