Wybory parlamentarne w Iranie w 2008 roku

Iran Ten artykuł jest częścią serii: Ustrój i polityka Islamskiej Republiki Iranu Ustrój polityczny Ustrój polityczny Iranu Konstytucja Konstytucja Iranu Władza ustawodawcza Islamskie Zgromadzenie Konsultatywne Najwyższy przywódca Najwyższy Przywódca Zgromadzenie Ekspertów Przewodniczący Władza wykonawcza Prezydent Wiceprezydent Rząd Władza sądownicza Wymiar sprawiedliwości Sąd Najwyższy Prokurator generalny Iranu Kontrola państwowa Kontrola państwowa Najwyższy Sąd Audytowy Iranu Finanse Centralny Bank Islamskiej Republiki Iranu Samorząd terytorialny Podział administracyjny Iranu Samorząd terytorialny Partie polityczne Partie polityczne Iranu Wybory Wybory parlamentarne: 2016 Wybory prezydenckie: 2017 Referenda: 1989 Polityka zagraniczna Polityka zagraniczna Ministerstwo Spraw Zagranicznych Iranu Wikiprojekt Polityka

Wybory parlamentarne w Iranie w 2008 roku odbyły się w dwóch turach: 14 marca i 25 kwietnia^[1]. Kandydaci ubiegali się o miejsca w jednoizbowym, 290-osobowym parlamencie Iranu - Madżlisie. Na dopuszczenie kandydatów do wyborów miała wpływ składająca z prawników i teologów islamskich Rada Strażników. Odrzuciła ona 3100 z 7600 zainteresowanych, co znacznie osłabiło siły określane mianem reformatorskich^[2]. Wątpliwości co do uczciwości wyborów wyraził m.in. rzecznik Departamentu Stanu USA Sean McCormack^[3]. Frekwencję w pierwszej turze wyborów oceniono na ok. 60%.^[4]

W drugiej turze wyborów Irańczycy wybrali 82 przedstawicieli do 290 osobowego Madżlisu^[5]. Wybory odbywają się w tych okręgach, w których kandydaci nie przekroczyli progu 25% głosów. Prawo do startu w drugiej turze przysługuje dwóm kandydatom, którzy uzyskali najwięcej głosów w pierwszej turze w swoim okręgu. Wśród 164 kandydatów znajduje się 12 kobiet.

Rezultaty

Wstępne wyniki 1. tury wskazały na zwycięstwo opcji konserwatywnej i proprezydenckiej - według przewidywań jej reprezentanci zdobyli przynajmniej 163 mandaty. Minimum 40 mandatów uzyskali przedstawiciele reformatorów, zaś ok. 47 - kandydaci określani mianem niezależnych. Uczciwość wyborów oprócz USA podważyła także Unia Europejska^[6]. Ostatecznie w 1. turze 132 miejsca zdobyli w nich konserwatyści, spośród których 90 stanowi uznawanych jest za zdecydowanych zwolenników prezydenta^[5].

Wyniki drugiej tury wskazują na wzmocnienie się pozycji konserwatystów^[7].

Przypisy