Wektor Poyntinga

Długość wektora Poyntinga ${\displaystyle {\vec {S}}}$ jest równa polu powierzchni równoległoboku wyznaczonego przez wektory ${\displaystyle {\vec {E}}}$ i ${\displaystyle {\vec {H}}.}$

Wektory Poyntinga (niebieskie), natężenia pola elektrycznego (czerwone) i natężenia pola magnetycznego (zielone) w wybranych miejscach obwodu z prądem elektrycznym.

Wektor Poyntinga – wektor określający powierzchniową gęstość strumienia mocy przenoszonej przez pole elektromagnetyczne^[1].

Nazwany na cześć odkrywcy Johna Henry’ego Poyntinga (1852–1914).

Wektor jest określony jako iloczyn wektorowy wektorów natężeń pola elektrycznego i magnetycznego.

${\displaystyle {\vec {S}}={\vec {E}}\times {\vec {H}},}$

gdzie:

${\displaystyle {\vec {S}}}$ – wektor Poyntinga,

${\displaystyle {\vec {E}}}$ – natężenie pola elektrycznego,

${\displaystyle {\vec {H}}}$ – natężenie pola magnetycznego.

Wielkość ta opisuje powierzchniową gęstość strumienia mocy przenoszoną przez pole elektromagnetyczne. Jednostką wektora Poyntinga w układzie SI jest ${\displaystyle \left({\frac {\text{J}}{{\text{m}}^{2}{\text{s}}}}={\frac {\text{W}}{{\text{m}}^{2}}}\right).}$

W ośrodku liniowym natężenie pola magnetycznego H jest proporcjonalne do indukcji magnetycznej B:

${\displaystyle {\vec {B}}=\mu {\vec {H}},}$

gdzie ${\displaystyle \mu }$ – przenikalność magnetyczna ośrodka.

Wektor Poyntinga dla ośrodka magnetycznie liniowego można wyrazić wzorem:

${\displaystyle {\vec {S}}={\vec {E}}\times {\vec {H}}={\vec {E}}\times {\frac {1}{\mu }}{\vec {B}},}$

gdzie:

${\displaystyle \mu }$ – przenikalność magnetyczna.

Zobacz też

• ciśnienie promieniowania
• gęstość mocy
• twierdzenie Poyntinga

Przypisy