Zygfryd Szołtysik

Zygfryd Szołtysik

Zygfryd Szołtysik (2018)
Pełne imię i nazwisko	Zygfryd Ludwik Szołtysik
Data i miejsce urodzenia	24 października 1942 Sucha Góra
Wzrost	162 cm[1]
Pozycja	pomocnik, napastnik
Kariera juniorska
Lata Klub 1956–1961 Zryw Chorzów
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1962–1974 Górnik Zabrze 309 (80) 1974–1975 US Valenciennes 25 (2) 1975–1978 Górnik Zabrze 86 (11) 1978 Toronto Falcons 1978–1984 Górnik Knurów 1986–1987 Eintracht Hamm 1987–1990 SVA Bockum-Hövel
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1961  Polska U-18 7 (2) 1961–1966  Polska U-23 7 (1) 1963–1972  Polska 46 (10) W sumie: 60 (13)
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie złoto Monachium 1972 Piłka nożna Mistrzostwa Europy U-19 w piłce nożnej srebro Portugalia 1961
Odznaczenia

Zygfryd Ludwik Szołtysik (ur. 24 października 1942 w Suchej Górze)^[2] – polski piłkarz, reprezentant Polski w latach 1963–1972, złoty medalista igrzysk olimpijskich w Monachium w 1972 roku. Od 2014 roku członek Klubu Wybitnego Reprezentanta^[3].

Szołtysik jest wychowankiem Zrywu Chorzów. Od 1962 roku bronił barw Górnika Zabrze, stając się jedną z legend klubu. W Górniku występował przez szesnaście sezonów (1962–1974 i 1975–1978) z roczną przerwą na grę we francuskim US Valenciennes (1974–1975). Po odejściu z Górnika zaliczył krótki epizod w kanadyjskim Toronto Falcons (1978), następnie przez sześć sezonów grał dla Górnika Knurów (1978–1984), a na zakończenie kariery występował do 1990 roku w niemieckich drużynach z niższych lig: Eintracht Hamm (1986–1987) i SVA Bockum-Hövel (1987–1990). Szołtysik z dorobkiem 395 rozegranych meczów w I lidze jest członkiem Klubu 300^[4].

Z Górnikiem Zabrze siedem razy został mistrzem Polski (1963–1967, 1971, 1972), sześć razy zdobył Puchar Polski (1965, 1968–1972) i wystąpił w finale Pucharu Zdobywców Pucharów^[5].

Kariera piłkarska

Dzieciństwo i początki kariery (1942–1961)

Szołtysik urodził się 24 października 1942 roku w Suchej Górze w domu Klary z domu Kubik^[2] i Pawła^[2][6]. Miał troje rodzeństwa: dwie siostry oraz młodszego o dziewięć lat brata Andrzeja, który również był piłkarzem^[1]. Ojciec Zygfryda był górnikiem. Amatorsko grał na skrzypcach i bezskutecznie usiłował przekonać syna do kształcenia się w grze na tym instrumencie^[6]. W 1956 roku Szołtysik rozpoczął karierę w Zrywie Chorzów. Trafił pod opiekę trenera Józefa Murgota, który wypatrzył go podczas turnieju szkół rozgrywanego w Chorzowie^[7]. Znaczącym sukcesem Szołtysika było mistrzostwo Polski juniorów w 1960 roku^[8]. Zryw w meczu finałowym zremisował z Gwardią Warszawa (1:1, 28 września) więc konieczne było rozegranie drugiego finału na Stadionie Śląskim, w którym zwyciężyli zawodnicy Murgota (5:0, 18 października). W 1961 roku Szołtysik obronił tytuł mistrza z poprzedniego sezonu, kiedy to Zryw pokonał w finałowym spotkaniu Górnika Wałbrzych (10:1, 13 września)^[8]. Dobrymi występami Szołtysik zwrócił na siebie uwagę czołowych klubów ze Śląska: Ruchu Chorzów, z którym podpisał wstępny kontrakt i Górnika Zabrze^[9]. Szołtysik był niepełnoletnim zawodnikiem, dlatego za podpisanie karty zawodniczej byli odpowiedzialni jego rodzice, którzy związali się umową z Górnikiem. Szołtysik został przez to ukarany trzymiesięczną dyskwalifikacją, ponieważ nie można było podpisywać dwóch kontraktów jednocześnie^[9].

Górnik Zabrze (1962–1974)

Szołtysik został sprowadzony do Górnika za kadencji trenera Augustyna Dziwisza w skróconym do rundy wiosennej sezonie 1962^[a]. W zamian za parafowanie umowy działacze zaproponowali rodzinie Szołtysików mieszkanie w Zabrzu, naukę dla sióstr i brata, pracę w kopalni dla ojca oraz pralkę^[9]. W barwach Górnika Szołtysik zadebiutował w ligowym meczu przeciwko Cracovii (1:4, 11 marca 1962 roku) zmieniając w połowie gry Joachima Czoka, natomiast pierwszą bramkę zdobył po strzale głową w tymże spotkaniu^[12]. W meczu przeciwko Zagłębiu Sosnowiec (5:2, 22 kwietnia 1962 roku), który był rozgrywany w ramach czwartej kolejki ligowej, Szołtysik zdobył hat tricka^[13]. W skróconym sezonie Górnik wygrał swoją grupę, więc w barażu o mistrzostwo Polski zmierzył się ze zwycięzcą drugiej grupy. Po przegranym dwumeczu z Polonią Bytom zabrzanie zdobyli wicemistrzostwo, zaś Szołtysik zdobył po bramce w obu spotkaniach^[b][13]. Szołtysik wystąpił we wszystkich czternastu ligowych spotkaniach i zdobył jedenaście bramek, dzięki czemu w klasyfikacji na najlepszego strzelca zajął trzecie miejsce^[14]. W reaktywowanych po czterech latach rozgrywkach o Puchar Polski Górnik doszedł do rozgrywanego na Stadionie Śląskim finału, w którym przegrał z Zagłębiem Sosnowiec (2:1, 22 lipca 1962 roku)^[15].

W sezonie 1962/1963 Górnik pod wodzą Edwarda Cebuli, który zastąpił po niespełna dwóch miesiącach Feliksa Karolka zdobył mistrzostwo Polski. W październiku przed meczem z ŁKS-em (3:3, 14 października 1962 roku) piłkarze Górnika korzystając z czasu wolnego wybrali się na grzyby. Szołtysik zabłądził w lesie i trafił jelenia, który ranił go w głowę. Wypadek wyeliminował Szołtysika z udziału w spotkaniu^[16]. W rozgrywkach o Puchar Polski Górnik odpadł w półfinale po przegranej z Ruchem Chorzów (0:3, 14 kwietnia 1963 roku)^[17]. Na zakończenie sezonu Szołysik wziął udział z Górnikiem w turnieju Interligi w Stanach Zjednoczonych^[17]. Górnik doszedł do półfinału turnieju, w którym przegrał z West Ham United^[18]. Pierwszy mecz zakończył się remisem (1:1, 31 lipca 1963 roku), więc rozegrano drugie spotkanie mające wyłonić zwycięzcę^[19]. W nim lepsi okazali się Anglicy (0:1, 4 sierpnia 1963 roku), którzy spotkali się w finale z Duklą Praga^[18]. W meczach grupowych przeciwko Helsingborgs IF (5:2, 17 lipca 1963 roku) oraz Wiener SC (3:2, 21 lipca 1963 roku) Szołtysik strzelił po dwie bramki^[20].

W sezonie 1963/1964 Górnik obronił mistrzostwo Polski z poprzedniego sezonu. W spotkaniu przeciwko Zagłębiu Sosnowiec (7:1, 28 sierpnia 1963 roku) Szołtysik trzykrotnie pokonał bramkarza rywali. W Pucharze Europy Mistrzów Klubowych Górnik odpadł w 1/8 finału, przegrywając dwumecz z Duklą Praga. W rewanżowym spotkaniu (4:1, 20 listopada 1963 roku) Szołtysik strzelił honorowego gola^[22].

W sezonie 1964/1965 piłkarze Górnika zdobyli dublet: mistrzostwo Polski oraz Puchar Polski wygrywając w finale z Czarnymi Żagań (4:0, 2 czerwca 1965 roku)^[23]. W Pucharze Europy Mistrzów Klubowych Górnik odpadł na początku rozgrywek. Po remisowym dwumeczu z Duklą Praga, konieczne było rozegranie meczu barażowego, który również nie przyniósł rozstrzygnięcia (0:0, 14 października 1964 roku). Kwestię awansu rozwiązało losowanie, w którym więcej szczęścia miał czechosłowacki zespół^[24].

W sezonie 1965/1966 po trzech kolejkach ligowych nowym trenerem Górnika został Władysław Giergiel. Zrewolucjonizował on styl gry drużyny i zmienił ustawienie na 4–2–4, które przy umiejętnościach Szołtysika stwarzało nieustanne zagrożenie dla przeciwników^[25]. Górnik po raz kolejny został mistrzem Polski, jednak Pucharu Polski z poprzedniego sezonu nie obronił. Po dogrywce przegrał bowiem mecz finałowy z Legią (1:2 pd., 15 sierpnia 1966 roku)^[23]. Szołtysik wystąpił we wszystkich dwudziestu sześciu meczach ligowych. Meczu w pełnym wymiarze czasowym nie rozegrał wyłącznie przeciwko Wiśle Kraków (1:1, 10 kwietnia 1965 roku), kiedy to zmienił na początku spotkania kontuzjowanego Jerzego Musiałka^[26]. W Pucharze Europy Mistrzów Klubowych Górnik odpadł w ćwierćfinale po przegranym dwumeczu ze Spartą Praga, a honorowego gola w rewanżu (1:2, 28 listopada 1965 roku) strzelił Szołtysik^[27]. Szołtysik wystąpił również we wszystkich sześciu meczach grupowych Pucharu Intertoto^[28]. Pomimo wygrania przez Górnik grupy B3, piłkarze nie zagrali w ćwierćfinale ze względu na przepisy^[c].

W sezonie 1966/1967 Górnik pod wodzą nowego trenera Gézy Kalocsaya wywalczył kolejne mistrzostwo Polski. Szołtysik jako jedyny zawodnik rozegrał wszystkie dwadzieścia sześć meczów ligowych w pełnym wymiarze czasowym^[30]. W Pucharze Europy Mistrzów Klubowych Górnik odpadł w ćwierćfinale po przegranym dwumeczu z CSKA Sofia. W rewanżu (3:0, 7 grudnia 1966 roku) bramkę otwierającą wynik spotkania w 1. minucie zdobył Szołtysik^[31].

W sezonie 1967/1968 Górnik nie obronił mistrzostwa Polski z poprzedniego roku i zajął w lidze trzecie. Szołtysik po raz drugi w karierze wygrał z Górnikiem Puchar Polski, pokonując w rozgrywanym na Stadionie Śląskim finale Ruch Chorzów (3:0, 26 czerwca 1968 roku)^[23]. W Pucharze Europy Mistrzów Klubowych Górnik odpadł w ćwierćfinale po przegranym dwumeczu z Manchesterem United, natomiast w obu spotkaniach 1/8 finału przeciwko Dynamu Kijów po bramce zdobył Szołtysik. Jesienią 1967 roku otrzymując jeden głos zajął dwudzieste szóste miejsce w plebiscycie tygodnika France Football Złota Piłka, stając się jednocześnie wspólnie z Włodzimierzem Lubańskim pierwszymi polskimi piłkarzami sklasyfikowanymi na liście najlepszych zawodników Europy^[32][33].

W sezonie 1968/1969 Górnik zdobył wicemistrzostwo Polski, choć w pewnym momencie miał sześć punktów przewagi nad tryumfatorem ligi – Legią Warszawa^[34]. Szołtysik jako jedyny zawodnik rozegrał w pełnym wymiarze czasowym wszystkie dwadzieścia sześć meczów ligowych^[35]. W rozgrywkach o Puchar Polski Górnik doszedł do finału, w którym pokonał Legię (2:0, 28 maja 1969 roku), zaś Szołtysika uznano za najlepszego zawodnika na boisku^[36][37]. W 1969 roku Szołtysik został wyróżniony Złotymi butami w plebiscycie redakcji Sportu^[38]

W sezonie 1969/1970 Górnik zajął trzecie miejsce w lidze i obronił Puchar Polski z poprzedniego sezonu, pokonując w finale rozgrywanym na Stadionie Śląskim Ruch Chorzów (3:1, 5 sierpnia 1970 roku)^[23]. Szołtysik opuścił w rozgrywkach ligowych wyłącznie jedno spotkanie. Z powodu kontuzji nie zagrał w przedostatniej kolejce przeciwko Odrze Opole (4:0, 17 czerwca 1970 roku)^[39][40]. Szołtysik dotarł do finału Pucharu Zdobywców Pucharów, w którym Górnik przegrał z Manchesterem City (2:1, 22 kwietnia 1970 roku) i stał się jednocześnie jedyną polską drużyną w historii, której udało dotrzeć się do finału europejskich pucharów^[39].

W sezonie 1970/1971 Górnik pod wodzą Ferenca Szusza zdobył krajowy dublet, zdobywając mistrzostwo Polski po trzyletniej przerwie oraz Puchar Polski wygrywając w finale z Zagłębiem Sosnowiec (3:1, 27 czerwca 1971 roku)^[41][42]. W rozgrywkach ligowych Szołtysik nie zagrał wyłącznie w spotkaniu ze Stalą Rzeszów (0:1, 31 października 1970 roku), gdyż spędził ten mecz na ławce rezerwowych^[43][44]. Sensacją sezonu był mecz, w którym Górnik odniósł rekordowe w swojej historii zwycięstwo w europejskich pucharach nad Aalborg BK (8:1, 30 września 1970 roku), zaś Szołtysik zdobył w tym spotkaniu bramkę^[45][46]. W Pucharze Zdobywców Pucharów Górnik odpadł w ćwierćfinale po przegranym trzecim meczu z Manchesterem City (1:3, 31 marca 1971 roku), który był rozegrany w Kopenhadze^[d].

W sezonie 1971/1972 drużynę prowadził Antoni Brzeżańczyk, którego w rundzie wiosennej zmienił Jan Kowalski. Górnik po raz drugi z rzędu zdobył krajowy dublet, zostając mistrzem Polski oraz tryumfując w rozgrywkach Pucharu Polski^[48]. W finałowym spotkaniu Górnik pokonał Legię (5:2, 4 czerwca 1972 roku), zaś jedna z bramek została strzelona przez Szołtysika^[42]. W rozgrywkach ligowych jako jedyny piłkarz Górnika wystąpił we wszystkich dwudziestu sześciu meczach^[49]. Siódmy tytuł mistrza zdobyty przez Szołtysika, dał mu trzecie miejsce pod względem liczby osiągniętych tytułów w barwach zabrzańskiego klubu (ex-aequo z Włodzimierzem Lubańskim i Janem Kowalskim)^[50].

W sezonie 1972/1973 Górnik nie obronił żadnego tytułu z poprzedniego sezonu^[51]. Poprzez gorszy bilans bramkowy z Gwardią Warszawa zajął w lidze czwarte miejsce (oba zespoły zdobyły po 30 punktów)^[52]. Szołtysik wystąpił w dwudziestu czterech spotkaniach ligowych, a mecze przeciwko Zagłębiu Wałbrzych (0:1, 19 maja 1973 roku) oraz Pogoni Szczecin (1:0, 26 maja 1973 roku) opuścił z powodu kontuzji^[53].

W sezonie 1973/1974 Górnik zdobył wicemistrzostwo Polski, zaś w rozgrywkach Pucharu Polski odpadł w półfinale po przegranej z Ruchem Chorzów (2:2 pd., k. 7:6, 17 lipca 1974 roku)^[54]. Szołtysik po zakończeniu sezonu otrzymał zgodę na wyjazd za granicę i jako 32–letni zawodnik zasilił francuskie US Valenciennes^[55].

US Valenciennes (1974–1975)

W sezonie 1974/1975 Szołtysik trafił do drugoligowego Valenciennes, w którym od roku występował jego były klubowy kolega Erwin Wilczek^[55]. Szołtysik zadebiutował w przegranym meczu ligowym z FC Lorient (0:1, 18 sierpnia 1974 roku), zaś pierwszą bramkę strzelił w spotkaniu o Puchar Francji przeciwko Amiens SC (2:0, 2 lutego 1975 roku)^[56][57]. Valenciennes prowadzone przez trenera Jean-Pierre Destrumelle tryumfowało w Ligue 2 z jednopunktową przewagą nad FC Rouen i zdobyło tym samym awans do najwyższej klasy rozgrywkowej^[58]. W Pucharze Francji Valenciennes odpadło w 1/8 finału po przegranym dwumeczu z FC Metz^[59]. Ze względu na ciążę żony, Szołtysik wrócił do Górnika Zabrze po rocznym pobycie w Valenciennes. Sprawę odejścia komentował słowami: Nie było mi we Francji łatwo. Nie znałem języka, nie mogłem pogadać, pożartować. (...) Żałuję, że tak się stało. Jeszcze byłem wtedy w formie, miałem szansę pokazać się na Zachodzie. Nie wykorzystałem tej szansy^[60].

Górnik Zabrze (1975–1978)

Po powrocie do Górnika władze klubu zaproponowały Szołtysikowi posadę opiekuna juniorów^[60]. Oburzony odmówił działaczom, a propozycję skwitował słowami: Najpierw chce jeszcze sam potrenować. W sezonie 1975/1976 Górnik zajął w rozgrywkach ligowych dziewiąte miejsce, zaś Szołtysik był uznawany za najlepszego zawodnika zespołu^[61].

W sezonie 1976/1977 Górnik zajął w lidze trzecie miejsce. Szołtysik był jednym z trzech piłkarzy Górnika, obok Bernarda Jarziny i Stanisława Gzila, którzy rozegrali wszystkie trzydzieści spotkania ligowe w pełnym wymiarze czasowym^[61]. Szołtysik strzelił w lidze trzy bramki, z czego dwie padły po rzutach karnych przeciwko Szombierkom Bytom (2:1, 22 sierpnia 1976 roku) oraz ROW-owi Rybnik (0:1, 20 kwietnia 1977 roku)^[62].

W sezonie 1977/1978 Górnik zaliczył pierwszy w historii spadek do II ligi, o czym przesądziła wyjazdowa porażka z Arką Gdynia (3:0, 19 kwietnia 1978 roku)^[60]. Było to ostatnie spotkanie Szołtysika w barwach Górnika, ponieważ w dwóch ostatnich kolejkach sezonu ze Śląskiem Wrocław i Stalą Mielec nie wystąpił ze względu naderwanie mięśnia, którego doznał podczas spaceru z córką^[60][61][63]. Szołtysik przez szesnaście sezonów w barwach Górnika rozegrał ponad pięćset meczów we wszystkich rozgrywkach, co uczyniło go zawodnikiem z największą liczbą spotkań w historii klubu^[38].

Schyłek kariery (1978–1990)

W 1978 roku Szołtysik zaliczył krótki epizod w kanadyjskim Toronto Falcons. Występował tam wspólnie z Januszem Żmijewskim, z którym zdobył młodzieżowe mistrzostwo Europy w 1961 roku. W sezonie 1978/1979 Szołtysik został zawodnikiem trzecioligowego Górnika Knurów. Był z nim bliski awansu, jednak Górnik przegrał rywalizację z GKS-em Jastrzębie o jeden punkt^[64]. W sezonie 1979/1980 Szołtysik wywalczył z Górnikiem Knurów awans do II ligi^[65]. Po sześciu latach spędzonych w Polsce zakończył piłkarską karierę i wyjechał w 1986 roku na stałe do Niemiec^[66]. Po dwóch latach przerwy wznowił karierę w klubach z niższych lig: Eintracht Hamm (1986–1987) i SVA Bockum-Hövel (1987–1990). Karierę definitywnie zakończył w 1990 roku mając 48 lat^[66].

Kariera reprezentacyjna

Szołtysik był reprezentantem Polski w latach 1963–1972. Wystąpił w tym czasie w czterdziestu sześciu meczach i zdobył dziesięć bramek. Szołtysik podważał jednak tę liczbę słowami: Za 50. mecz dostałem pamiątkowy proporczyk. Zawsze tych meczów było 52, a teraz zmniejszyli mi do 46^[67]. Zadebiutował w kadrze prowadzonej przez selekcjonera Tadeusza Forysia w towarzyskim spotkaniu przeciwko Norwegii (9:0, 4 września 1963 roku), strzelając przy tym dwie bramki^[68]. Wspólnie z reprezentacją prowadzoną przez selekcjonera Kazimierza Górskiego zdobył złoty medal igrzysk olimpijskich w Monachium w 1972 roku^[69]. W latach 1961–1966 Szołtysik grał w reprezentacji U-23, w której zadebiutował w przegranym meczu przeciwko Jugosławii (1:0, 25 czerwca 1961 roku)^[70], natomiast z Czechosłowacją (1:0, 12 września 1964 roku) zdobył jedyną bramkę w tej kategorii wiekowej^[71]. W 1961 roku Szołtysik zdobył z młodzieżową reprezentacją U-18 srebrny medal na mistrzostwach Europy U-19^[72]

Mistrzostwa Europy U-19 1961

W 1961 roku Szołtysik został powołany przez Władysława Stiasnego na mistrzostwa Europy U-19, które były rozgrywane w Portugalii. Młodzieżowa reprezentacja Polski zdobyła srebrny medal po przegranym meczu finałowym z gospodarzami turnieju (4:0, 8 kwietnia 1961 roku)^[67][73]. Szołtysik oprócz spotkania finałowego wystąpił w dwóch meczach grupowych przeciwko Francji (4:1, 20 marca 1961 roku)^[74] i Grecji (2:2, 4 kwietnia 1961 roku)^[75] oraz półfinale, w którym rywalem była reprezentacja RFN (2:1, 6 kwietnia 1961 roku)^[76]. W rozgrywanym między meczami grupowymi spotkaniu z Austrią (3:0, 2 kwietnia 1961 roku) Szołtysik zdobył pierwszą bramkę w tej kategorii wiekowej^[77].

Letnie Igrzyska Olimpijskie 1972

W eliminacjach do igrzysk olimpijskich w Monachium oraz turnieju głównym, reprezentacja Polski była prowadzona przez Kazimierza Górskiego. Szołtysik wystąpił we wszystkich sześciu meczach eliminacyjnych przeciwko Grecji (7:0, 26 maja 1971 roku oraz 0:1, 9 czerwca 1971 roku) w I rundzie^[78] oraz Hiszpanii (0:2, 10 listopada 1971 roku oraz 2:0, 26 kwietnia 1972 roku)^[79][80] i Bułgarii (3:1, 16 kwietnia 1972 roku oraz 3:0, 7 maja 1972 roku) w II rundzie^[81][82]. Polska utrzymała pierwsze miejsce w grupie 2 i awansowała na igrzyska olimpijskie dzięki remisowi w spotkaniu Bułgarii z Hiszpanią (3:3, 31 maja 1972 roku)^[83]. Mecze reprezentacji z Grecją oraz Hiszpanią zostały uznane za nieoficjalne^[e].

Na igrzyskach olimpijskich Szołtysik wystąpił w czterech meczach fazy grupowej przeciwko Kolumbii (1:1, 3 września 1972 roku)^[86][f], Danii (1:1, 3 września 1972 roku)^[88], Związkowi Radzieckiemu (1:2, 5 września 1972 roku)^[89], Maroko (0:5, 8 września 1972 roku)^[89] oraz finale z Węgrami (1:2, 10 września 1972 roku)^[90]. W meczu ze Związkiem Radzieckim Szołtysik zdobył ważną w kontekście awansu do finału bramkę po podaniu Roberta Gadochy^[91][90]. Przeciwko Węgrom zainicjował akcję z lewej strony boiska i podał piłkę do Kazimierza Deyny, który doprowadził do wyrównania wyniku na 1:1^[92].

Statystyki

Statystyka oficjalnych występów w latach 1962–1978

Sezon	Klub	Liga	Ligi krajowe		Puchary krajowe		Europejskie Puchary[g]		Łącznie
			Meczów	Bramek	Meczów	Bramek	Meczów	Bramek	Meczów	Bramek
1962[93]	Górnik Zabrze	I Liga	14	11	5	3	–		19	14
1962/1963[18]	Górnik Zabrze	I Liga	21	7	4	1	–		25	8
1963/1964[94]	Górnik Zabrze	I Liga	22	6	1	0	4	1	27	7
1964/1965[95]	Górnik Zabrze	I Liga	23	7	5	1	3	0	31	8
1965/1966[26]	Górnik Zabrze	I Liga	26	7	5	1	10	4	41	12
1966/1967[30]	Górnik Zabrze	I Liga	26	8	1	0	5	1	32	9
1967/1968[96]	Górnik Zabrze	I Liga	24	7	5	3	5	2	34	12
1968/1969[35]	Górnik Zabrze	I Liga	26	6	5	5	–		31	11
1969/1970[39]	Górnik Zabrze	I Liga	25	3	7	2	10	2	42	7
1970/1971[43]	Górnik Zabrze	I Liga	25	3	6	1	6	1	37	5
1971/1972[49]	Górnik Zabrze	I Liga	26	7	7	2	2	0	35	9
1972/1973[97]	Górnik Zabrze	I Liga	24	1	3	0	3	0	30	1
1973/1974[98]	Górnik Zabrze	I Liga	27	7	3	1	–		37	5
1974/1975[99]	US Valenciennes	Ligue 2	25	2	4	2	–		29	4
1975/1976[100]	Górnik Zabrze	I Liga	28	3	2	1	–		30	4
1976/1977[61]	Górnik Zabrze	I Liga	30	3	2	0	–		32	3
1977/1978[101]	Górnik Zabrze	I Liga	28	5	2	0	4	0	34	5
Podsumowanie
Razem	Górnik Zabrze	I Liga	395	91	63	21	52	11	510	123
	US Valenciennes	Ligue 2	25	2	4	2	–		29	4
		Łącznie	420	93	67	23	52	11	539	127

Reprezentacyjne

Mecze i gole w reprezentacji[102]
Polska U-18
Lp.	Data	Miejsce	Przeciwnik	Wynik	Gol	Rozgrywki
1.	30.03.1961	Leiria, Portugalia	Francja U-18	4:1		ME U-18 1961
2.	02.04.1961	Évora, Portugalia	Austria U-18	3:0		towarzyski
3.	04.04.1961	Lizbona, Portugalia	Grecja U-18	2:2		ME U-18 1961
4.	06.04.1961	Porto, Portugalia	RFN U-18	2:1		ME U-18 1961
5.	08.04.1961	Lizbona, Portugalia	Portugalia U-18	4:0		ME U-18 1961
6.	18.06.1961	Wrocław, Polska	Czechosłowacja U-18	4:2		towarzyski
7.	17.07.1961	Radom, Polska	ZSRR U-18	1:0		towarzyski
Polska U-23
Lp.	Data	Miejsce	Przeciwnik	Wynik	Gol	Rozgrywki
1.	25.06.1961	Lublana, Jugosławia	Jugosławia U-23	1:0		towarzyski
2.	09.05.1962	Nordhausen, Niemcy	NRD U-23	1:3		towarzyski
3.	24.04.1962	Rzeszów, Polska	Rumunia U-23	0:1		towarzyski
4.	02.09.1962	Szolnok, Węgry	Węgry U-23	0:0		towarzyski
5.	12.09.1964	Łódź, Polska	Czechosłowacja U-23	1:0		towarzyski
6.	09.06.1965	Bacău, Rumunia	ZSRR U-23	3:1		towarzyski
7.	05.06.1966	Bydgoszcz, Polska	Holandia U-23	0:1		towarzyski
Polska
Lp.	Data	Miejsce	Przeciwnik	Wynik	Gol	Rozgrywki
1.	04.09.1963	Szczecin, Polska	Norwegia	9:0		towarzyski
•	11.09.1963	Bydgoszcz, Polska	Czechosłowacja	2:0		towarzyski
2.	22.09.1963	Poznań, Polska	Turcja	0:0		towarzyski
3.	16.10.1963	Ateny, Grecja	Grecja	3:1		towarzyski
4.	10.05.1964	Kraków, Polska	Irlandia	3:1		towarzyski
•	18.06.1964	Rzym, Włochy	Włochy	3:0		towarzyski
•	25.06.1964	Poznań, Polska	Węgry	0:1		towarzyski
•	25.08.1964	Poznań, Polska	Włochy	0:1		towarzyski
5.	27.09.1964	Stambuł, Turcja	Turcja	2:3		towarzyski
6.	26.09.1965	Helsinki, Finlandia	Finlandia	2:0		el. MŚ 1966
7.	13.10.1965	Glasgow, Szkocja	Szkocja	1:2		el. MŚ 1966
8.	24.10.1965	Szczecin, Polska	Finlandia	7:0		el. MŚ 1966
9.	01.11.1965	Rzym, Włochy	Włochy	6:1		el. MŚ 1966
10.	03.05.1966	Chorzów, Polska	Węgry	1:1		towarzyski
11.	11.09.1966	Erfurt, Niemcy	NRD	2:0		towarzyski
12.	16.04.1967	Luksemburg, Luksemburg	Luksemburg	0:0		el. ME 1968
13.	21.05.1967	Chorzów, Polska	Belgia	3:1		el. ME 1968
•	24.06.1967	Sofia, Bułgaria	Bułgaria	3:2		towarzyski
•	25.06.1967	Sofia, Bułgaria	Bułgaria	3:2		towarzyski
14.	28.07.1967	Wrocław, Polska	ZSRR	0:1		el. IO 1968
15.	04.08.1967	Moskwa, ZSRR	ZSRR	2:1		el. IO 1968
16.	17.09.1967	Warszawa, Polska	Francja	1:4		el. ME 1968
17.	20.06.1968	Warszawa, Polska	Brazylia	3:6		towarzyski
18.	20.10.1968	Szczecin, Polska	NRD	1:1		towarzyski
19.	17.12.1968	Mar del Plata, Argentyna	Argentyna	1:0		towarzyski
20.	20.04.1969	Kraków, Polska	Luksemburg	8:1		el. MŚ 1970
21.	07.05.1969	Rotterdam, Holandia	Holandia	1:0		el. MŚ 1970
22.	15.06.1969	Sofia, Bułgaria	Bułgaria	4:1		el. MŚ 1970
23.	27.08.1969	Łódź, Polska	Norwegia	6:1		towarzyski
24.	07.09.1969	Chorzów, Polska	Holandia	2:1		el. MŚ 1970
25.	09.11.1969	Warszawa, Polska	Bułgaria	3:0		el. MŚ 1970
26.	06.05.1970	Poznań, Polska	Irlandia	2:1		towarzyski
27.	16.05.1970	Kraków, Polska	NRD	1:1		towarzyski
28.	19.05.1970	Kopenhaga, Dania	Dania	0:2		towarzyski
29.	19.05.1970	Szczecin, Polska	Irak	2:0		towarzyski
30.	02.09.1970	Warszawa, Polska	Dania	5:0		towarzyski
31.	06.09.1970	Rostock, NRD	NRD	5:0		towarzyski
32.	23.09.1970	Dublin, Irlandia	Irlandia	0:2		towarzyski
33.	10.10.1970	Chorzów, Polska	Albania	0:2		el. ME 1972
34.	05.05.1971	Lozanna, Szwajcaria	Szwajcaria	2:4		towarzyski
35.	12.05.1971	Tirana, Albania	Albania	1:1		el. ME 1972
•	26.05.1971	Poznań, Polska	Grecja	7:0		el. IO 1972
•	09.06.1971	Wolos, Grecja	Grecja	0:1		el. IO 1972
36.	22.09.1971	Kraków, Polska	Turcja	5:1		el. ME 1972
37.	10.10.1971	Warszawa, Polska	RFN	1:3		el. ME 1972
•	10.11.1971	Gijón, Hiszpania	Hiszpania	0:2		el. IO 1972
38.	17.11.1971	Hamburg, Niemcy	RFN	0:0		el. ME 1972
39.	05.12.1971	Izmir, Turcja	Turcja	1:0		el. ME 1972
•	10.11.1971	Łódź, Polska	NRD	2:1		towarzyski
40.	16.04.1972	Stara Zagora, Bułgaria	Bułgaria	1:3		el. IO 1972
•	26.04.1972	Szczecin, Polska	Hiszpania	2:0		el. IO 1972
41.	07.05.1972	Warszawa, Polska	Bułgaria	3:0		el. IO 1972
•	28.08.1972	Ingolstadt, Niemcy	Kolumbia	1:5		IO 1972
42.	03.09.1972	Ratyzbona, Niemcy	Dania	1:1		IO 1972
43.	05.09.1972	Augsburg, Niemcy	ZSRR	1:2		IO 1972
44.	08.09.1972	Norymberga, Niemcy	Maroko	0:5		IO 1972
45.	10.09.1972	Monachium, Niemcy	Węgry	1:2		IO 1972
46.	15.10.1972	Bydgoszcz, Polska	Czechosłowacja	3:0		towarzyski

• - mecze nieoficjalne

Sukcesy

Górnik Zabrze

• Mistrzostwo Polski (7 razy) w sezonach: 1962/1963, 1963/1964, 1964/1965, 1965/1966, 1966/1967, 1970/1971, 1971/1972
• Wicemistrzostwo Polski (3 razy) w sezonach: 1962, 1968/1969, 1973/1974
• 3. miejsce mistrzostw Polski (3 razy) w sezonach: 1967/1968, 1969/1970, 1976/1977
• Puchar Polski (6 razy) w sezonach: 1964/1965, 1967/1968, 1968/1969, 1969/1970, 1970/1971, 1971/1972

US Valenciennes

• Mistrzostwo Ligue 2 w sezonie 1974/1975

Reprezentacja Polski

• Mistrzostwo olimpijskie z Monachium w 1972 roku
• Wicemistrzostwo Europy U-19 w 1961 roku

Wyróżnienia

• 26. miejsce w plebiscycie tygodnika France Football Złota Piłka w 1967 roku^[33]
• Złote buty w plebiscycie redakcji Sportu w 1969 roku^[38]
• 3. miejsce w plebiscycie redakcji Sportu na piłkarza roku w 1966 roku^[103]
• 2. miejsce w plebiscycie redakcji Sportu na piłkarza roku w 1969 roku^[103]
• Piłkarz roku według ekspertów piłkarskiej encyklopedii Fuji w 1971 roku^[104]
• Piłkarz roku w plebiscycie redakcji Sportu w 1971 roku^[2]

Życie prywatne

Szołtysik jest ojcem czwórki dzieci z dwóch małżeństw^[9]. Z wykształcenia jest technikiem górnikiem, natomiast od 1981 roku trenerem II klasy^[104]. Jako piłkarz był zatrudniony i prowadzony w kopalni Makoszowy oraz Knurów^[105]. Nosił boiskowe przydomki: Zyga oraz Mały^[104]. W 1986 roku wyjechał na stałe do Hamm. W Niemczech pracował w firmie produkującej meble ogrodowe^[66]. W 2011 roku został członkiem Klubu Ambasadora Górnika Zabrze i otrzymał certyfikat z nr 007^[106]. Szołtysik należy do Klubu Wybitnego Piłkarza Śląska, który został powołany przy Śląskim Związku Piłki Nożnej^[107]. Jego syn Dariusz pod koniec lat 80. XX w. grał w Bayernie Uerdingen^[66].

Odznaczenia

• Odznaka „Zasłużony Mistrz Sportu” (1970)^[2]
• Złoty Krzyż Zasługi (1972)^[108]
• Złota Odznaka PZPN (1972)^[109]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1977)^[2]
• Złoty Medal za Wybitne Osiągnięcia Sportowe^[2]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Andrzej Konieczny, Karol Krawczyk, Franciszek Gorzelany: Piłka jest okrągła. 50 lat piłkarstwa w województwie katowickim. Śląsk, 1971.
• Stefan Grzegorczyk, Jerzy Lechowski, Mieczysław Szymkowiak: Piłka nożna 1919-1989. Ludzie, drużyny, mecze. Zarys encyklopedyczny. Agencja Wydawniczo-Handlowa PASSA, 1991. ISBN 83-900138-0-0.
• Andrzej Gowarzewski: Biało-czerwoni. Dzieje reprezentacji Polski 1947-1970. GiA Katowice, 1995. ISBN 83-902751-4-7.
• Andrzej Gowarzewski, Stefan Szczepłek: Biało-czerwoni. Dzieje reprezentacji Polski 1971-1980. GiA Katowice, 1996. ISBN 83-902751-8-X.
• Andrzej Gowarzewski, Joachim Waloszek: Górnik Zabrze. 50 lat prawdziwej historii (1948-1998). GiA Katowice, 1999. ISBN 83-905424-8-X.
• Paweł Czado: Górnik Zabrze. Opowieść o złotych latach. Wydawnictwo Agora, 2017. ISBN 978-83-268-2033-5.
• Andrzej Gowarzewski: Mistrzostwa Polski. Mecze – Kluby – Sezony (1956-1962). 100 lat prawdziwej historii. GiA Katowice, 2018. ISBN 978-83-88232-65-7.