Zawłaszczenie
Zawłaszczenie (łac. occupatio) – jeden ze sposobów pierwotnego nabycia własności (najstarszy w prawie rzymskim).
W prawie rzymskim
Occupatio polegało na prostym objęciu w posiadanie rzeczy niczyjej (res nullius). Rzecz niczyja staje się własnością tego, kto pierwszy ją zawładnął (Res nullius cedit primo occupanti)[1]. Konkretniej zawłaszczeniu podlegały następujące kategorie rzeczy:
- omnia quae terra mari caelo capiuntur - to wszystko, co chwyta się na ziemi, w morzu i w powietrzu
- res derelictae - rzeczy porzucone świadomie przez właściciela
- thesaurus - skarb, tak dawno ukryty, że zatraciła się pamięć o jego pierwotnym właścicielu
- mienie należące do nieprzyjaciela na terenie Rzymu.
We współczesnym prawie polskim
W polskim Kodeksie cywilnym zawłaszczenie uregulowano w art. 181:
Art. 181. Własność ruchomej rzeczy niczyjej nabywa się przez jej objęcie w posiadanie samoistne.
Przypisy
- ↑ res nullius cedit primo occupanti, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2020-02-29].
Bibliografia
- K. Kolańczyk, Prawo Rzymskie, Warszawa 2000
- Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2022 r. poz. 1360, z późn. zm.)