Werres

Werres
Caius Verres
Data urodzenia

ok. 115 p.n.e.

Data śmierci

43 p.n.e.

Zawód, zajęcie

kwestor, pretor, namiestnik prowincji

Werres (łac. Caius Verres) (ok. 115–43 p.n.e.) – rzymski namiestnik prowincji Sycylia w latach 73–71 p.n.e., znany ze złych rządów i procesu o popełnione nadużycia finansowe, który ujawnił rozmiary korupcji w prowincjach rzymskich w późnej republice.

Życiorys

Encyclopædia Britannica podaje, że Werres urodził się ok. roku 115 p.n.e., natomiast Encyklopedia PWN, że data jego urodzenia nie jest znana[1]. Był synem senatora rzymskiego[2][a].

Został kwestorem konsula Gnejusza Karbo[2], w Galii Przedalpejskiej[3]. Podczas wojny domowej w 83 roku p.n.e. zdefraudował fundusze wojskowe i wsparł Sullę (138–78 p.n.e.)[2]. W 80 roku p.n.e. był legatem w sztabie Gnejusza Korneliusza Dolabelli w Cylicji[2]. Wspólnie plądrowali prowincję Dolabelli i obszary Azji[4], aż Dolabella został skazany w 78 roku p.n.e. w Rzymie dzięki zeznaniom Werresa[2].

W 74 roku p.n.e. Werres dzięki hojnym łapówkom zapewnił sobie stanowisko pretora (praetor urbanus), które wykorzystywał dla własnych korzyści[2].

W latach 73–71 p.n.e. Werres pełnił funkcję namiestnika prowincji Sycylia[1]. Wymuszał łapówki, stosował rekwizycje zboża, grabił dzieła sztuki i dokonywał arbitralnych wyroków[2]. Po powrocie do Rzymu w roku 70 p.n.e., na prośbę Sycylijczyków, wytoczono mu proces, w którym oskarżycielem był Cyceron (106–43 p.n.e.)[2]. Obrony Werresa podjął się Hortensjusz (114–50 p.n.e.)[2]. Wystarczyła jedna krótka mowa Cycerona i zeznania świadków, by Hortensjusz przekonał Werresa, by ten udał się dobrowolnie na wygnanie – w zamian Cyceron przystał na niskie odszkodowanie dla Sycylijczyków[2]. Werres uszedł do Marsylii[2]. Jego proces ujawnił rozmiary korupcji w prowincjach rzymskich w późnej republice[2].

Werres został stracony w 43 roku p.n.e. podczas proskrypcji[3]Marek Antoniusz (83–30 p.n.e.) miał pożądać dzieł sztuki, które Werres zrabował, gdy był namiestnikiem Sycylii[2].

Uwagi

  1. Werres mógł być synem jednego z nowych senatorów Sulli (138–78 p.n.e.), zob. Hornblower, Spawforth i Eidinow 2012 ↓, s. 1542.

Przypisy

Bibliografia