Wołodymyr Onyśko

Wołodymyr Onyśko
Pełne imię i nazwisko	Wołodymyr Wasylowycz Onyśko
Data i miejsce urodzenia	1 grudnia 1935 Tarnopol
Data i miejsce śmierci	6 marca 2001 Tarnopol
Wzrost	170 cm
Pozycja	obrońca
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1954 Dynamo Tarnopol ? (?) 1955–1960 Dynamo Kijów 18 (0) 1961–1964 Awanhard Charków 114 (0) 1965–1966 Łokomotyw Winnica 50 (0) 1967–1968 Metalist Charków 60 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1969 Awanhard Tarnopol 1970 Awtomobilist Żytomierz (asystent) 1971 Awtomobilist Żytomierz (dyr.sportowy) 1972–1974 Szachtar Donieck (asystent) 1974–1976 Szachtar Donieck (dyr.sportowy) 1977 Dynamo Kijów (asystent) 1978–1980 Podilla Chmielnicki 1981 Prykarpattia Iwano-Frankiwsk (dyr.sportowy) 198?–198? Watra Tarnopol 1986–198? Cukrowyk Czortków 198?–199? Zoria Chorostków 1994 Nywa Tarnopol (asystent)

Wołodymyr Wasylowycz Onyśko, ukr. Володимир Васильович Онисько, ros. Владимир Васильевич Онисько, Władimir Wasiljewicz Oniśko (ur. 1 grudnia 1935 w Tarnopolu, II Rzeczpospolita, zm. 6 marca 2001 w Tarnopolu, Ukraina) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji obrońcy, trener piłkarski.

Kariera piłkarska

W 1954 rozpoczął karierę piłkarską w klubie Dynamo Tarnopol. W 1955 został zaproszony do Dynama Kijów. Najpierw występował w drużynie rezerw, a w 1957 debiutował w składzie pierwszej drużyny Dynama. Łącznie w Dynamo spędził sześć sezonów, ale nie potrafił zająć stabilne miejsce w pierwszym składzie. W 1960 rozegrał 4 mecze, których jednak nie starczyło na otrzymanie srebrnego medalu Mistrzostw ZSRR. W 1961 przeniósł się do Awanhardu Charków^[1]. W 1965 roku przeszedł do Łokomotywu Winnica, dokąd został zaproszony przez trenera Wiktora Żylina, który wcześniej pracował w Charkowie i znał możliwości obrońcy. Ale wkrótce trener opuścił swoje stanowisko i po zakończeniu sezonu Onyśko wrócił do charkowskiego klubu, który w międzyczasie zmienił nazwę na Metalist Charków, w którym zakończył karierę piłkarza w roku 1968^[2].

Kariera trenerska

Po zakończeniu kariery piłkarza rozpoczął pracę szkoleniowca. W 1969 objął prowadzenie Awanharda Tarnopol. W 1970 przyłączył się do sztabu szkoleniowego Awtomobilista Żytomierz, dokąd został zaproszony przez trenera Wiktora Żylina, w którym pełnił obowiązki asystenta trenera, a potem dyrektora sportowego klubu. W maju 1972 został zaproszony do swojego sztabu szkoleniowego nowego trenera Szachtara Donieck Ołeha Bazyłewicza^[3]. W pierwszym sezonie trenerom udało się awansować z Szachtarem do Wysszej Ligi SSSR. Za ten sukces, Bazyłewicz i Onyśko otrzymali honorowy tytuł „Zasłużony trener ZSRR”. W 1977 roku pomagał Wałeriju Łobanowskiemu trenować Dynamo Kijów i przyczynił się do wygrania w tym sezonie złotych medali mistrzostw. W 1978 roku zdecydował się wrócić do kierowania zespołem i w sierpniu został głównym trenerem Podilla Chmielnicki, z którym pracował do lipca 1980. Sezon 1981 spędził w Prykarpattia Iwano-Frankiwsk, gdzie zajmował stanowisko dyrektora sportowego klubu. Po zakończeniu sezonu, wrócił do Tarnopola i potem prowadził lokalne drużyny amatorskie Watra Tarnopol, Cukrowyk Czortków^[4] i Zoria Chorostków^[5]. Już w mistrzostwach niepodległej Ukrainy w sezonie 1994/95 został zaproszony do sztabu szkoleniowego Nywy Tarnopol. Potem pracował jako inspektor Tarnopolskiego Obwodowego Związku Piłki Nożnej.

6 marca 2001 zmarł w Tarnopolu w wieku 65 lat^[6].

Sukcesy i odznaczenia

Sukcesy trenerskie

Szachtar Donieck

• wicemistrz Pierwoj ligi ZSRR: 1972 (jako asystent)

Dynamo Kijów

• wicemistrz ZSRR: 1977 (jako asystent)

Odznaczenia

• tytuł Mistrza Sportu ZSRR: 1961
• tytuł Zasłużonego Trenera ZSRR: 1973

Przypisy

Bibliografia

• Wołodymyr Onyśko w bazie Historii i statystyki ukraińskiej piłki nożnej (ukr.)
• Wołodymyr Onyśko w bazie Football Facts (ros.)