Wytrzymałość elektryczna

Wytrzymałość elektryczna, wytrzymałość dielektryczna – największa wartość natężenia pola elektrycznego, jaka może istnieć w dielektryku (izolatorze) bez wywołania przebicia. Jednostką wytrzymałości elektrycznej jest V/m.

Wytrzymałość dielektryczna w dużym stopniu zależy od wielu czynników, takich jak temperatura, czas działania pola elektrycznego, szybkość narastania pola elektrycznego, grubość warstwy dielektryka, częstotliwość przyłożonego pola elektrycznego[1]. Pomiary wytrzymałości dielektrycznej muszą być prowadzone w ściśle znormalizowanych warunkach.

Nieprawidłowe dobranie izolacji do warunków pracy urządzenia może doprowadzić do przebicia izolacji, co spowoduje, że izolator zacznie przewodzić prąd a w konsekwencji doprowadzi do nieodwracalnych uszkodzeń urządzenia elektrycznego.

Wytrzymałość dielektryczna powietrza przy ciśnieniu 1 atmosfery, w temperaturze 0 °C, pomiędzy płaskimi elektrodami wynosi 32 kV/cm[2].

Przypisy

  1. ↑ J. Antoniewicz, Własności dielektryków, s. 10.
  2. ↑ J. Antoniewicz, Własności dielektryków, s. 87.

Bibliografia

  • Jerzy Antoniewicz: Własności dielektryków. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo Techniczne, 1971.