Witold Nowicki (inżynier łączności)
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor zwyczajny nauk technicznych | |
| Specjalność: telekomunikacja | |
| Alma Mater | |
| Profesura | 1947 (ndzw.) 1956 (zw.) |
| Odznaczenia | |
    | |
Witold Nowicki (ur. 11 stycznia 1903 w Wilnie, zm. 17 grudnia 1994[1]) – polski elektryk, specjalista w zakresie telekomunikacji, profesor Politechniki Warszawskiej, żeglarz.
Życiorys
Podczas I wojny światowej, wraz z rodziną, był ewakuowany z Wilna i zamieszkał w Homlu. Wstąpił tam do polskiego harcerstwa, gdzie doszedł do stopnia drużynowego. W 1918 wrócił do Wilna, gdzie w 1922 ukończył Gimnazjum im. Zygmunta Augusta. W wojnie z bolszewikami walczył w pomocniczych formacjach Samoobrony Wilna. W 1930 ukończył studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. Został na nim asystentem, przy czym nauczał też w Państwowej Szkole Teletechnicznej oraz pracował w Państwowym Instytucie Teletechnicznym. W tym czasie uprawiał turystykę kajakową – m.in. przemierzał szlaki wodne na Kresach i dotarł Prutem do Rumunii[2].
Po ewakuacji Warszawy w 1939, wkrótce tam powrócił, by reaktywować działające pod nadzorem okupanta niemieckiego Państwowe Liceum Telekomunikacyjne (późniejszą Szkołę Elektryczną). Nielegalnie produkowano tam i remontowano radiostacje dla podziemia. W 1944 aresztowano go, osadzono na Pawiaku, a potem wywieziono do niemieckiego obozu koncentracyjnego Stutthof, gdzie przebywał do wyzwolenia przez Armię Czerwoną[2].
Po zakończeniu okupacji niemieckiej wrócił do Warszawy i zatrudnił się ponownie w Państwowym Instytucie Telekomunikacyjnym. Zorganizował w tym czasie Katedrę Teletransmisji Przewodowej na Politechnice Warszawskiej, z którą związał się do końca swej kariery zawodowej[2], w pracy w PIT zrezygnował w 1949. W 1947 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, w 1956 profesora zwyczajnego.
Był jednocześnie żeglarzem i propagatorem żeglarstwa. Pływał po Mazurach, Bugu, Narwi i Wiśle. W 1966 został wybrany na funkcję pierwszego komandora Jacht Klubu Politechniki Warszawskiej (był jego współzałożycielem). Pełniąc tę funkcję organizował wczasy i kolonie dla dzieci[2].
Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 153, rząd 2, grób 9)[2].
Odznaczenia
Otrzymał m.in.: Złoty Krzyż Zasługi (1938), Krzyż Kawalerski, Komandorski i Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1956, 1983 i 1970), złotą Odznakę Honorową NOT (1958), Odznaki Honorowe Stowarzyszenia Elektryków Polskich — srebrną (1959) i złotą (1964), Honorową Złotą Odznakę Zasłużonego Pracownika Łączności (1969, 1979 i 1983), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1974), Złotą Odznakę Zasłużonego dla Politechniki Warszawskiej (1978), Medal XXV-lecia Polskiej Akademii Nauk (1979), Medal im. Mikołaja Kopernika Polskiej Akademii Nauk (1982)[1].
Rodzina
Ożenił się w 1932 (żona zmarła w 1977). Miał troje dzieci. Ożenił się powtórnie w 1980[1].