Witold Kieszkowski

Witold Kieszkowski herbu Krzywda (ur. 25 lutego 1903 w miejscowości Dębina na Podolu, zm. 10 września 1950 w Warszawie) – polski historyk sztuki.

Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Syn Apolinarego i Franciszki z Bernatowiczów. Dzieciństwo spędził w kresowych majątkach Narajówka i Krzywczunka^[1].

W okresie nauki gimnazjalnej działał w Polskiej Organizacji Wojskowej (POW). Po przyjeździe w styczniu 1920 roku do Warszawy zgłosił się jako ochotnik do wojska, biorąc udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po zakończeniu działań wojennych i wznowieniu nauki uzyskał maturę w Gimnazjum im. Zamoyskiego w Warszawie. Początkowo studiował na Uniwersytecie Warszawskim archeologię, a po roku przeniósł się na historię sztuki i został uczniem Zygmunta Batowskiego. Dyplom magisterski uzyskał w roku 1929.

W latach 1932–1936 redagował „Biuletyn Historii Sztuki i Kultury”, w roku 1937 został konserwatorem zabytków województwa wileńskiego i nowogródzkiego, gdzie nadzorując prace m.in. na zamku w Grodnie wprowadzał nowoczesną metodykę archeologii. Z jego inicjatywy prowadzono prace konserwacyjne na zamku w Trokach i w Wilnie.

W latach 1939-41 internowany w obozie na Łotwie. Po powrocie do Wilna pod pozorem prowadzenia antykwariatu zabezpieczał polskie dzieła sztuki i starodruki przed grabieżą, oraz prowadził tajne komplety nauczania, za co został aresztowany.

W latach 1945–1949 był konserwatorem generalnym w Naczelnej Dyrekcji Muzeów i Ochrony Zabytków. Zasłużył się w rewindykacji i zabezpieczaniu na Dolnym Śląsku dzieł sztuki wywiezionych przez Niemców z Polski. Prowadził badania wykopaliskowe na Ostrowie Lednickim^[1]. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 132-6-1)^[2].

Znawca renesansowej rzeźby i architektury.

Przypisy

Bibliografia

• Kieszkowski Witold, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2017-07-23] .