Wirus zapalenia wątroby typu D

Wirus zapalenia wątroby typu D
Systematyka
Grupa	Grupa V ((-)ssRNA)
Rząd	niesklasyfikowany
Rodzina	niesklasyfikowany
Rodzaj	deltavirus
Gatunek	wirus zapalenia wątroby typu D
Nazwa systematyczna
Hepatitis D Virus
Cechy wiralne
Skrót	HDV
Kwas nukleinowy	RNA
Liczba nici	jedna
Liczba segmentów	jeden
Polaryzacja kwasu nukleinowego	ujemna
Osłonka	obecna
Rezerwuar	człowiek
Wywoływane choroby	wirusowe zapalenie wątroby

Wirus zapalenia wątroby typu D, HDV (z ang. Hepatitis D Virus), nazywany też wirusem delta, jest małym, kolistym wirusem RNA. Wiriony są owalne, średnica ich wynosi 36 nm, zawierają kolistą, pojedynczą nić RNA o ujemnej polarności będącą najmniejszym genomem występującym w wirusach ludzkich i zwierzęcych. Może ulegać namnażaniu jedynie w organizmach zakażonych wirusem zapalenia wątroby typy B. Związek między tymi dwoma wirusami wynika stąd, iż HDV nie koduje białka osłonki, którym jest HBsAg. Genom otoczony jest:

• antygenem powierzchniowym s wirusa HBV,
• nukleoproteiną HDAg.

Zakażenie następuje drogą pozajelitową przez zakażone igły, strzykawki, narzędzia chirurgiczne i stomatologiczne, przetaczanie krwi zakażonej wirusami oraz wydzieliny organizmu: spermę, śluz szyjkowy. Nie występuje w kale, ślinie i łzach.

Zakażenie HDV w wzw typu B znacznie nasila postęp choroby.

Profilaktyka i leczenie

Szczepionka przeciw wirusowi zapalenia wątroby typu B chroni również przed HDV, ponieważ może się on replikować tylko w obecności wirusa HBV^[1].

Leczenie przewlekłego zapalenia wątroby typu D jest aktualnie niezadowalające. Leki stosowane w terapii wirusowego zapalenia wątroby typu B w większości są nieskuteczne przy zakażeniu HDV. Jedynym czynnikiem, który ma jakiś skutek leczniczy w przebiegu tego zapalenia wątroby jest interferon alfa, który jest skuteczny tylko w około 20% przypadków^[2]. Transplantacja narządu z reguły wiąże się z wtórnym zakażeniem przeszczepu.

Przypisy

Bibliografia

• Choroby zakaźne i pasożytnicze. Zdzisław Dziubek (red.). Wyd. wydanie III uaktualnione. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2003, s. 282–284. ISBN 83-200-2748-9.