Wojciech Rychlewicz

Wojciech Rychlewicz
ilustracja
Data i miejsce urodzenia24 czerwca 1903
Mielnikowce
Data i miejsce śmierci8 grudnia 1964
Londyn
Konsul Generalny RP w Stambule
Okresod 1 kwietnia 1939
do 1 kwietnia 1941
Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi

Wojciech Rychlewicz (ur. 24 czerwca 1903 w Mielnikowcach(ukr.) koło Niemirowa na Podolu, zm. 8 grudnia 1964 w Londynie) – polski dyplomata, urzędnik konsularny, w latach 1938–1941 kierował Konsulatem Generalnym RP w Stambule. W czasie II wojny światowej zaangażowany był w wydawanie dokumentów polskim Żydom, co umożliwiło wyjazd wielu z nich do Palestyny i obu Ameryk[1]. Pracownik "Dwójki", czyli przedwojennego polskiego wywiadu, gdzie miał pseudonim "Gazi".

Życiorys

Rodzina i wykształcenie

Urodził się w rodzinie ziemiańskiej jako syn Józefa Kazimierza Rychlewicza h. Pobóg (1864–1933) i Heleny z d. Reutt h. Gozdawa. Jego ojciec był absolwentem Wydziału Chemicznego na Politechnice Ryskiej i dzierżawcą dóbr Mielnikowce w guberni podolskiej, należących do Czerwińskich, zaś w II RP prezesem Komisji Szacunkowej Wileńskiego Banku Ziemskiego. Jego prababką była Maryla Wereszczakówna[2].

Jako 17-latek wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1920 osiadł w Wilnie, gdzie zdał maturę. Studiował inżynierię wodną na Politechnice Warszawskiej w latach 1924–1926, a w latach 1926–1931 w Wyższej Szkole Handlowej. Od 1924 był członkiem korporacji akademickiej Arkonia, w tym w latach 1928–1930 jej prezesem[3].

Kariera dyplomatyczna

Po studiach wstąpił do polskiej służby dyplomatycznej. 1 marca 1936 rozpoczął pracę w Konsulacie Generalnym RP w Stambule, w tym od 1 lipca 1937 jako attaché kulturalny, a następnie od 1 kwietnia 1939 do 1 kwietnia 1941 pełnił funkcję kierownika Konsulatu[4]. W czerwcu 1938 został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi za zasługi w służbie państwowej[5]. Pracując na placówce w Turcji był zarazem pracownikiem polskiego wywiady wojskowego ("Dwójki"). Jako agent "Gazi" (z tureckiego "władca") przygotowywał raporty o aktywności sowieckiej i niemieckiej w Turcji i na Bliskim Wschodzie[6]. We wrześniu 1939 zaangażowany był w przerzut 75 ton złota Banku Polskiego (organizatorami akcji byli Ignacy Matuszewski i Henryk Floyar-Rajchman) poprzez Rumunię, Turcję do Francji[7].

Jego najważniejszą akcją w trakcie kierowania konsulatem w Stambule było wydanie tysiącom polskich Żydów fałszywych zaświadczeń o tym, że są polskimi katolikami. Umożliwiło im to wyjazd do Palestyny oraz do kilku państw Ameryki Północnej i Południowej. Zaświadczenia wystawiane były przez konsula Rychlewicza bezpłatnie i o całej sprawie poinformowany był Rząd RP na uchodźstwie[1].

W 1942 Rychlewicz dołączył w Palestynie do Armii Andersa, z którą przeszedł szlak bojowy do Włoch. Służbę zakończył w randze podporucznika w Austrii, gdzie zajmował się opieką nad polskimi uchodźcami. Po 1946 wraz z żoną przeniósł się do Londynu, gdzie pracował w hotelarstwie. Pochowany został na londyńskim cmentarzu Sheen[3].

Opinie

Według Wiktora Drymmera, kierownika Wydziału Personalnego w MSZ w latach 1931–1939: „Konsul Wojciech Rychlewicz był jednym z pierwszych przyjętych przeze mnie praktykantów, który został mianowany na samodzielną placówkę konsularną. Był wzorowym urzędnikiem polskiej Służby Zagranicznej. Jego pracę w Stambule uważam za przykładową: wzorowy stosunek do interesantów, świetna organizacja pracy, spokój i pracowitość. Nie mogę przy tej sposobności pominąć dzielnej towarzyszki jego życia, pani Rychlewiczowej, która była niezmiernie pożyteczną w opiece nad emigrantami”[8].

Zaś Felicjan Sławoj Składkowski, oceniając swój pobyt w Stambule w połowie 1940, napisał: „Zarówno konsul Rychlewicz, jak pułkownik Machalski i naczelnik Kunicki oraz ich podkomendni zrobili na moich oczach Wielką pracę. Przede wszystkim mimo ogromnych trudności przewieźli, kierując do miejsc bezpiecznych dużą ilość istnień polskich”[9].

Przypisy

  1. a b Eldad Beck: Konsul-Ratownik. Wojciech Rychlewicz „oszukał” systemy migracyjne i umożliwił Żydom wyjazd do obu Ameryk oraz Palestyny. wiadomosci.dziennik.pl. [dostęp 2020-12-11].
  2. L. Podhorski-Okołów, Realia mickiewiczowskie. Wpadam do Soplicowa, t. 1, Warszawa 1954, s. 46. OCLC Nr: 469461409
  3. a b Archiwum korporacyjne. [dostęp 2020-12-11].
  4. Protokoły z posiedzeń Rady Ministrów Rzeczypospolitej Polskiej: Grudzień 1941-Sierpień 1942, Warszawa 1994, s. 159.
  5. Zarządzenie 590. Monitor Polski nr 257, 9 listopada 1938. [dostęp 2020-12-11].
  6. Zbigniew Parafianowicz, Michał Potocki: Ludzie Ładosia szpiegowali dla Polski. gazetaprawna.pl. [dostęp 2021-03-25].
  7. W. Rojek, Odyseja skarbu Rzeczypospolitej. Losy złota Banku Polskiego 1939–1950, Kraków 2000, s. 46, 57. ​ISBN 978-83-08-03029-5​.
  8. W. T. Drymmer, Wspomnienia, w: „Zeszyty Historyczne”, z. 31, Paryż: Instytut Literacki, 1975. OCLC Nr 716609358.
  9. F. Sławoj-Składkowski, Internowanie w Turcji, „Kultura”, nr 6, 1960, s. 117.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

1925-07-29 C O P Legitymacja studencka Rychlewicza 3.jpg
Autor: NN, Licencja: CC0
Wojciech Rychlewicz jako student Politechniki Warszawskiej