Wzmacniacz sygnałów elektrycznych

Przykładowy schemat jednostopniowego wzmacniacza tranzystorowego

Przykładowy schemat jednostopniowego wzmacniacza lampowego

Wzmacniacz sygnałów elektrycznych – rodzaj wzmacniacza^[1], którego zadaniem jest wytworzenie na wyjściu wzmocnionego wejściowego sygnału elektrycznego, kosztem energii pobieranej ze źródła zasilania.

Najważniejsze parametry elektryczne

współczynnik wzmocnienia prądowego,
współczynnik wzmocnienia napięciowego,
rezystancja (impedancja) wejściowa – określa jak bardzo wzmacniacz obciąża źródło sygnału (im wyższa, tym lepiej),
rezystancja (impedancja) wyjściowa – określa straty energii w postaci ciepła wydzielonego w obwodach wzmacniacza (im niższa, tym lepiej),
pasmo przenoszonych częstotliwości,
stosunek sygnału do szumu.

Z uwagi na układ stopnia wzmacniającego:

wzmacniacz różnicowy – układ z dwoma wejściami: odwracającym i nieodwracającym, stosowany we wzmacniaczu operacyjnym,
kaskodowy – układ ograniczający niekorzystny efekt Millera,
komplementarny (przeciwstawny, przeciwsobny) – typowy układ wyjściowy wzmacniacza mocy,
układ Darlingtona, układ Sziklaiego – układy o wysokim współczynniku wzmocnienia prądowego („super-β”).

Ze uwagi na wykorzystane do budowy wzmacniacza elementy czynne:

wzmacniacz lampowy – historycznie pierwsza konstrukcja wzmacniacza elektronicznego,
wzmacniacz tranzystorowy.

Biorąc pod uwagę pasmo przenoszenia można wyróżnić:

Biorąc pod uwagę dedykowane zastosowanie wzmacniacza można wyróżnić m.in.:

Georgij S. Cykin: Wzmacniacze elektroniczne. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1970.
U. Tietze, Ch. Schenk: Układy półprzewodnikowe. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1996. ISBN 83-204-1994-8.