Witold Barlog
 podpułkownik dyplomowany piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 17 sierpnia 1897 |
|---|---|
| Data śmierci | 27 lipca 1955 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 40 Pułk Piechoty, |
| Stanowiska | szef sztabu dywizji piechoty, |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 _2r_BAR.svg){kind=small} _BAR.svg){kind=small} | |
Witold Barlog (ur. 17 sierpnia 1897 we Lwowie, zm. 27 lipca 1955) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 17 sierpnia 1897 we Lwowie jako syn Jana[1]. Kształcił się w C. K. IV. Gimnazjum we Lwowie, gdzie w roku szkolnym 1915/1916 w trakcie nauki w VIII klasie podczas I wojny światowej 27 października 1915 został powołany do czynnej armii, po czym zdał egzamin dojrzałości jako kandydat z warunkami tzw. matury wojennej[2].
Po zakończeniu wojny, jako były oficer c. i k. armii został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony do stopnia podporucznika[3]. Walczył m.in. w obronie Lwowa (1918), jako powstaniec śląski oraz w wojnie polsko-bolszewickiej jako dowódca kompanii 54 pułku piechoty Strzelców Kresowych[4].
Został awansowany na stopień porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5][6], a następnie na stopień kapitana ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[7][8]. W latach 20. był oficerem 40 pułku piechoty we Lwowie[9][10][11]. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego i został awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932[12]. Od 23 marca 1932 pełnił funkcję szefa sztabu 17 Dywizji Piechoty w Gnieźnie[13][14]. Stamtąd w październiku 1935 przeszedł na stanowisko dowódcy batalionu w 72 pułku piechoty. Był wykładowcą Wyższej Szkoły Wojennej, ostatnim przed II wojną światową kierownikiem katedry operacyjnej służby sztabów[4][15]. W 1939 został awansowany na podpułkownika[16].
Po wybuchu II wojny światowej służył jako kwatermistrz w Grupie Operacyjnej Stanisława Skwarczyńskiego, następnie przedostał się na Zachód, był oficerem 4 Dywizji Piechoty, następnie był szefem sztabu działającej na przełomie 1940/1941 4 Brygady Kadrowej Strzelców. W latach 1942–1944 był dyrektorem nauk w Wyższej Szkole Wojenne działającej w Szkocji[4].
Po II wojnie światowej pozostał na emigracji. Uczestniczył w pracach tajnego Zawiązku Sztabu Głównego, działającego pod przykrywką Polskiego Instytutu Historycznego. W jego ramach przygotowywał materiały dla Kół Wiedzy Wojskowej dotyczące wojsk radzieckich, a także regulaminów i pracy sztabów armii amerykańskiej[17]. Był także współpracownikiem Wydziału Studiów Sekretariatu Kół Oddziałowych. Zmarł 27 lipca 1955 i został pochowany na Cmentarzu Brompton w Londynie[4].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4067
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1935)[18][19]
Przypisy
- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne, wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-12-15].
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. IV. Gimnazyum we Lwowie za lata szkolne 1914/15 i 1915/16. Lwów: 1916, s. 12, 52, 63.
- ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 6.
- ↑ a b c d Andrzej Suchcitz: "Non omnis moriar"... Polacy na londyńskim cmentarzu Brompton, wyd. OW Adiutor, Warszawa 1992, s. 29.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 425.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 345.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 368.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 206.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 242.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 224.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 56.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 39.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych, Nr 6 z 23 marca 1932, s. 230.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 489.
- ↑ Marian Porwit, Spojrzenia przez moje życie, wyd. Czytelnik, Warszawa 1986, s. 419.
- ↑ Wojciech Markert, Na drodze do Arnhem. Historia 4. Brygady Kadrowej Strzelców, wyd. OW Ajaks, Pruszków 2000, s. 89.
- ↑ Andrzej Zaćmiński, Emigracja polska w Wielkiej Brytanii wobec możliwości wybuchu III wojny światowej 1945–1954, wyd. Akademii Bydgoskiej, Bydgoszcz 2003, s. 182.
- ↑ M.P. z 1935 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Nadanie Krzyża Zasługi. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 4, s. 19, 19 marca 1935.
Bibliografia
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik podpułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Poland badge. Second World War period Polish Army (post-1939 Free Polish Army) shoulder title.
Baretka: Krzyż Walecznych (1920) nadany dwukrotnie.
Baretka: Krzyż Zasługi – Polska (II RP).