Wojna japońsko-koreańska

Wojna japońsko-koreańska

Czas	1592–1598
Miejsce	Półwysep Koreański
Wynik	zwycięstwo wojsk koreańskich i chińskich; wycofanie wojsk japońskich z Półwyspu Koreańskiego
Strony konfliktu
Korea, Chiny Ming Japonia
Dowódcy
Sŏnjo Yi Sun-sin Wanli Li Rusong Hideyoshi Toyotomi Katō Kiyomasa
Siły
84 500 Koreańczyków 43 000+ Chińczyków Pierwsza inwazja: 158 000 Druga inwazja: 141 000
Straty
około 1 miliona żołnierzy i cywilów 140 000
brak współrzędnych

Wojna japońsko-koreańska – wojna toczona pod koniec XVI wieku pomiędzy koreańskim państwem Joseon, wspieranym przez chińską dynastię Ming, a Japonią rządzoną przez Hideyoshiego Toyotomi. Wojna jest też znana jako wojna Imjin (Imjin waeran, kor. 임진왜란). Inwazja Korei miała być pierwszym krokiem w podboju Chin i wschodniej Azji przez Japonię.

Hideyoshi – dowódca wojskowy i faktyczny władca Japonii (chociaż nie był ani członkiem rodziny cesarskiej, ani siogunem), po spacyfikowaniu kraju i pokonaniu wszystkich wrogów wewnętrznych postanowił użyć swych świetnie wyszkolonych armii do podboju Korei, a następnie Chin.

Pomnik admirała Yi Sun-sina na wzgórzu w Busan, drugim co do wielkości mieście Korei Południowej

Kŏbuksŏn – koreańska „żółwia łódź”

Na początku konfliktu wojska japońskie odnosiły znaczne sukcesy na lądzie: Japończycy zdobyli Seul wraz z niemal całym terytorium Korei. Inwazja japońska została zatrzymana dopiero dzięki działaniom admirała Yi Sun-sina, któremu udało się zniszczyć japońską flotę. Do pokonania Japończyków przyczyniły się także skuteczne działania partyzanckie, które podejmowali Koreańczycy. Mimo przewagi bojowej armii japońskiej, wojska Hideyoshiego nie były w stanie oprzeć się znacznej przewadze liczebnej przeciwnika. Zawodziła też łączność z krajem macierzystym. Ponadto, w roku 1593 z odsieczą przybyły do Korei chińskie wojska dynastii Ming (Pekin uważał Koreę za swoją strefę wpływów), dodatkowo przyczyniając się do wypędzenia Japończyków z Półwyspu Koreańskiego.

Do sukcesu Koreańczyków w starciach z Japonią przyczyniło się wykorzystanie tzw. kŏbuksŏn, znanych także jako „żółwie okręty” (były to silnie uzbrojone jednostki z pancerzem w kształcie przypominającym skorupę żółwia).

Późną wiosną 1593 roku podjęto negocjacje, ale zuchwałe żądania Toyotomiego (między innymi oddanie cesarskiej córki za żonę) uniemożliwiły trwałe porozumienie. Mimo to trwał rozejm: Chińczycy wycofali większość swych armii z Korei, a Japończycy utrzymywali się wówczas tylko w niewielkiej części południowej Korei. Po nieudanych pertraktacjach wojna została wznowiona w 1597 roku. Jednak kolejne, bardzo dotkliwe klęski na morzu spowodowały, że wojska japońskie zostały zmuszone do wycofania się w 1598 roku.

Śmierć Hideyoshiego w tym samym roku i wybuch kolejnej wojny domowej w Japonii, definitywnie zakończył dążenia Japończyków do panowania nad Koreą. Następnej inwazji na Koreę Japończycy (tym razem z powodzeniem) dokonali dopiero 300 lat później, w czasie wojny chińsko-japońskiej 1894-1895.

W czasie wojny japońscy żołnierze odcinali zabitym Koreańczykom uszy, jako trofea, za które byli nagradzani. Część z tych trofeów (38 tys. zapeklowanych uszu) wysłano do Japonii, do Kioto, gdzie złożono je i usypano nad nimi kopiec zwany Mimizuka (Wzgórze Uszu)^[1].

Przypisy

Bibliografia

• Iain Dickie, Martin J. Dougherty, Phyllis G. Jestice, Christen Jörgensen, Rob S. Rice: Fighting Techniques of Naval Warfare 1190 BC − Present. New York: Metro Books, 2009. ISBN 978-1-4351-4533-7.
• Joanna Rurarz: Historia Korei. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Dialog, 2005, s. 286-289. ISBN 83-89899-28-0.
• Zygmunt Ryniewicz: Bitwy świata: Leksykon. Warszawa: Almapress, 1995. ISBN 83-214-1046-4.