Zbigniew Bogacki
 Zbigniew Bogacki (z lewej, 1938) | |
 porucznik | |
| Data i miejsce urodzenia | 14 grudnia 1918 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 29 lutego 1992 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 30 Dywizja Piechoty AK |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
_BAR.svg){kind=small}    | |
Zbigniew Bogacki herbu Prawdzic ps. „Zbyszek”, „Zbych” (ur. 14 grudnia 1918 w Warszawie[1], zm. 29 lutego 1992 w Sopocie) – żołnierz Armii Krajowej.
Życiorys
Urodzony w rodzinie ziemiańskiej, wychował się w rodzinnym majątku ziemskim w Borkach koło Radomia. Ukończył Gimnazjum Staszica i Liceum Mickiewicza w Warszawie. W 1938 wstąpił do Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie[2]. W 1939 roku brał udział w kampanii wrześniowej, podczas której walczył w obronie Twierdzy Brzeskiej[3]. W czasie II wojny światowej należał do AK, gdzie został przydzielony do Kedywu Okręgu Warszawskiego[4]. W ramach Kedywu znajdował się w oddziale dywersyjno-bojowym DB-19 obejmującym Obwód V Mokotów[4].
Brał udział w akcji pod murami getta 23 kwietnia 1943[5] oraz akcji „Budy” przeciwko żandarmom 2 grudnia 1943[6]. Był egzekutorem podczas akcji likwidacji Albrechta Eitnera 1 lutego 1943[7]. Egzekucja stanowiła część akcji Główki. W lipcu 1944 otrzymał przydział do 30 Poleskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej[8], gdzie dowodził 1 kompanią II batalionu 82 pułku piechoty AK[9]. Od lipca 1944 do końca wojny walczył pod dowództwem Tomasza Zana.
W czerwcu 1945 roku, aby uciec przed represjonowaniem byłych żołnierzy AK, zmienił nazwisko na Rogacki i wyjechał do Gdańska. W 1954 roku wrócił do nazwiska Bogacki i ujawnił się władzom PRL jako żołnierz AK. W konsekwencji, w spreparowanym procesie został skazany na 4 lata więzienia za szpiegostwo. W 1956 roku przeprowadzono rewizję procesu, podczas którego został uniewinniony[10]. W 1964 roku współtworzył w Gdańsku Spółdzielnię Remko-Service zajmującą się międzyrejsowymi i awaryjnymi remontami statków, która została znacjonalizowana w 1970 roku[11].
Rodzina
Żonaty z łączniczką AK Stanisławą Bogacką z domu Bijak (1919-2019). Miał dwie córki: aktorkę Joannę Bogacką i Iwonę Bogacką-Piękoś.
Odznaczenia
- Krzyż Walecznych
- Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939, Londyn
- Krzyż Armii Krajowej, Londyn
- Krzyż Partyzancki[12]
Przypisy
- ↑ Stalski, M., 1992. Kilka Szkiców z Przeszłości. Sopot. str. 56
- ↑ Piskunowicz 1997 ↓, s. 12.
- ↑ Stalski, M., 1992. Kilka Szkiców z Przeszłości. Sopot. str. 57
- ↑ a b Witkowski, H., 1984. Kedyw Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej w latach 1943-1944. Warszawa: Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, str. 129
- ↑ Piskunowicz 1997 ↓, s. 21.
- ↑ Piskunowicz 1997 ↓, s. 23.
- ↑ Akcja "Eitner", www.info-pc.home.pl [dostęp 2017-11-20] [zarchiwizowane z adresu 2017-06-14].
- ↑ Gnat-Wieteska, Z., 1993. 30 Poleska Dywizji Piechoty Armii Krajowej. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks
- ↑ Hołub, Cz., 1991. Okręg Poleski ZWZ-AK str. 176
- ↑ Stalski, M., 1992. Kilka Szkiców z Przeszłości. Sopot. str. 61
- ↑ Stalski, M., 1992. Kilka Szkiców z Przeszłości. Sopot. str. 62
- ↑ Autor Zbiorowowy. Biogramy i wspomnienia. Gdynia: Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej w Sopocie str. 22
Bibliografia
- Henryk Piskunowicz: Mokotowski Oddział Kedywu Okręgu Warszawa AK. Warszawa: Instytut Historii PAN, 1997.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik porucznika Wojska Polskiego (1919-39).
Baretka: Krzyż Partyzancki
Ta ^specifik^ z W3C grafika wektorowa została stworzona za pomocą Inkscape .
Autor: Odysseus's hat, Licencja: CC BY-SA 3.0
Zdjęcia Zbigniewa Bogackiego w 1938.
Baretka Krzyża Kampanii Wrześniowej 1939.
Baretka: Krzyż Walecznych (1941).