Witold Rowicki

Witold Rowicki

Witold Kałka

Witold Rowicki (1983)
Data i miejsce urodzenia	26 lutego 1914 Taganrog
Data i miejsce śmierci	1 października 1989 Warszawa
Narodowość	polska
Język	polski
Alma Mater	Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie
Dziedzina sztuki	muzyka poważna
Odznaczenia

Witold Rowicki, właśc. Witold Kałka (ur. 26 lutego 1914 w Taganrogu, zm. 1 października 1989 w Warszawie) – polski dyrygent, pedagog, organizator życia muzycznego, propagator muzyki.

Życiorys

Witold Rowicki (przed 1952)

Do Polski przybył w roku 1923. Do szkół uczęszczał w Żywcu i Nowym Sączu.

Studiował od roku 1931 w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie skrzypce u Artura Malawskiego i teorię u dyrektora Michała Piotrowskiego.

Witold Rowicki był w grupie trzech najzdolniejszych studentów, którzy otrzymali stypendium państwowe (75 zł miesięcznie). Studenci wykonywali koncerty dla Polskiego Radia w Krakowie. Jako dyrygent zadebiutował w roku 1933. Studia ukończył w roku 1938. Po dyplomie otrzymał stanowisko profesora gry na skrzypcach w macierzystej uczelni. Okres okupacji spędził w Krakowie.

Po II wojnie światowej organizował i był kierownikiem artystycznym oraz I dyrygentem Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach, po powrocie Grzegorza Fitelberga do kraju został jego zastępcą.

Od 1950 r. został dyrektorem artystycznym Orkiestry Filharmonii w Warszawie (obecnie Filharmonii Narodowej), z którą odbył liczne tournées zagraniczne. Prowadził wielokrotnie (do roku 1970) koncerty finałowe na Konkursach Pianistycznych im. Fryderyka Chopina^[1].

W latach 1952–1954 prowadził klasę dyrygentury w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. W roku 1966 otrzymał nagrodę państwową I stopnia. W roku 1984 na Jubileuszowym Koncercie z okazji 70-lecia urodzin dyrygował orkiestrą Filharmonii Narodowej w Warszawie, która wykonała między innymi IX Symfonię Ludwiga van Beethovena z Odą do Radości. W latach 1983–1985 był dyrektorem artystycznym Bamberger Symphoniker.

Ze swoimi orkiestrami nagrał ponad 100 płyt. Przykładowe nagrania z Orkiestrą Filharmonii Narodowej w Warszawie pod dyrekcją Witolda Rowickiego:

• Muza SX 1861 – Artur Rubinstein – Fryderyk Chopin Koncert fortepianowy f-moll,
• Muza SXL 0101 – Felix Mendelssohn-Bartholdy Sen Nocy Letniej i Maurice Ravel Boléro,
• Muza SX 0253 – Stanisław Moniuszko Straszny Dwór wybrane arie,
• Muza SX 1367 – Nikołaj Rimski-Korsakow Szeherezada.

Jego nagrania zdobywają nagrody także już po śmierci artysty. Patrz: Fryderyki 1999, Fryderyki 2000.

W 1954 roku z okazji 10 rocznicy Polski Ludowej został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski^[2][3]. W 1947 roku Prezydent RP Bolesław Bierut odznaczył go Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski^[4], a w 1950 r. nadał mu Order Sztandaru Pracy II klasy^[5]. W 1984 otrzymał Medal 40-lecia Polski Ludowej^[6].
Witold Rowicki skomponował też melodię do wiersza Krzysztofa Kamila Baczyńskiego „Maszeruje pluton”.

Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 2-2-9)^[7].

Grób Witolda Rowickiego na Cmentarzu Powązkowskim

Upamiętnienie

Tablica upamiętniająca Witolda Rowickiego na ścianie kamienicy przy ul. Chocimskiej 35 w Warszawie

• W styczniu 2005 ciągowi pieszemu w rejonie ulic Moniuszki i Świętokrzyskiej w Warszawie nadano nazwę pasaż Witolda Rowickiego^[8]
• Tablica pamiątkowa na kamienicy przy ul. Chocimskiej 35 w Warszawie, w której w latach 1959–1989 mieszkał artysta.
• W roku 2014 nadano Państwowej Szkole Muzycznej I st. w Żywcu imię Witolda Rowickiego.
• W roku 2016 odbył się w Żywcu I Ogólnopolski Konkurs Skrzypcowy "Witold Rowicki in Memoriam" przeznaczony dla uczniów szkół muzycznych I i II stopnia.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Biogram Witolda Rowickiego na stronie Teatru Wielkiego. teatrwielki.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-03-10)].
• Oficjalna strona Witolda Rowickiego
• Życiorys w serwisie Culture.pl
• Informacja o uroczystości nadania Szkole Muzycznej w Żywcu imienia Witolda Rowickiego
• I Ogólnopolski Konkurs Skrzypcowy "Witold Rowicki in Memoriam"