Wessel Freytag von Loringhoven

Wessel Freytag von Loringhoven
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

10 listopada 1899
Lielborne

Data i miejsce śmierci

26 lipca 1944
Mamerki

Przebieg służby
Siły zbrojne

Balkenkreuz.svg Wehrmacht

Stanowiska

kierownik II Wydziału Abwehry

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Baron Wessel Freytag von Loringhoven (ur. 10 listopada 1899 w Grosbornie koło Dyneburga, zm. 26 lipca 1944 w Mauerwald (Prusy Wschodnie)[1]) – niemiecki wojskowy, pułkownik w sztabie generalnym Wehrmachtu. Od sierpnia 1943 kierownik Wydziału II niemieckiego wywiadu i kontrwywiadu wojskowego Abwehry (niem. Abwehr). Członek antynazistowskiego ruchu oporu związany z opozycjonistami wokół Clausa von Stauffenberga. Odpowiedzialny za ładunki wybuchowe do przeprowadzenia zamachu na Hitlera, użyte przez von Stauffenberga 20 lipca 1944. Zginął śmiercią samobójczą.

Życiorys

Wessel Freytag von Loringhoven pochodził z bałtyckiej gałęzi starego rodu szlacheckiego z Westfalii – Freytag von Loringhoven[2]. Dorastał w Liwonii. Po proklamowaniu niepodległości przez Łotwę 18 listopada 1918, w styczniu 1922 Freytag von Loringhoven otrzymał obywatelstwo niemieckie, które umożliwiło mu wstąpienie do Reichswehry[3]. W lutym 1933 poślubił Elisabeth von Rauch, z którą miał czterech synów: Mikołaja (ur. 1934), Axla (ur. 1936), Wessela (1941) i Andreasa (1943)[4].

Po ataku na Polskę w 1939, w obliczu niemieckiej polityki okupacyjnej na Wschodzie, jego stosunek do sposobu prowadzenia wojny przez Hitlera stawał się coraz bardziej krytyczny[3]. W czerwcu 1941, Freytag von Loringhoven został przydzielony jako pierwszy ofcier do sztabu generalmajora Heinricha zu Dohna. W sierpniu 1943, z inicjatywy admirała Wilhelma Canarisa, objął kierownictwo Wydziału II niemieckiego wywiadu i kontrwywiadu wojskowego Abwehry (niem. Abwehr)[3], zastępując na tym stanowisku Erwina Lahousena. Jeszcze w lipcu 1943[5], wraz z Lahousenem[6] towarzyszył Canarisowi podczas pobytu we Włoszech, by ostrzec władze włoskie przed operacją Alarich (niem. Unternehmen Alarich)[7], której celem miało być rozbrojenie wojsk włoskich wobec oczekiwanej kapitulacji Włoch.

Po przeniesieniu do Berlina, nawiązał kontakt z pułkownikiem Clausem von Stauffenbergiem[3], przygotowującym zamach na Hitlera i pucz wojskowy. Zorganizował ładunki wybuchowe, użyte przez von Stauffenberga do przeprowadzenia nieduanego zamachu na Hitlera 20 lipca 1944 w Wilczym Szańcu[3].

Podobnie jak Henning von Tresckow, Eduard Wagner i Ulrich von Oertzen, w obliczu grożącego mu aresztowania przez Gestapo[8], 26 lipca 1944 Freytag von Loringhoven popełnił samobójstwo[3].

Przypisy

  1. ↑ Inne źródła podają 23 lipca 1944, patrz Peter Hoffmann: The history of the German resistance, 1933-1945. McGill-Queen's Press – MQUP, 1996, s. 516. ISBN 0-7735-1531-3. [dostęp 2009-09-27]. (ang.).
  2. ↑ Oskar Stavenhagen: Genealogisches Handbuch der kurländischen Ritterschaft. T. 1. Cz. 3: Kurland. Görlitz: 1939, s. 254. [dostęp 2010-05-18]. (niem.).
  3. ↑ a b c d e f Peter Steinbach, Johannes Tuchel, Ursula Adam: Lexikon des Widerstandes, 1933-1945. C.H.Beck, 1998, s. 61. ISBN 3-406-43861-X. [dostęp 2010-05-18]. (niem.).
  4. ↑ Dorothee von Meding: Courageous hearts: women and the anti-Hitler plot of 1944. Berghahn Books, 1997, s. 30. ISBN 1-57181-853-7. [dostęp 2010-05-18]. (ang.).
  5. ↑ Gerhard Schreiber: Die Italienischen Militärinternierten Im Deutschen Machtbereich 1943-1945. Oldenbourg Wissenschaftsverlag, 1990, s. 52. ISBN 3-486-55391-7. [dostęp 2010-05-29]. (niem.).
  6. ↑ Peter Broucek: Militärischer Widerstand: Studien zur österreichischen Staatsgesinnung und NS-Abwehr. Böhlau Verlag Wien, 2008, s. 372. ISBN 3-205-77728-X. [dostęp 2010-05-18]. (niem.).
  7. ↑ Peter Broucek: Militärischer Widerstand: Studien zur österreichischen Staatsgesinnung und NS-Abwehr. Böhlau Verlag Wien, 2008, s. 352. ISBN 3-205-77728-X. [dostęp 2010-05-18]. (niem.).
  8. ↑ Arnim Ramm: Kritische Analyse der Kaltenbrunner-Berichte über die Attentäter vom 20. Juli 1944: ein Beitrag zur Geschichte des militärischen Widerstandes. Tectum Verlag DE, 2003, s. 36–37. ISBN 3-8288-8575-6. [dostęp 2010-05-29]. (niem.).

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Balkenkreuz.svg
Insignia of the German Armed Forces in WWII.
WMacht H OF5 Oberst Inf h.svg
Autor: Skjoldbro, Licencja: CC BY-SA 4.0
Rang insignia of the German Wehrmacht until 1945; here: shoulder board Heer (Army).
  • Corps colour: – white (used by the generic infantry and motorised infantry)
  • Rank: – Oberst (en: Colonel), today comparable to OF-5.