Zdzisław Barszczewski

Zdzisław Barszczewski

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	17 lutego 1931 Surowa
Przebieg służby
Lata służby	1949–1992
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Jednostki	1 pp, 1 ppont, 21 bsap, 6 ppont, WSOWInż., SWInż. SOW, SWInż. MON,
Stanowiska	dca plutonu, dca batalionu, dowódca pułku, szef Wojsk Inż. SOW, komendant WSOWInż, komendant OHP, szef Wojsk Inż. MON
Późniejsza praca	OHP, działacz ZBŻZiOR
Odznaczenia

Zdzisław Barszczewski (ur. 17 lutego 1931 w Surowej) – generał brygady Wojska Polskiego, magister inżynier.

Życiorys

Służbę wojskową rozpoczął 25 września 1949 roku jako podchorąży Oficerskiej Szkoły Inżynieryjnej we Wrocławiu. Jako prymus uczelni promowany na stopień podporucznika w 1952 roku, następnie został skierowany do 1 Praskiego pułku piechoty na stanowisko dowódcy plutonu saperów. Brał udział w rozminowaniu Warszawy i Mazowsza. W latach 1953–56 był dowódcą plutonu podchorążych w Oficerskiej Szkole Wojsk Inżynieryjnych, a w latach 1955–1960 słuchaczem Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie. Po ukończeniu WAT został dowódcą batalionu pontonowego w 1 pułku pontonowym w Brzegu. Po tym trzy lata 1963–66 dowodził 21 batalionem saperów 10 Dywizji Pancernej. Był pierwszym dowódcą 6 pułku pontonowego w Głogowie (1966–1970), kontynuatorem akcji rozminowania miasta. Dowodzony przez niego pułk uzyskał tytuł przodującej jednostki. W 1971 roku zakończył Podyplomowe Studia Operacyjno–Strategiczne w Akademii Sztabu Generalnego w Rembertowie. Został szefem wydziału planowania Szefostwa Wojsk Inżynieryjnych Śląskiego Okręgu Wojskowego. Przez rok był zastępcą szefa Wojsk Inżynieryjnych ŚOW. Od 1973 pełnił służbę jako zastępca komendanta do spraw szkolenia, a następnie od 1974 do 1982 roku komendant Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Inżynieryjnych^[1] we Wrocławiu. Absolwent Wyższego Kursu Akademickiego Wojskowej Akademii Inżynieryjnej im. Waleriana Kujbyszewa w Moskwie. Od 1983 roku pełnił służbę poza wojskiem - był komendantem Ochotniczych Hufców Pracy. W latach 1987–1992 był szefem Wojsk Inżynieryjnych MON. W 1988 roku ukończył Kurs Operacyjno–Strategiczny w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K.J. Woroszyłowa. Kierował akcjami przeciwpowodziowymi na Dolnym Śląsku. Autor szeregu prac z dziedziny organizacji działań inżynieryjno-saperskich.

W 1979 został mianowany na stopień generała brygady. W okresie stanu wojennego w Polsce był pełnomocnikiem Komitetu Obrony Kraju - komisarzem wojskowym na województwo wałbrzyskie^[2].

W latach 1986-1988 członek Społecznego Komitetu Odnowy Starego Miasta Zamościa^[3]. Zawodową służbę zakończył 21 października 1992 roku. W stanie spoczynku działacz Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego, m.in. przewodniczący organizacji wojewódzkiej we Wrocławiu.

Historyk i biograf polskich saperów. Kanclerz kapituły medalu „Za rozminowanie kraju”. Honorowy Obywatel miasta Głogowa.

Życie prywatne

Mieszka we Wrocławiu. Jest wdowcem. Ma trzy córki^[4].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski - 1992
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski - 1982
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski - 1968

Bibliografia

• Przywrócone życiu. Rozminowanie ziem polski; autor: Zdzisław Barszczewski; Wydawnictwo: Bellona, 1998; ISBN 83-11-08751-2
• Sylwetki saperów autor: Barszczewski, Zdzisław Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09287-7
• Współautor pracy: Polscy saperzy polegli w l. 1914 - 2010, wyd. PoliFot Wrocław 2010. ISBN 978-83-922766-6-1

Przypisy

Linki zewnętrzne

• jednostki wojskowe.pl