Wacław Szymanowski (pisarz)

Nagrobek Wacława Szymanowskiego na cmentarzu Powązkowskim, Warszawa, 14 maja 2008

Wacław Szymanowski (ur. 9 lipca 1821 w Warszawie, zm. 21 grudnia 1886 w Warszawie) – polski pisarz i dziennikarz^[1].

Po ukończeniu nauk gimnazjalnych w Liceum Warszawskim i jego następcy I Gimnazjum Gubernialnym w Warszawie i kilkuletniej służbie rządowej, rozpoczął działalność literacką. Pisywał teksty (w tym i wiersze) do rozmaitych czasopism; potem był współredaktorem „Dziennika Warszawskiego”, następnie „Kroniki”, współpracownikiem „Tygodnika Ilustrowanego”, „Wędrowca” oraz „Bluszczu”, a w końcu został redaktorem „Kurjera Warszawskiego”. Na polu dramatycznym wystąpił z kilku sztukami, które były z powodzeniem wystawiane, jak dramaty: Salomon^[2] i Sędziwój^[3] komedie: Dzieje serca, Matka, Siła złego na jednego. Inne jego prace: Szkice warszawskie, Lichwiarze^[4] (Warszawa, 1855); Ostatnie chwile Kopernika^[5] obraz dramatyczny, wierszem (tamże, 1855); Gawędy i satyry^[6] (tamże, 1874). Przetłumaczył też na język polski kilka sztuk z francuskiego. W 1876 obchodził roku 25. rocznicę zawodu dziennikarskiego. Na scenie warszawskiej w 1880 były wystawione jeszcze jego utwory: Ostatnia próba^[7] (obrazek dramatyczny w jednym akcie); Posąg^[8] (dramat w 3 aktach). Zbiorowe wydanie jego dzieł ukazało się pod tytułem Poezje i dramaty^{[9] [10][11]}(5 tomów, Warszawa, 1883)^[1].

Synem Wacława Szymanowskiego był rzeźbiarz Wacław Szymanowski^[1].

Wacław Szymanowski został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 40-5-1/2/3/4/5)^[12][1].

Przypisy

Bibliografia

• Małgorzata Kamela: Szymanowski Wacław. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 50. Warszawa – Kraków: Instytut Historii PAN, 2014, s. 102–106. ISBN 978-83-63352-36-3.

Linki zewnętrzne

• Publikacje Wacława Szymanowskiego dostępne w serwisie Polona