Wielka Brytania na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1932

Wielka Brytania na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1932

Kod MKOl	GBR
Letnie Igrzyska Olimpijskie 1932 Los Angeles
Chorąży	David Burghley
Liczba zawodników	72 w 45 konkurencjach w 9 dyscyplinach
Medale Pozycja: 8. Złoto 4 Srebro 7 Brąz 5 Razem 16

Wielka Brytania na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1932 – kadra sportowców reprezentujących Wielką Brytanię na letnich igrzyskach olimpijskich w 1932 roku w Los Angeles.

Wielką Brytanię reprezentowało 72 sportowców, w tym 58 mężczyzn i 14 kobiet. Pod względem liczebności była to najmniejsza kadra tego państwa od występu Brytyjczyków w 1904 roku^[1]. Uczestniczyli oni w dziewięciu dyscyplinach sportowych, w których zdobyli cztery złote, siedem srebrnych i pięć brązowych medali. Najlepszy wynik medalowy osiągnął wioślarz Hugh Edwards, który dwukrotnie zdobył olimpijskie złoto. Po dwa medale zdobyli jeszcze lekkoatleta Thomas Hampson i pływaczka Valerie Davies. Ogółem medale zdobyło 32 Brytyjczyków^[2]. W Olimpijskim Konkursie Sztuki i Literatury 1932 złoty medal zdobył architekt John Hughes^[a][2].

Najmłodszym zawodnikiem reprezentacji była pływaczka Edna Hughes (16 lat i 6 dni), zaś najstarszym Thomas Green (38 lat i 126 dni), który był jednocześnie najstarszym medalistą w kadrze^[2]. Chorążym podczas ceremonii otwarcia igrzysk był lord David Burghley^[1].

Był to dziewiąty występ sportowców brytyjskich podczas letnich igrzysk olimpijskich. Mniej Brytyjczyków startowało w Saint Louis w 1904 i w Atenach w 1896 roku^[1].

Tło startu

Brytyjski Komitet Olimpijski utworzony został w 1905 roku w brytyjskiej Izbie Gmin, w pierwszym składzie wchodziło dziewięć związków sportowych: kolarstwa, lekkoatletyki, łucznictwa, łyżwiarstwa, piłki nożnej, ratownictwa sportowego, rugby, szermierki i wioślarstwa^[3]. Do MKOL-u został przyjęty w tym samym roku^[4]. Przed 1932 rokiem Brytyjczycy wystąpili na wszystkich letnich igrzyskach, startowali także na Olimpiadzie Letniej 1906^[1].

Na pierwszych igrzyskach w Atenach, Wielką Brytanię reprezentowało 10 sportowców. Pierwszym brytyjskim mistrzem olimpijskim został Launceston Elliot, który zwyciężył w podnoszeniu ciężarów jednorącz^[5]. Największa liczba sportowców reprezentowała Zjednoczone Królestwo w 1908 roku, gdy igrzyska odbywały się w Londynie. 735 sportowców zdobyło wtedy 56 złotych, 51 srebrnych i 39 brązowych medali (łącznie 146 krążków)^[6][1].

Spośród startujących w Los Angeles zawodników, jedynie 15 osób startowało wcześniej na igrzyskach, zatem dla 57 z nich był to olimpijski debiut^[7].

Wielka Brytania miała najmniejszą kadrę od igrzysk w Saint Louis w 1904 roku^[1]. Wysokie koszty przeprawy przez Atlantyk oraz wielki kryzys spowodowały, że kraje wysyłały znacznie mniejszą liczbę sportowców, niż na poprzednich igrzyskach^[8]. Podobnie było w przypadku Brytyjczyków^[1].

Statystyki według dyscyplin

Spośród 16 sportów, które Międzynarodowy Komitet Olimpijski włączył do programu igrzysk, Brytyjczycy wzięli udział w dziewięciu z nich^[9]. Najliczniejszą część kadry stanowili lekkoatleci (24) i pływacy (15), najmniej zaś startowało w zapasach i żeglarstwie (po dwie osoby)^[2].

W Olimpijskim Konkursie Sztuki i Literatury startowało 36 brytyjskich artystów, w tym trzy kobiety. Wliczając ich udział, Wielką Brytanię na igrzyskach w Los Angeles reprezentowało 108 osób (91 mężczyzn i 17 kobiet)^[2].

Zdobyte medale

Medal	Zawodnik	Dyscyplina	Konkurencja	Rezultat	Data
Złoto	Thomas Hampson	Lekkoatletyka	Bieg na 800 m	1:49,7	2 sierpnia
Złoto	Thomas Green	Lekkoatletyka	Chód na 50 km	4:50:10	3 sierpnia
Złoto	Hugh Edwards Lewis Clive	Wioślarstwo	Dwójka bez sternika	8:00,0	13 sierpnia
Złoto	John Badcock Jack Beresford Hugh Edwards Rowland George	Wioślarstwo	Czwórka bez sternika	6:58,2	13 sierpnia
Srebro	Ernest Chambers Stanley Chambers	Kolarstwo	Tandemy	W finale przegrali z Francuzami 0–2.	3 sierpnia
Srebro	Jerry Cornes	Lekkoatletyka	Bieg na 1500 m	3:52,6	4 sierpnia
Srebro	Judy Guinness	Szermierka	Floret kobiet	W pojedynku o złoto przegrała z Austriaczką Ellen Müller-Preis.	4 sierpnia
Srebro	Thomas Evenson	Lekkoatletyka	Bieg na 3000 m z przeszkodami	10:46,0	6 sierpnia
Srebro	Samuel Ferris	Lekkoatletyka	Maraton	2:31:55	7 sierpnia
Srebro	David Burghley Thomas Hampson Godfrey Rampling Crew Stoneley	Lekkoatletyka	Sztafeta 4 × 400 m	3:11,2	7 sierpnia
Srebro	Peter Jaffe Colin Ratsey	Żeglarstwo	Star	35 pkt.	11 sierpnia
Brąz	William Harvell Charles Holland Ernest Johnson Frank Southall	Kolarstwo	Wyścig druż. na dochodzenie	W pojedynku o brązowy medal pokonali Kanadyjczyków.	3 sierpnia
Brąz	Donald Finlay	Lekkoatletyka	Bieg na 110 m przez płotki	14,74	3 sierpnia
Brąz	Nellie Halstead Eileen Hiscock Gwendoline Porter Violet Webb	Lekkoatletyka	Sztafeta 4 × 100 m kobiet	47,6	7 sierpnia
Brąz	Valerie Davies	Pływanie	100 m stylem grzbietowym kobiet	1:22,5	11 sierpnia
Brąz	Joyce Cooper Valerie Davies Edna Hughes Helen Varcoe	Pływanie	Sztafeta 4 × 100 m st. dowolnym kobiet	4:52,4	12 sierpnia

Wyniki

Boks

Wielką Brytanię reprezentowało trzech bokserów, każdy w innej kategorii. Dwóch z nich, a więc Harry Mizler i David McCleave, walczyło już w 1/8 finału w dniu 9 sierpnia. Mizler pożegnał się jednak z turniejem po porażce z Nathanem Borem, późniejszym brązowym medalistą zawodów^[10]. McCleave z kolei wygrał swój pojedynek z faworyzowanym Meksykaninem Albertem Romero, którego pokonał przez dyskwalifikację^[11] (Romero zadał nieprzepisowy cios po uprzednim ostrzeżeniu)^[12]. Thomas Pardoe, trzeci z bokserów, miał w 1/8 finału wolny los^[13].

Obaj bokserzy wygrali swoje pojedynki ćwierćfinałowe. Pardoe pokonał Kiyonobu Murakamiego z Japonii^[14], zaś McCleave zwyciężył Luciena Laplace'a z Francji^[15]. Obydwaj przegrali jednak swoje pojedynki półfinałowe, Pardoe z Francisco Cabañasem z Meksyku (późniejszym wicemistrzem olimpijskim)^[16], a McCleave z Edwardem Flynnem (późniejszym mistrzem)^[17]. Obaj bokserzy przegrali walkowerem pojedynki o brązowy medal i zajęli w swych kategoriach czwarte miejsca^[18][19].

Zawodnik	Konkurencja	1/8	Ćwierćfinał	Półfinał	Mecz o 3. miejsce	Finał
		Przeciwnik Wynik	Przeciwnik Wynik	Przeciwnik Wynik	Przeciwnik Wynik	Przeciwnik Wynik	Miejsce
Thomas Pardoe	Waga musza	Wolny los	Murakami W	Cabañas P	w/o	NQ	4.
Harry Mizler	Waga lekka	Bor P	NQ				8T.
David McCleave	Waga półśrednia	Romero W – dsq	Laplace W	Flynn P	w/o	NQ	4.

Kolarstwo

W kolarstwie startowało siedmiu brytyjskich kolarzy. Czterech z nich startowało w kolarstwie szosowym, zaś sześciu w kolarstwie torowym (trzech jechało zarówno w zawodach szosowych jak i torowych)^[20].

Kolarstwo szosowe

W kolarstwie szosowym startowało czterech Brytyjczyków. W rozegranej 4 sierpnia jeździe indywidualnej na czas startowali: Frank Southall, Charles Holland, Stanley Butler i William Harvell^[20].

Frank Southall, jedyny z drużyny, który startował na poprzednich igrzyskach, miał na swoim koncie dwa srebrne medale z Amsterdamu, zarówno w jeździe szosowej jak i torowej^[21]. Poza tym był wymieniany jako jeden z kandydatów do medalu w jeździe indywidualnej^[22]. Zawody skończył ostatecznie na szóstym miejscu ze stratą 31 sekund do trzeciego miejsca. Pozostali Brytyjczycy ukończyli zawody na miejscach w drugiej dziesiątce^[22].

Sporządzono również klasyfikację drużynową, w której brano pod uwagę czasy trzech najlepszych zawodników w wyścigu indywidualnym. Frank Southall, Charles Holland i Stanley Butler zajęli czwarte miejsce, a do miejsca medalowego zabrakło im około 5 i pół minuty^[23].

Kolarstwo torowe

W czterech konkurencjach kolarstwa torowego brało udział sześciu zawodników, w tym trzech, którzy na tych samych igrzyskach brali później udział w jeździe szosowej (Frank Southall, Charles Holland i William Harvell). Pozostali to Ernest Johnson oraz bracia Ernest i Stanley Chambers^[20].

1 sierpnia William Harvell zajął czwarte miejsce (ex aequo z Luigi Consonnim) w wyścigu na 1000 m^[24]. W sprincie Ernest Chambers odpadł w ćwierćfinałach^[25], jednak w tandemach wraz z bratem Stanleyem zdobył srebrny medal. W pierwszej rundzie przegrali z parą francuską^[26], jednak awansowali do półfinału dzięki repasażom. W półfinale mieli zmierzyć się z Holendrami, jednak z powodu uszkodzenia roweru rywale nie pojawili się na starcie^[27]. W finale bracia Chambers przegrali ponownie z parą francuską Perrin/Chaillot^[27].

W drużynowej jeździe na czas Brytyjczycy awansowali do półfinału, w którym przegrali o 3,5 sekundy z Francuzami. W meczu o brązowy medal, drużyna z wysp wyraźnie pokonała Kanadyjczyków o ponad minutę^[28].

Zawodnik	Konkurencja	Runda 1	Repasaż	Ćwierćfinały	Półfinały	Finał
		Przeciwnik Wynik	Przeciwnik Wynik	Przeciwnik Wynik	Przeciwnik Wynik	Przeciwnik Wynik	Pozycja
Ernest Chambers	Sprint	van Egmond Marchiori 2. Q	BYE	Pellizzari 2.	NQ		5T. (na 9)
William Harvell	1000 m na czas	—				1:14,7	4T. (na 9)
Ernest Chambers Stanley Chambers	Tandemy	Francja 2.	Dania  Stany Zjednoczone 2.Q	—	w/o 1.Q (14,9)	Francja 2.	2. (na 5)
William Harvell Charles Holland Ernest Johnson Frank Southall	Druż. na dochodzenie	3. Q (4:58,2)	—		Francja 2. (4:57,4)	Kanada 1. (4:56,0)	3. (na 5)

Lekkoatletyka

Lekkoatleci byli najliczniejszą grupą sportowców reprezentujących kraj znad cieśniny La Manche. Do startu przystąpiło 19 mężczyzn i 5 kobiet^[29].

W płaskich biegach sprinterskich, brytyjscy lekkoatleci nie zdobyli żadnych medali. Najlepsze wyniki osiągnęli 400-metrowcy, czyli Godfrey Rampling i Crew Stoneley, którzy odpadli w półfinałach^[29]. Do finału biegu na 110 m przez płotki zakwalifikowało się dwóch zawodników. Donald Finlay osiągnął trzecie miejsce, wyprzedzając m.in. rekordzistę świata Jacka Kellera i swojego rodaka Davida Burghleya^[30]. W biegu na 400 m przez płotki Burghley nie obronił złota, wywalczonego przed czterema laty, znalazł się bowiem na czwartym miejscu^[31].

W biegu na 800 metrów dwóch brytyjskich średniodystansowców dostało się do finału. Jack Powell przybiegł na metę jako siódmy, zaś Thomas Hampson został mistrzem olimpijskim, bijąc przy tym rekord świata. Z wynikiem 1:49,7 zdobył jedyne w swojej karierze olimpijskie złoto^[32], a będącego na drugim miejscu Kanadyjczyka Alexa Wilsona wyprzedził 20 metrów przed metą^[33]. W finale biegu na 1500 m pobiegł Jerry Cornes, który nie był głównym kandydatem do medalu. Zdobył wicemistrzostwo olimpijskie, wyprzedzając bardziej faworyzowanych zawodników, takich jak: czarnoskóry Kanadyjczyk Phil Edwards, Amerykanin Glenn Cunningham czy Nowozelandczyk Jack Lovelock^[34]. Z kolei Alexander Burns zajął siódme miejsce w biegu na 5000 m^[35].

W biegu na 3000 m z przeszkodami dwóch Brytyjczyków pobiegło w finale. Finał miał nietypowy przebieg, bowiem sędzia odpowiedzialny za liczenie okrążeń pomylił się i zawodnicy pobiegli jedno okrążenie więcej. O ile pomyłka ta nie miała wpływu na pierwsze miejsce (Volmari Iso-Hollo prowadził wyraźnie i wygrał z przewagą prawie 13 sekund), o tyle drugi Brytyjczyk Thomas Evenson wyprzedził Amerykanina Joe McCluskeya nieznacznie na ostatnich metrach. Po 3000 metrów Amerykanin był drugi. George Bailey, drugi z Brytyjczyków, zdobył piątą lokatę^[36]. W chodzie na 50 km, rozgrywanym na igrzyskach po raz pierwszy, zwyciężył Thomas Green. Najstarszy w całej kadrze brytyjskiej zawodnik, zwyciężył z przewagą ponad siedmiu minut nad kolejnym chodziarzem (Jānis Daliņš), choć na 40. kilometrze Green szedł w trzyosobowej grupce razem z Łotyszem i Włochem Ugo Frigerio^[37]. Startujący w maratonie Samuel Ferris i Dunky Wright byli kandydatami do medali. Przez pewien czas stawce wyścigu przewodziła pięcioosobowa grupka, w tym z biegnącymi w niej Brytyjczykami. Oderwał się od niej Argentyńczyk Juan Carlos Zabala, który ostatecznie zwyciężył z przewagą 19 sekund nad Samuelem Ferrisem, choć ten pod koniec wyścigu znacznie zmniejszył stratę do Zabali. Wright ukończył zawody na czwartym miejscu^[38].

W sztafecie 4 × 100 m, Wielka Brytania zajęła szóste miejsce^[29]. Z kolei sztafeta 4 × 400 m w składzie: Crew Stoneley, Thomas Hampson, David Burghley, Godfrey Rampling, zdobyła srebrny medal. W biegu finałowym sprinterzy ze Zjednoczonego Królestwa prowadzili nawet po trzeciej zmianie lorda Burghleya, jednak biegnący jako ostatni Godfrey Rampling nie wytrzymał tempa biegu i został wyprzedzony przez sztafetę amerykańską. Amerykanie pobili rekord świata^[39].

W trzech konkurencjach żeńskich wystartowało pięć Brytyjek. Najlepszy wynik osiągnęła sztafeta 4 × 100 m. Eileen Hiscock, Gwendoline Porter, Violet Webb i Nellie Halstead zdobyły brązowy medal, wyprzedzając minimalnie Holenderki^[40]. Eileen Hiscock była najlepszą z Brytyjek w indywidualnym biegu na 100 m, zajmując w finale piąte miejsce. Violet Webb, jedyna reprezentantka w biegu na 80 m przez płotki, również była piąta^[29].

Mężczyźni

Kobiety

Pięciobój nowoczesny

Brytyjski pięciobój nowoczesny był reprezentowany przez trzech zawodników^[41]. Najlepszym zawodnikiem był Percy Legard, który zajął ósme miejsce. Legard (startujący też w zimowych igrzyskach jako kombinator norweski^[42]) w całej olimpijskiej stawce był najlepszym biegaczem (w biegu na 4000 m zwyciężył z przewagą niemal pół minuty nad innym Brytyjczykiem – Jeffreyem MacDougallem)^[43]. W pojedynczych konkurencjach trzecie miejsce zajął jeszcze Vernon Barlow (jazda konna)^[44]. Ostatecznie Barlow był 14., a MacDougall 15.^[41].

Pływanie

W pływaniu wystąpiło sześciu pływaków i siedem pływaczek. Pływanie było jedną z dwóch dyscyplin, w której królestwo reprezentowało więcej kobiet niż mężczyzn^[45].

Wśród sześciu startujących mężczyzn, dwóch występowało już wcześniej na igrzyskach. Reginald Sutton i Joseph Whiteside nie zdobywali w Amsterdamie medali^[46], podobnie jak w 1932 w Los Angeles. Cała szóstka odpadała w swoich konkurencjach już na etapie eliminacji. W sztafecie 4 × 200 m zespół w składzie: Mostyn Ffrench-Williams, Robert Leivers, Reginald Sutton, Joseph Whiteside, zajął piąte miejsce^[45].

Wyższe miejsca osiągały za to pływaczki. W czterech z pięciu konkurencji Brytyjki miały przynajmniej jedną przedstawicielkę w finale, żadna nie awansowała do finału jedynie na 100 m stylem dowolnym^[45]. Na 400 m stylem dowolnym Joyce Cooper zajęła czwartą lokatę, przegrywając z Jenny Maakal o niecałe 2,5 sekundy (straciła jednak ponad 20 sekund do dwóch najlepszych zawodniczek)^[47]. W sześcioosobowym wyścigu finałowym na 100 m stylem grzbietowym, wystąpiły trzy Brytyjki. Medal zdobyła jedynie Valerie Davies (brąz), która wyprzedziła swą rodaczkę Phyllis Harding. Joyce Cooper zajęła szóste miejsce^[48]. Margery Hinton osiągnęła czwarte miejsce na 200 m stylem klasycznym^[49].

W finale sztafety 4 × 200 m ekipa brytyjska w składzie: Joyce Cooper, Valerie Davies, Edna Hughes (najmłodszy sportowiec brytyjski na tych igrzyskach^[2]) i Helen Varcoe, zdobyła brązowy medal. Ekipa brytyjska wyprzedziła o ponad 10 sekund Kanadę i Japonię^[50]. Tym samym Valerie Davies zdobyła drugi brąz i była na tych igrzyskach jedyną kobietą, która dla Wielkiej Brytanii zdobyła przynajmniej dwa medale^[2].

Mężczyźni

Kobiety

Szermierka

W zawodach szermierczych wystąpiło trzech brytyjskich florecistów. Obok pływania, szermierka była jedynym sportem, w którym startowało więcej Brytyjek niż Brytyjczyków (udział brał jeden mężczyzna i dwie kobiety)^[51].

Emrys Lloyd był jedynym mężczyzną startującym w zawodach. W fazie eliminacyjnej i półfinałowej przegrał tylko jedno z 12 spotkań (pokonał go jedynie Gustavo Marzi). Zarówno w grupie eliminacyjnej, jak i grupie półfinałowej, był najlepszym zawodnikiem i awansował do walk finałowych^[52][53]. Tam pokonało go jednak czterech rywali, co w końcowej klasyfikacji dało mu szóste miejsce^[54].

We florecie kobiet wystąpiły dwie zawodniczki: Judy Guinness i Peggy Butler. Obie przeszły fazę eliminacyjną i awansowały do dziesięcioosobowego finału. Judy Guinness zwyciężyła osiem pojedynków i jeden przegrała, miała taki sam bilans jak Austriaczka Ellen Müller-Preis. Wobec tego rozegrano dodatkowy pojedynek, w którym zwyciężyła Müller-Preis. Guinness zdobyła tym samym srebrny medal. Peggy Butler przegrała wszystkie pojedynki i zajęła 10. miejsce^[55].

Mężczyźni

Zawodnik	Konkurencja	Eliminacje		Półfinał		Finał		Miejsce
		Przeciwnicy	Wynik	Przeciwnicy	Wynik	Przeciwnicy	Wynik
Emrys Lloyd	Floret	Candiani – W (5:1) Dalton – W (5:1) Bloch – W (5:0) Every – W (5:2) Gorordo – W (5:4)	1. Q (5–0)	Marzi – P (2:5) de Graffenried – W (5:0) Every – W (5:2) Ivan Osiier – W (5:1) de Bourguignon – W (5:1) Bougnol – W (5:4) Gorordo – W (5:3) Guaragna – W (5:3)	1. Q (7–1)	Marzi – P (2:5) Gaudini – P (2:5) Casmir – P (2:5) Levis – W (5:4) Guaragna – W (5:4) Larraz – W (5:3) Bougnol – W (5:2) Gorordo – W (5:1) Cattiau – P (4:5)	6. (5–4)	6. (na 26)

Kobiety

Zawodnik	Konkurencja	Eliminacje		Finał		Baraż		Miejsce
		Przeciwnicy	Wynik	Przeciwnicy	Wynik	Przeciwnicy	Wynik
Judy Guinness	Floret	Mayer – P (3:5) Munck – W (5:4) de Boer – W (5:1) Danÿ – W (5:2) Guggolz – W (5:3) Vidal – W (5:2) Lloyd – P (4:5)	2. Q (5–2)	Müller-Preis – P (3:5) Bogen-Bogáti – W (5:1) Addams – W (5:2) Mayer – W (5:1) de Boer – W (5:1) Munck – W (5:3) Olsen – W (5:4) Lloyd – W (5:1) Butler – W (5:1)	1T. (8–1)	Müller-Preis – P (3:5)	2.	2. (na 17)
Peggy Butler		Addams – P (1:5) Bogen-Bogáti – P (4:5) Olsen – P (4:5) Locke – W (5:3) Klint – W (5:1) Archibald – W (5:0) Escudero – W (5:2)	5. Q (4–3)	Müller-Preis – P (2:5) Guinness – P (1:5) Bogen-Bogáti – P (1:5) Addams – P (2:5) Mayer – P (1:5) de Boer – P (3:5) Munck – P (2:5) Olsen – P (4:5) Lloyd – P (3:5)	10. (0–9)	N/a		10. (na 17)

Wioślarstwo

15 brytyjskich wioślarzy reprezentowało swój kraj w czterech konkurencjach, każdy zawodnik, z wyjątkiem Hugh Edwardsa, brał udział w jednej z nich^[56].

Dick Southwood wywalczył czwarte miejsce w jedynkach, w zawodach wystąpiło jednak pięciu wioślarzy^[57]. Również czwartą lokatę zajął zespół startujący w ósemkach ze sternikiem. Załoga reprezentująca Leander Club była jednak predestynowana do walki o złoty medal^[58]. Dwójka bez sternika w składzie Lewis Clive i Hugh Edwards, była kandydatem do zdobycia złotego medalu^[59]. Tak też się stało, choć z Nowozelandczykami wygrali o 2,4 sekundy^[60]. Podobny status miała brytyjska czwórka bez sternika (John Badcock, Jack Beresford, Hugh Edwards, Rowland George), również uznawana za faworytów^[61]. W finale wyprzedzili o prawie pięć sekund drugich na mecie Niemców^[62]. Początkowo w składzie czwórki był Tom Tyler, który rozchorował się w Los Angeles. W jego miejsce powołano Edwardsa, który zdobył dzięki temu swój drugi złoty medal^[61][56].

Zapasy

Dwóch brytyjskich zapaśników startowało w zmaganiach olimpijskich w Los Angeles w stylu wolnym^[63]. Joe Reid w kategorii do 56 kilogramów doszedł do trzeciej rundy, w której wyeliminował go przyszły mistrz olimpijski, Robert Pearce^[64]. Z kolei Joseph Taylor doszedł do czwartej rundy, w której przegrał z późniejszym wicemistrzem olimpijskim Edgarem Nemirem^[65]. Obaj zawodnicy odpadli w pojedynkach o strefę medalową.

Styl wolny

Konkurencja	Zawodnik	Runda I	Runda II	Runda III	Runda IV	Finał
		Rywal	Rywal	Rywal	Rywal	Rywal
Joe Reid	–56 kg	Aatos Askari P tusz (7:19)	Jeorjos Zerwinis W	Robert Pearce P	—	NQ
Joseph Taylor	–61 kg	Einar Karlsson P	Fidel Arellano W tusz (5:45)	wolny los	Edgar Nemir P tusz (8:49)	NQ

Żeglarstwo

Dwóch żeglarzy brytyjskich brało udział w amerykańskich igrzyskach. Colin Ratsey startujący w klasie Snowbird, zajął szóste miejsce^[66], choć do szóstego wyścigu plasował się na drugiej pozycji^[67]. Znacznie słabsze występy w drugiej części spowodowały jego spadek o cztery pozycje^[68].

Ratsey wystąpił jeszcze razem z Peterem Jaffe w klasie Star. Brytyjski duet, płynący na jachcie Joy, przez całe zawody plasował się na drugim miejscu i na takiej pozycji zmagania zakończył^[69].

Olimpijski Konkurs Sztuki i Literatury

Oprócz zawodów sportowych, rozegrano także zawody artystyczne. W Olimpijskim Konkursie Sztuki i Literatury znalazły się prace 36 brytyjskich artystów, w tym 33 mężczyzn i trzech kobiet. 33 reprezentantów startowało w malarstwie, dwóch w rzeźbiarstwie i jeden w architekturze^[70].

Jedyną wyróżnioną personą został architekt John Hughes, któremu przyznano złoty medal w konkurencji plan miasta. Opracował on projekt centrum sportowo-rekreacyjnego ze stadionem sportowym dla Liverpoolu. Mimo zwycięstwa w konkursie, jego projekt nie został wdrożony w życie^[71].

Praca Charlesa Pearsa brała udział w konkurencji malarstwo, a jedno z dzieł Geralda Spencera Pryse'a w konkurencji druki. Nie wiadomo, w której z trzech konkurencji brały udział prace pozostałych brytyjskich malarzy (status taki mają także dwa dzieła Pryse'a)^[72]. Podobnie wygląda sytuacja w sprawie dwojga brytyjskich rzeźbiarzy, brak danych, w której konkurencji rzeźbiarstwa uczestniczyli^[73].

Uwagi

Przypisy