Zjednoczenie Narodowe (Francja)

Zjednoczenie Narodowe
Ilustracja
Państwo

 Francja

Skrót

RN

Lider

Jordan Bardella

Data założenia

5 października 1972

Adres siedziby

76 rue des Suisses Nanterre

Ideologia polityczna

nacjonalizm, eurosceptycyzm, polityka antyimigracyjna, narodowy konserwatyzm, konserwatyzm społeczny

Poglądy gospodarcze

protekcjonizm, nacjonalizm gospodarczy

Liczba członków

37 148[1] (2017)

Młodzieżówka

Zgromadzenie Narodowe Młodych

Barwy

niebieski, biały i czerwony

Obecni posłowie

89 / 577

Obecni senatorowie

2 / 348

Obecni eurodeputowani

24 / 74

Strona internetowa
Francja
Godło Francji
Ten artykuł jest częścią serii:
Ustrój i polityka
Francji

Zjednoczenie Narodowe, RN (od fr. Rassemblement national) – francuska nacjonalistyczna partia polityczna, działająca od 1972 do 2018 pod nazwą Front Narodowy (FN, od fr. Front national).

Ugrupowanie powstało 5 października 1972 z inicjatywy Jean-Marie Le Pena, który kierował nim nieprzerwanie do 16 stycznia 2011, kiedy to został zastąpiony przez swoją córkę Marine Le Pen[2]. Partia ta, określana jako nacjonalistyczna i ksenofobiczna, nie odnosiła przez dłuższy czas większych sukcesów w polityce krajowej. W 1986 wprowadziła jednak ponad 30 posłów do Zgromadzenia Narodowego – jeden z mandatów przypadł jego liderowi. Miejsce w parlamencie w kolejnych wyborach dwa lata później utraciła niemal cała reprezentacja Frontu Narodowego[3]. Już w latach 80. zdobył on miejsce w Parlamencie Europejskim. Skrajne kontrowersje wywołał wówczas Jean-Marie Le Pen, który komory gazowe nazwał „detalem historii”, za co został później skazany na grzywnę[4].

W wyborach do PE w 2004 partia otrzymała 9,8% poparcia. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009 uzyskała 6,3% poparcia, co dało mandaty trzem europarlamentarzystom. W wyborach regionalnych w 2010 uzyskała poparcie umożliwiające wprowadzenie 118 przedstawicieli w radach regionów (9,2% głosów). W wyborach prezydenckich kandydaci tej partii zdobyli: w 2007 Jean-Marie Le Pen 10,44% głosów, w 2012 Marine Le Pen 17,90%. W wyborach parlamentarnych w 2012 stronnictwo zdobyło 13,6% głosów, dzięki czemu miało dwóch posłów[5]. Partia wygrała wybory do PE w 2014 roku, otrzymując 24,86% głosów i zdobywając 23 mandaty.

Marine Le Pen starała się kreować wizerunek Frontu Narodowego jako partii umiarkowanej. W tym celu w 2015 z niego wykluczono jej założyciela Jeana-Marie Le Pena – powodem tego były jego kontrowersyjne wypowiedzi dotyczące marszałka Philippe'a Pétaina oraz zagłady Żydów[6]. Marine Le Pen powiedziała, że jej organizacja stanowi najlepszą zaporę przed antysemityzmem, walcząc z radykalnym islamizmem. Istotny jest tu przymiotnik „radykalny” – partia podtrzymuje bowiem oficjalnie tylko tezę, że dziedzictwo kulturowe islamu nie przystaje do francuskiego społeczeństwa[7].

Partia silnie sprzeciwia się islamizacji oraz napływowi imigrantów do Francji. Obwinia emigrantów o bezrobocie wśród Francuzów i domaga się deportacji nielegalnych imigrantów oraz zaostrzenia kontroli granicznych[8]. Sprzeciwia się też dążeniom mniejszości seksualnych, na przykład w kwestii uznania związków osób tej samej płci[9].

W marcu 2018 przewodnicząca Marine Le Pen, na koniec zjazdu partii w Lille, zaproponowała zmianę nazwy[10][11]. Umotywowała to tym, że nazwa „Front Narodowy”, którą partia nosi od czasu założenia w 1972, nawiązuje do „chwalebnej historii”, jednak „dla wielu Francuzów stanowi barierę psychologiczną”[11]. 1 czerwca 2018 ogłosiła, że przemianowanie zostało zatwierdzone w wyniku wewnątrzpartyjnego głosowania[10][12].

Przypisy

  1. La très instructive publication des comptes 2017 des partis politiques par la CNCCFP, Union Populaire Républicaine, 25 stycznia 2019 [dostęp 2019-04-19] (fr.).
  2. Marine Le Pen consacrée à la tête du Front national après son père. google.com, 16 stycznia 2011. [dostęp 2013-10-06]. (fr.).
  3. Front national (FN). france-politique.fr. [dostęp 2013-10-06]. (fr.).
  4. Jean-Marie Le Pen renvoyé devant la justice pour ses propos sur l'Occupation. lemonde.fr, 13 lipca 2006. [dostęp 2013-10-06]. (fr.).
  5. parties-and-elections.eu
  6. Marine Le Pen o swoim ojcu: doszło do tego, że "albo on, albo ja"
  7. Maciej Nowicki Klub przyjaciół Kremla, Newsweek Polska nr 20/2014, 12-18 maja 2014
  8. Le Pen convicted of inciting racial hatred for anti-Muslim remarks. highbeam.com, 2 kwietnia 2004. [dostęp 2013-10-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-05)]. (ang.).
  9. France’s Marine Le Pen quietly pledges to end same-sex marriage
  10. a b Francja: Front Narodowy zmienił nazwę na Zgromadzenie Narodowe, „euractiv.com”, 3 czerwca 2018 [dostęp 2018-06-04].
  11. a b Front Narodowy Marine Le Pen zmienił nazwę na Zjednoczenie Narodowe. Ma się nie kojarzyć z rasizem i antysemityzmem, „www.gazetaprawna.pl” [dostęp 2018-06-04].
  12. Marine Le Pen annonce que le Front national devient Rassemblement national, Le Monde.fr [dostęp 2018-06-04] (fr.).

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Redirect arrow without text.svg
Redirect arrow, to be used in redirected articles in Wikipedias written from left to right. Without text.
Armoiries république française.svg
Autor: Bonjour vive la France Dessiné par Jérôme BLUM le 5 septembre 2007. Készítette: Jérôme BLUM 2007., Licencja: CC BY-SA 2.0 fr
unofficial armorial bearings of the French republic, created from France coa.png. (The only official emblem of France is its tricolour flag).