Witalis Dorożała

Witalis Dorożała
ps. lit.: Druh Józek, Widor, Bemol, ps. bojowy: Bronek
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 kwietnia 1906
Wronki

Data i miejsce śmierci

23 października 1985
Poznań

Zawód, zajęcie

dyrygent chóralny, nauczyciel muzyki, animator życia muzycznego

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Odznaka Honorowa Miasta Poznania Medal Komisji Edukacji Narodowej

Witalis Dorożała (ps. literacki Druh Józek, Widor, Bemol, ps. bojowy Bronek, ur. 27 kwietnia 1906 we Wronkach, zm. 23 października 1985 w Poznaniu) – polski dyrygent chóralny, nauczyciel muzyki i animator życia muzycznego[1].

Życiorys

Jego ojcem był Stanisław Dorożała (krawiec), a matką Filomena z domu Dodek, wywodząca się z rodziny ziemiańskiej. Na czas I wojny światowej, z uwagi na biedę, rodzina przeprowadziła się do Berlina, gdzie uczęszczał do niemieckiej szkoły elementarnej i ćwiczył w polskim chórze dziecięcym. Rodzina udzielała się w środowiskach polonijnych, a w 1919 powróciła do Polski i osiadła w Poznaniu. W wieku dwudziestu lat podjął pracę jako goniec w kancelarii adwokackiej, by z czasem dojść do stanowiska jej kierownika. Od 1926 miał regularne kontakty ze środowiskiem śpiewaczym. Prowadził Chór Mieszany im. Feliksa Nowowiejskiego i Chór Mieszany "Halka". W końcu lat 20. XX wieku rozpoczął studia ze śpiewu solowego w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Poznaniu (uczyli go m.in. Wacław Gieburowski, Stefan Bolesław Poradowski, Władysław Raczkowski, Tadeusz Szeligowski, Stanisław Wiechowicz, Feliks Nowowiejski, Michał Prawdzic i Hugo Zathey). Występował na estradach i w Polskim Radio jako śpiewak solista. Wspólnie z Romanem Padlewskim zorganizował Chór im. Karola Szymanowskiego. Z czasem zrezygnował z pracy w kancelarii adwokackiej i od 1932 związał się z Katolickim Stowarzyszeniem Młodzieży Męskiej, gdzie w latach 1935–1939 pełnił funkcję sekretarza generalnego. Pisał wówczas artykuły na łamach Młodego Hufca[1].

Podczas kampanii wrześniowej został ciężko ranny pod Sochaczewem (bitwa nad Bzurą). Po długim leczeniu powrócił do zdrowia i objął stanowisko intendenta Szpitala Powiatowego w Grodzisku Mazowieckim. Działał też w Armii Krajowej pod bojowym pseudonimem Bronek. W 1943 aresztowało go gestapo i został osadzony w więzieniu w Grodzisku Mazowieckim, gdzie udało mu się doczekać zakończenia wojny[1].

W marcu 1945 powrócił do Poznania, gdzie zatrudnił się w Wydziale Aprowizacji Zarządu Miejskiego. Od 1947 do 1949 był inspektorem w Spółdzielni "Czytelnik". Od 1949 do emerytury nauczał w poznańskich szkołach artystycznych (Państwowa Szkoła Muzyczna I Stopnia, Państwowe Liceum Kulturalno-Oświatowe, Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych). Nauczał śpiewu solowego, emisji głosu, śpiewu chóralnego i umuzykalnienia. W latach 1945–1949 współpracował z Chórem Męskim "Moniuszko" przy ZNTK Poznań, a od 1946 do 1971 z Chórem Męskim "Arion" (za współpracę z tym drugim był honorowany różnymi nagrodami, m.in. Złotym Laurem XX-lecia PRL i Złotą Lirą m. Poznania oraz wyjeżdżał na występy zagraniczne). W 1953 został dyrektorem Społecznego Ogniska Muzycznego przy poznańskim Pałacu Kultury. Prowadził rozległa działalność publicystyczną (m.in. Życie Śpiewacze i Życie Muzyczne pod pseudonimami Widor albo Bemol) oraz prelegencką. Działał w Stowarzyszeniu Polskich Artystów Muzyków, Polskim Towarzystwie Logopedycznym i Wielkopolskim Związku Śpiewaczym, gdzie był prezesem w latach 1945-1964 (potem wiceprezesem). Do 1980 był wiceprezesem w Zarządzie Głównym Polskiego Związku Chórów i Orkiestr w Warszawie. Był też (od 1970 do 1980) przedstawicielem Polski w Międzynarodowej Unii Związków Chórów Europejskich (AGEC)[1].

Był inicjatorem i głównym organizatorem Zjazdu Śpiewaków (1947), Ogólnopolskiego Festiwalu Chórów (1957) i II Festiwalu Chórów Polskich (1962)[1].

Pochowany został na poznańskim cmentarzu górczyńskim[1].

Rodzina

Miał trzech braci, z których wszyscy zostali prawnikami, i trzy siostry (jedna z nich została nauczycielką gry na fortepianie)[1].

Odznaczenia

Otrzymał następujące odznaczenia i nagrody:

  • Order Sztandaru Pracy II klasy (1962),
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1956),
  • Srebrny Krzyż Zasługi,
  • Medal X-lecia PRL,
  • Odznaka Zasłużonego Działacza Kultury,
  • Odznaka Honorowa Miasta Poznania,
  • Medal Komisji Edukacji Narodowej,
  • Honorowa Odznaka SPAM,
  • Złota Honorowa Odznaka z Wieńcem Laurowym.

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g Teresa Brodniewicz, biogram, w: red. Jan Hellwig, Amatorski zorganizowany ruch śpiewaczy Wielkopolski w latach 1892-1992, Wielkopolski Związek Śpiewaczy, Poznań, 1990, s. 346-348

Media użyte na tej stronie