Wincenty Krawczyk
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1943–1966 |
| Formacja | |
| Formacja | Straż Więzienna |
| Jednostki | więzienie w Fordonie, Łodzi, Rzeszowie |
| Stanowiska | naczelnik więzienia |
| Odznaczenia | |
  | |
Wincenty Krawczyk pseud. Witek, Zenek (ur. 17 marca 1905 w Łodzi, zm. 19 lutego 1973 w Rzeszowie) – działacz komunistyczny, oficer polityczny WP.
Życiorys
Matka Wincentego zmarła rok po jego porodzie[1]. W wieku 7 lat stracił również ojca[2] i został pod opieką swoich 4 starszych sióstr, z których najstarsza miała 16 lat[3]. Z tego powodu dzieciństwo spędził w Suchedniowie, gdzie w wieku 9 lat musiał dorabiać przy wypasie owiec, a od 1920 był giserem w fabryce odlewów w Skarżysku-Kamiennej. W 1923 zwolniony z pracy pod zarzutem udziału w strajku i wywiezienia na taczce dyrektora fabryki. Od 1923 członek Związku Młodzieży Komunistycznej (ZMK) i pracownik tartaku, wybrany delegatem robotniczym. Działał w Związku Robotników Przemysłu Metalowego w Polsce (ZRPM) i od 1925 działał w tzw. wojskówce KPP jako technik.
1926–1928 odbył służbę wojskową w 2 pułku artylerii polowej Legionów w Kielcach, po czym został formierzem w hucie „Ludwików” w Kielcach. W 1928 wybrany przewodniczącym oddziału ZRPM, a w 1930 przewodniczącym Rady Związków Zawodowych (RZZ) (do 1937). Członek Komitetu Dzielnicowego (KD) KPP, w 1936 na polecenie KPP wstąpił do PPS, by działać w niej jako rzecznik „jednolitego frontu klasy robotniczej”, czyli faktycznie jako „wtyczka” KPP w PPS. 4 marca 1937 aresztowany za działalność komunistyczną, 22 listopada 1937 uniewinniony przez kielecki sąd, zrezygnował ze stanowiska przewodniczącego RZZ na żądanie Jana Kwapińskiego, przewodniczącego Komisji Centralnej Związków Zawodowych (KCZZ). 2 lipca 1938 po rewizji skazany na 3 lata więzienia.
Podczas odbywania kary w kieleckim więzieniu 27 sierpnia 1939 zadeklarował chęć wstąpienia do WP, nie otrzymał odpowiedzi i 5 września 1939 wraz z innymi więźniami wydostał się i udał się do Lwowa, gdzie był formierzem w zajezdni tramwajowej, a później formierzem w zakładach „Magnezit” w mieście Satka w obwodzie czelabińskim.
Od 1943 w Polskich Siłach Zbrojnych w ZSRR, w czerwcu 1944 skończył Wyższą Szkołę Oficerów Polityczno-Wychowawczych i został zastępcą dowódcy batalionu w 1 Armii WP. Odwołany z frontu w okolicach Złotowa i mianowany sekretarzem Komitetu Powiatowego (KP) PPR w Szubinie. Delegat na I Zjazd PPR w grudniu 1945. W 1946 został naczelnikiem więzienia w Fordonie, później w Łodzi, a w 1951 w Rzeszowie.
Od 1966 na emeryturze. Był odznaczony m.in. Orderem Sztandaru Pracy II klasy i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Bibliografia
- Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego t. 3, Warszawa 1992.
Przypisy
- ↑ Księga zgonów parafii św. Krzyża w Łodzi. Program indeksacji aktów stanu cywilnego i metryk kościelnych., metryki.genealodzy.pl, 1 października 1906 [dostęp 2020-01-13].
- ↑ Księga zgonów parafii św. Krzyża w Łodzi - Program indeksacji aktów stanu cywilnego i metryk kościelnych, metryki.genealodzy.pl, 4 stycznia 1912 [dostęp 2020-01-13].
- ↑ Księga urodzeń parafii św. Krzyża w Łodzi - Program indeksacji aktów stanu cywilnego i metryk kościelnych, metryki.genealodzy.pl, 6 marca 1896 [dostęp 2020-01-13].
